ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 50

พอนางกลับมาถึงตำหนักเย็นก็ได้กลิ่นหมั่นโถวลอยมาไกล ๆ

หยินซวางนางข้าหลวงคนนี้ช่างมีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหาร

นางเพิ่งสอนวิธีการนึ่งหมั่นโถวไปเพียงแค่สองสามครั้งนางก็สามารถทำได้ด้วยตัวเอง

“นายหญิง ท่านกลับมาแล้ว นายหญิงรีบดูหมั่นโถวที่บ่าวเพิ่งทำเสร็จให้หน่อยว่าดีกว่าคราวก่อนมั๊ยเพคะ”

“นายหญิง ท่านกลับมาแล้ว นายหญิงรีบดูหมั่นโถวที่บ่าวเพิ่งทำเสร็จให้หน่อยว่าดีกว่าคราวก่อนมั๊ยเพคะ”

บนเตาในห้องครัวซึ่งมีหม้อนึ่งวางอยู่พร้อมกลับหมั่นโถวลูกใหญ่ที่อุ่นร้อนเห็นไอออกมา ทันใดนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็นึกถึงขันทีเฉิงที่ห้องปรุงพระกระยาอาหารขึ้นมา

“หยินซวาง ข้าถามอะไรเจ้าอย่าง หมั่นโถวพวกนี้ ก่อนที่ข้าจะสอนเจ้าทำ เจ้าได้เคยกินหรือเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนรึไม่ ?”

“ไม่เคยได้ยินมาก่อนพะยะค่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นอาหารสำหรับคนในวังหรือเพคะ ?” เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยินซวาง นางก็ไม่ทราบเช่นเดียวกันทำไมนายหญิงถึงถามนางเช่นนี้

“แล้วบะหมี่หละ ? ตอนอยู่ข้างนอกวังเจ้าเคยกินมั๊ย ?”

หยินซวางก็ยังคงส่ายหัวปฏิเสธ

“แล้วข้าวสาลีที่เราปลูกแถวตำหนักเย็นหละ ภายนอกวังเจ้าเคยเห็นมาก่อนมั๊ย ?” ตอนที่นางทะลุมิติเข้ามาครั้งแรกนั้น กลัวว่าจะต้องอดอยากหิวตายซะก่อน นางจึงปลูกข้าวสาลีบริเวณตะวันออกเฉียงเหนือของตำหนักเย็นไปเยอะพอสมควรและหวังเพียงอย่างเดียวว่ามันจะโตไวพอทีจะมีไว้กินในภายภาคหน้า

ภายหลังถึงได้รู้ว่าธัญพืชที่ปลูกในมิติพิเศษนั้นโตได้เร็วกว่าหลายเท่าตัว จึงเลือกที่จะบริโภคธัญพืชที่ปลูกจากในมิติพิเศษแทน

เมื่อถึงฤดูร้อนที่ไร้ซึ่งฝนใด พวกนางก็ได้แต่อาศัยการขุดชลประทานเพื่อใช้รดน้ำธัญพืชเหล่านั้น

ดูจากเวลาแล้วก็น่าจะใกล้ถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว

หยินซวางก็ยังคงส่ายหัวปฏิเสธขึ้นอีกครั้ง