ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 46

“ขันทีเฉิง พวกเจ้าปกติถวายพระกายาหารจำพวก ไก่ เป็ด กวาง แกะ พวกนี้แก่คนในวังงั้นเหรอ ?” ลู่ยุ๋นหลัวสงสัยจริงว่าทุกวันทานแต่อาหารประเภทเนื้อพวกนี้ในหน้าร้อนกันลงจริงเหรอ ?

“ก็ใช่นะสิ คนในวังก็ต้องทานอาหารที่อุดมสมบูรณ์อันโอชะอยู่แล้ว”

“อากาศร้อนแล้วยังกินอาหารประเภทนี้ จะไม่เป็นร้อนในงั้นเหรอ ?”

“ร้อนใน ?” ขันทีเฉิงกุมที่คางอย่างสงสัย “ก็ดูเหมือนว่าหมอหลวงเคยทรงตรัสไว้ว่าพระพันปีหลวงทรงมีอาการร้อนในตั้งแต่เข้าคิมหันต์ฤดูมาซึ่งทำให้ตัวขององค์พระพันปีหลวงเองทรงไม่ค่อยอยากอาหาร”

“แต่ทุกวันก็จะจัดเตรียมสำรับเป็นต้มถั่วเขียวไว้คลายร้อนอยู่แล้ว ส่วนพระกายาหารหลักก็ยังคงเหมือนเดิม ถ้าไม่ทำพระกายาหารประเภทเนื้อพวกนี้ถวาย แล้วจะเสวยอะไร ? จะให้พระพันปีหลวงและพระบรมวงศานุวงศ์เสวยผักทุกวันข้าว่าก็คงไม่ใช่ ?”

ถึงแม้เขาจะอยากทำอาหารจานอื่น แต่เนื่องด้วยวัตถุดิบและส่วนผสมที่มีอยู่ทำให้ทำไปทำมาก็วนอยู่กับอาหารจานเดิม ๆ

“เจ้าลองนำมาจับคู่กับผักตามฤดูกาลดูสิ อย่างเช่นพวกถั่วฝักยาว แตงกวา กุ่ยช้าย กะหล่ำดอก ผักจำพวกนี้จะไม่มีได้เยี่ยงไร ? ผักและเนื้อจะต้องกลมกลืนสมดุลกันคุณค่าทางอาหารมันถึงจะสมบูรณ์”

ขันทีเฉิงเป็นถึงขันทีสูงสุดประจำห้องปรุงพระกระยาอาหาร เรื่องพื้นฐานแค่นี้มีหรือที่จะไม่เข้าใจ ?

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกแคลงใจ

“ที่เจ้าพูดถึงกุ่ยช้าย ห้องปรุงพระกระยาอาหารแห่งนี้ย่อมมีแน่นอน แต่ที่เจ้าพูดว่าถั่วฝักยาว แตงกวา อะไรพวกนี้มันกินได้งั้นเหรอ ? ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน ?

เขารู้ดีว่าเจ้าเสี่ยวลู่จึคนนี้ชอบทำอาหารแปลกใหม่อยู่เสมอ แต่พวกผักและแตงที่เอ่ยมานั้นเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

ลู่ยุ๋นหลัวถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

ไม่เคยได้ยินถั่วฝักยาว แตงกว่า กะหล่ำดอกเนี่ยนะ ?