ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 40

หากคิดจะมาแย่งความโปรดปราณไปจากเสด็จพี่สอง ก็ยังคงถือว่าอ่อนหัดยิ่งนัก

จี้อู๋เจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกวาดสายตาที่เรียบเฉยแต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชามองกลับไปพร้อมเอ่ยถาม “เจ้าถามหามีเรื่องอะไร ?”

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยกระแอมในลำคอ “เช่นนี้เสด็จพี่สอง ข้าคิดว่าขันทีผู้น้อยคนนั้นค่อนข้างหลักแหลม ประจวบเหมาะกับที่จวนของข้าขาดบริวารที่เฉลียวฉลาดพอดี เสด็จพี่สองจะว่าอย่างไรหากส่งขันทีผู้น้อยนั้นมาที่จวนของข้า ?”

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยพูดจบไม่ทันไร เฉาจงฉวนที่อยู่ข้างพระวรกายองค์จักรพรรดิก็ตัวสั่นทันควันด้วยความตกใจ

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยเพียงเปิดปากพูดก็เหมือนกับจะเอานายหญิงของตำหนักในแย่งจากไปซะแล้ว อีกทั้งนางยังเป็นถึงที่โปรดปราณขององค์จักรพรรดิช่วงนี้ด้วย

เฉาจงฉวนทนไม่ไหวถึงกับปาดเหงื่อที่ไหลออกมาซึ่งแทนที่จะเป็นตัวท่านอ๋องน้อยรุ่ยเอง

“หลักแหลมและเฉลียวฉลาด ?” จี้อู๋เจวี๋ยสีหน้าเคร่งครึมขึ้นเล็กน้อย “เจ้าลองบอกข้าทีว่าหลักแหลมและเฉลียวฉลาดเยี่ยงไร ?”

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยปลื้มปิติอยู่ในใจ เสด็จพี่สองไม่ได้ทรงปฏิเสธอะไร นั่นหมายถึงเรื่องนี้ยังพอมีโอกาสอยู่บ้าง

แต่สิ่งที่บอกว่าหลักแหลมและเฉลียวฉลาดก็เป็นเพียงข้ออ้างที่หยิบยกขึ้นมาเท่านั้น ซึ่งถ้าถามว่าหลักแหลมเฉลียวฉลาดตรงไหนเขาก็คงจะตอบไม่ได้

ในเมื่อเสด็จพี่สองทรงถามมาแล้ว เขาก็ต้องอธิบายดีดีอย่างเป็นธรรมชาติ “เช่นนี้เสด็จพี่สอง การที่ข้าบอกว่าหลักแหลมและเฉลียวฉลาดนั้นก็เป็นเพียงข้ออ้าง ซึ่งที่จริงแล้วข้ารู้สึกว่าขันที่ผู้น้อยนั่นหน้าตาไม่เลวเลยทีเดียว ดูแล้วก็สบายตา เสด็จพี่สองก็ทรงรู้ดีว่าข้าค่อนข้างเข้มงวดกับข้าบริวาร ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะ...”

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยยังไม่ทันพูดจบ จี้อู๋เจวี๋ยก็วางหมากในมือลงบนกระดานอย่างแรงด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง

ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคืองและเงียบครึมนั้นก็แถบทำให้หัวใจท่านอ๋องน้อยรุ่ยหยุดเต้นไปได้ชั่วขณะ

เสด็จพี่สองทรงเป็นอะไรไป ?

เมื่อสักครู่เขาพูดอะไรผิดไป ?

จี้อู๋เจวี๋ยชำเลืองตามองไป “ข้าจำได้ว่า ในฐานะเจ้าที่มีจวนอ๋องอยู่แล้ว เจ้าน่าจะอยู่เมืองหลวงแห่งนี้นานเพียงพอแล้ว นี่ก็น่าจะถึงเวลาแล้วที่เจ้าควรต้องกลับมณฑลซ่างหยวนแล้วไม่ใช่รึ ?”

“เสด็จพี่สอง ไม่ใช่เพราะว่าเสด็จพี่สองเคยบอกหรอกเหรอว่าข้าจะพำนักที่ไหนก็ได้ ?” ท่านอ๋องน้อยรุ่ยสีหน้าเต็มไปด้วยความฉงนสงสัย  ว่าเหตุใดเสด็จพี่สองถึงไล่ท่านอ๋องน้อยรุ่ยกลับไปยังที่ดินของตนเอง

จี้อู๋เจวี๋ยยังคงส่งสายตามองเขาต่อไป “เจ้าไม่อยากกลับก็ไม่เป็นไร งั้นเจ้าก็เลือกบุตรสาวขององคมนตรีของสำนักราชการในพระองค์มาสักคนกับเลือกวันอภิเษกสมรสมาได้เลย”

อภิเษกสมรส ?