ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 52

แม้ว่านายหญิงจะถูกส่งให้ไปพำนักที่ตำหนักเย็น แต่ก็ไม่ได้ถูกปลดจากตําแหน่ง พูดกันตามหลักเหตุผลแล้วนอกจากสถานที่พำนักที่เป็นตำหนักเย็นแล้ว อาหารการกินและเครื่องนุ่งห่มอื่น ๆ นั้นจะอ้างอิงถึงขั้นตอนพิธีการแบบฮองเฮาทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้นการที่ถูกให้พำนักตำหนักเย็นแล้วแต่ยังสามารถกลับมาปรนนิบัติองค์จักรพรรดิได้อีกครั้ง นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะบอกถึงทัศนคติขององค์จักพรรดิที่มีต่อนาง

เกรงว่านายหญิงท่านนี้คงอาจไม่ต้องพำนักตำหนักเย็นนานนัก

ดูจากความพอพระทัยขององค์จักรพรรดิแล้วก็คงเดาไม่ผิดนัก 

หลังจากนั้นไม่นานนัก ขบวนรับเสด็จของลู่ยุ๋นหลัวสำหรับเข้าปรนนิบัติองค์จักรพรรดิก็เตรียมพร้อมเรียบร้อยเสร็จสิ้น ผู้เชิญเกี้ยวประทับนกยูงทองแปดนาย ด้านหน้าสุดเป็นแม่นมอาวุโสลำดับชั้นที่สี่ของสำนักพระราชวังฝ่ายดูแลกิจการภายใน ประกบตามมาด้วยขันทีลำดับชั้นห้าสี่คนและขันทีลำดับชั้นที่หกแปดคนตามลำดับ ตามปิดท้ายขบวนด้วยนางข้าหลวงสิบหกนาง ทั้งขบวนได้เคลื่อนขบวนมุ่งหน้ารับเสด็จไปที่ตำหนักเย็น

กลับมาที่ด้านของลู่ยุ๋นหลัวนั้น หลังจากนางทานอาหารเย็นเสร็จแล้วฟ้าก็ยังคงสว่างอยู่ นางจึงเริ่มวิจัยอัตราส่วนของดินปืนใหม่อีกครั้ง

ซึ่งนางล้วนล้มเหลวมาหลายวันติดต่อกัน

วันนี้นางจึงตัดสินใจเพิ่มอัตราส่วนกำมะถันเข้าไปในการทดลอง

นางไม่เชื่อว่าวันนี้นางจะทำให้มันออกมาสำเร็จไม่ได้ !

ขบวนรับเสด็จกว่าสามสิบกว่าคนก็มาถึงตำหนักเย็นอย่างรวดเร็วโดยเกี้ยวประทับนกยูงทองวางหยุดลงที่ปากประตูตำหนัก

แม่นมอาวุโสลำดับชั้นที่สี่ของฝ่ายดูแลกิจการภายในเดินตรงเข้าไปยังภายในตำหนักหลังขบวนรับมาถึงได้ไม่นาน

หยินซวางทราบดีว่านี่คือขบวนรับเสด็จเพื่อมารับเสด็จนายหญิงของนางไปปรณนิบัติองค์จักรพรรดิ นางตกใจอยู่สักครู่ก็รีบเชิญแม่นมอาวุโสฮันไปพบนายหญิงของนางทันที

“แม่นมอาวุโสฮัน นายหญิงนั้นเป็นคนไม่เคร่งเรื่องพิธีการเท่าไหร่นัก เมื่อต้องไปปรณนิบัติองค์จักรพรรดิขอรบกวนแม่นมอาวุโสฮันช่วยตักเตือนและชี้แนะนายหญิงของบ่าวด้วย

“นางหยินซวางเจ้าจงวางใจ เป็นหน้าที่ที่ของต้องจัดการอยู่แล้ว โดยธรรมชาติของข้าไม่มีทางปล่อยให้นายหญิงทำอะไรผิดพลาดเกินงามได้”

พวกนางทั้งเดินไปพลางกล่าวไปพลางขณะเดินไปออกไปด้านนอก

ณ เวลานั้นเอง ก็ได้ยินเสียงดังกึกก้องสะเทือนฟ้าดังมาซึ่งห่างออกไปไม่ไกลจากห้องนอนนัก

“ตู้ม...”

แรงสั่นสะเทือนที่ราวกับเคลื่อนเขาได้ ฝุ่นฟุ้งกระจายปลิวว่อน

ภายในฝุ่นผงและเศษดินที่ฟุ้งกระจายไปทั่วก็พบกับเงาร่างผอมบาง

ด้านหลังเงานั้นก็เห็นเป็นเพิงไม้ธรรมดาที่บัดนี้พังครืนลงมาจนฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นอีกระลอก

“อะแห่ม อะแห่ม ...”