ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 48

“พะยะค่ะ”

เพียงไม่นานนางก็ถือต้มถั่วเขียวพร้อมกับเดินเข้ามา นางเข้ามาไม่ทันไรก็สบเข้ากับดวงตาเย็นชาของจี้อู๋เจวี๋ยจนนางขนลุกขนชัน

เมื่อดูจากรูปการณ์แล้ว ห่าฝนใหญ่เมื่อวานสามารถแก้ปัญหาฉุกเฉินเร่งด่วนไปได้ ซึ่งอารมณ์ของเขาตอนนี้ควรจะต้องพอใจไม่ใช่เหรอ ?

ใครกันที่ทำให้เขาโกรธเคืองโดยไม่แหกตาดูเลยว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร

นางก็ไม่รู้เหมือนกันกันว่าตอนนี้ควรออกไปก่อนและรอจนกว่าเขาอารมณ์ดีแล้วค่อยกลับมาจะได้หรือไม่ ?

ถ้าให้นางทวงหนี้ต่อสายตาเย็นชาคู่นั้น นางย่อมไม่กล้าอยู่แล้ว !

นางคิดทบทวนถึงแผนการหนีออกจากวังก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว ยังไงนางก็ต้องดึงดันไปต่อให้ได้

“บ่าวขอคาราวะ องค์จักรพรรดิ” เสียงดังก้องกังวานด้วยกิริยางามหยดย้อยดั่งสายรุ้ง

ท่าคำนับทุกอิริยาบถเป็นไปตามมาตรฐานทุกกระเบียดนิ้ว ต่อให้หาจุดผิดพลาดก็คงยากที่จะเจอได้

จี้อู๋เจวี๋ยชายตาไปที่นางพร้อมกับหยิบถ้วยชาที่นางข้าหลวงเพิ่งจะนำมาถวายให้ “เจ้าคงมาทวงเงินตำลึงสินะ ?”

เช้าฝนไม่ทันซา คนก็มาทวงหาตั้งแต่เที่ยง

นอกจากจะมาเอาเงินสามพันตำลึงจากเขาแล้ว เขาก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่านางจะมาหาเขาด้วยธุระอื่นใดอีก

ลู่ยุ๋นหลัวคาดไม่ถึงว่าจี้อู๋เจวี๋ยจะพูดเข้าประเด็นโดยทันที ถึงแม้น้ำเสียงเขาจะแปลกไปหน่อย แต่นั่นไม่ได้สำคัญสำหรับนาง !

ใบหน้าของลู่ยุ๋นหลัวบัดนี้ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง “องค์จักรพรรดิราวกับมีญาณหยั่งรู้ล่วงหน้า พยากรณ์ได้อย่างแม่นยำ ความในใจที่เล็กเป็นเศษเสี้ยวของบ่าวนี้มิอาจปิดบังฝ่าบาทให้อ่านออกได้เลย !”

ลู่ยุ๋นหลัวก็เริ่มต้นการตบก้นมา(ตบก้นมา หมายถึง การเยินยอผุ้อื่นเกินความจำเป็น)โดยไม่ให้เสียแรงเปล่า “ฝ่าบาทที่ทรงฉลาดหลักแหลมและเรืองอำนาจ วาจาและคำมั่นสัญญาหนักแน่นที่สุดในบรรดาสายเลือดราชวงศ์ และด้วยเงินเพียงแค่สามพันตำลึงข้าน้อยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฝ่าบาทจะคืนให้กับบ่าวใช่มั๊ยพะยะค่ะ ?”