ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 68

ภายในตะกร้านั้นปิดไว้ด้วยผ้าผืนหนา อีกทั้งรอบ ๆ ก็ห่อไว้เป็นอย่างดีทำให้มองไม่เห็นว่าข้างในตะกร้านั้นใส่อะไรไว้

เฉาจงฉวนดีใจไม่น้อย เพราะองค์จักรพรรดิตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้นั้นยังไม่ได้เสวยพระกายาหารใด จังหวะพอดีกับที่นายหญิงทำอาหารมาถวายที่องค์จักรพรรดิมักชื่นชอบ ดังนั้นเขาจึงรับตะกร้าทั้งสองใบนั้นไป

“เดี๋ยวก่อน ข้อขอเขียนอะไรอะไรสักอย่างไว้ให้หน่อย ขันทีเฉา เจ้าพอมีกระดาษ พู่กันและน้ำหมึกบ้างมั๊ย ?” ลู่ยุ๋นหลัวคิดไปคิดมาก็ควรเขียนอะไรสักอย่างไว้หน่อยน่าจะดีกว่า

ขันทีเฉาได้สั่งให้ขันทีตรงปากประตูไปเอากระดาษ พู่กันและน้ำหมึกออกมา

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเขียนเสร็จ ก็ยัดลงไปในช่องว่างของตะกร้าที่ถืออยู่ในมือข้างหนึ่งของเขา

และนางก็พูดคุยอธิบายอีกครั้งก่อนจะกลับตำหนักเย็น

ภายในห้องทรงตำรา

บรรยากาศในห้องนั้นสะพรึงจนน่าขนลุก

เหล่าจองหงวนต่างก็พากันตัวสั่นคุกเข่าอยู่บนพื้น

ห่างออกไปไม่ไกลบนพื้นก็ยังมีเศษถ้วยชาแตกกองไว้อยู่ไม่น้อย

องคมนตรีที่คุกเข่าอยู่หน้าสุดยังคงมีเลือดไหนรินเป็นคราบฟองอยู่ตรงหน้าผาก และยังคงคุกเข่านิ่งต่อไปไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

จี้อู๋เจวี๋ยที่สวมฉลองพระองค์สีม่วงเข้มประทับอยู่บนบัลลังก์ พระพักต์ราวกับปีศาจที่ความพิโรธนั้นยังประดับบนพระพักต์ไม่จางหายไป สายพระเนตรทอดยาวไปยังหล่าจองหงวนที่อยู่ด้านล่าง

เนื่องจากภัยแล้งในครั้งนี้ ราคาธัญพืชในหลายพื้นที่ยังคงพุ่งสูงขึ้น บวกกับศัตรูของอาณาจักรที่คอยแอบลงมือซื้อเหล่าธัญพืชในราคาสูงจนส่งผลให้ราคาธัญพืชรอบ ๆ เมืองหลวงพุ่งตามอย่างไม่มีท่าที่ว่าจะลง

ทำให้ประชาชนหลายคนไม่สามารถซื้อเหล่าธัญพืชที่ราคาสูงแบบนี้ได้อีกแล้ว และเมื่อวานนี้เองที่เริ่มมีเหล่าผู้คนอดตายจากการขาดอาหาร

เมื่อวานนี้เองจึงมีรับสั่งให้เปิดคลังธัญพืชของอาณาจักรส่งไปยังบริเวณพื้นที่รอบ ๆ เพื่อช่วยเหลือเหล่าประชากรผู้ยากไร้

แต่ใครจะรู้ เพราะหลังจากที่เปิดคลังธัญ6ก็บไม่ดีและสลายไปในพริบตา

สิ่งที่ต้องรู้อย่างหนึ่งคือธัญพืช 50,000 ชึนี้สามารถให้ประชากรบริโภคได้ 10,000 คนเป็นระยะเวลา 1 ปีเต็ม !

แต่กลับกลายเป็นไอ้กลุ่มคนเวรตลัยพวกนี้ทำให้เสียหาย !

จี้อู๋เจวี๋ยจะไม่ทรงพิโรธได้เยี่ยงไร ?

องค์มนตรีที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดตอนนี้คือหัวหน้ากระทรวงครัวเรือนนามว่าหวังซิ่งจือ และเป็นถึงข้าราชการะดับสูงคนหนึ่งที่คอยดูแลการเก็บภาษีรวมไปถึงดูแลคลังธัญพืชของอาณาจักรตงหลาน

ธัญพืชที่เสียหายในครั้งนี้เขาแถบจะไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้เลย

เขาอับอายต่อพสกนิกร ! อับอายต่อฟ้าดิน ! อับอายต่อองค์จักรพรรดิ !

เลือดสด ๆ ที่ยังคงไหลรินออกจากหัวพาดผ่านถึงดวงตาทั้งสองข้าง แต่เขากลับยังคงคุกเข่านิ่งมาโดยตลอดไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

ทั้งห้องทรงตำราบัดนี้ก็เงียบงันในบัดดล

จี้อู๋เจวี๋ยทรงหลับพระเนตรอิงเข้ากับบัลลังก์ไม้สีแดงสดด้านหลังและไม่รู้ว่ากำลังทรงคิดอะไรอยู่

เฉาจงฉวนเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็รีบนำตะกร้านั้นมาถวาย “กราบบังคมทูลองค์จักรพรรดิ นายหญิงจากตำหนักเย็นตั้งใจทำอาหารกับมือนางเองเอามาถวายแก่องค์จักรพรรดิพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะทรงลองเสวยสักหน่อยมั๊ยพะยะค่ะ ?”

เขาลืมพระเนตรขึ้นพร้อมกับทรงมองไปที่ตะกร้าที่เฉาจงฉวนถืออยู่

“จัดเตรียมมา” เขายังคงทรงขมวดพระขนงแน่น เขาทรงเริ่มจัดการเรื่องธุระของพวกเวรตลัยอยู่นาน จนถึงตอนนี้เขาก็ทรงอยากพระกายาหารขึ้นมาตามที่กล่าวจริง

เฉาจงฉวนที่อยู่ด้านข้างก็รีบสั่งให้คนเอาภาชนะและตะเกียบเตรียมเข้ามา จากนั้นเขาเปิดผ้าที่คลุมอยู่ในตะกร้าออกจนไอร้อนจากภายในก็คลุ้งโชยออกมา ด้านในมีหมั่นโถวขาวนวลอวบอ้วนวางไว้อยู่

เฉาจงฉวนตะลึงกับสิ่งที่เห็น

นี่เป็นอาหารประเภทไหนกัน ?

จี้อู๋เจวี๋ยขมวดพระขนงขึ้นเล็กน้อย จนเผลอเอามือหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นและนำเข้าพระโอษฐ์ทันที รสชาติที่ได้ลิ้มรสนั้นมีทั้งความนุ่มนวมและหอมหวานแต่ยังคงสามารถกัดเคี้ยวลงไปได้และเมื่อกลืนลงไปความรู้สึกอิ่มท้องเป็นพิเศษก็รู้สึกได้ขึ้นมาทันที

อาหารชนิดนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น

สายพระเนตรของเขาก็จับจ้องไปอีกตะกร้าใบหนึ่งทันทีและตรัสกับเฉาจงฉวนต่อทันที “ข้าขอดูหน่อยว่าอีกตะกร้าใส่อะไรไว้ ?”

เฉาจงฉวนนำผ้าคลุมตะกร้าที่ว่านั้นออก ภายในก็ยังคงมีไออบร้อนคลุ้งอยู่และก็ยังคงเป็นอาหารที่มีสีขาวนวลอวบอ้วน แต่รูปร่างหน้าตาต่างจากอาหารเมื่อกี้อยู่เล็กน้อย

ที่เขาเสวยไปเมื่อสักครู่นั้นมีรูปร่างเป็นรูปสี่เหลี่ยม แต่ภายในตะกร้านี้กลับเป็นรูปวงกลมทั้งหมด ด้านบนนั้นเป็นลวดลายกลมย่นอยู่เล็กน้อย

จี้อู๋เจวี๋ยทรงหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นก่อนที่ทรงกัดลงไป และเพิ่งได้รับรู้ว่าภายในนั้นมีไส้อยู่ซึ่งมีรสชาติสดใหม่ที่กำลังไหลเข้าไปในพระโอษฐ์จนได้ลิ้มรสความนุ่มนวลอีกทั้งรสชาติปลายสัมผัสที่ยังหลงเหลืออยู่

รสชาตินั้นดีอย่างน่าแปลกประหลาด

กลิ่นหอมของซาลาเปาเนื้อได้อบอวลไปทั้งห้องทรงตำราในขณะนี้