ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 68

ภายในตะกร้านั้นปิดไว้ด้วยผ้าผืนหนา อีกทั้งรอบ ๆ ก็ห่อไว้เป็นอย่างดีทำให้มองไม่เห็นว่าข้างในตะกร้านั้นใส่อะไรไว้

เฉาจงฉวนดีใจไม่น้อย เพราะองค์จักรพรรดิตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้นั้นยังไม่ได้เสวยพระกายาหารใด จังหวะพอดีกับที่นายหญิงทำอาหารมาถวายที่องค์จักรพรรดิมักชื่นชอบ ดังนั้นเขาจึงรับตะกร้าทั้งสองใบนั้นไป

“เดี๋ยวก่อน ข้อขอเขียนอะไรอะไรสักอย่างไว้ให้หน่อย ขันทีเฉา เจ้าพอมีกระดาษ พู่กันและน้ำหมึกบ้างมั๊ย ?” ลู่ยุ๋นหลัวคิดไปคิดมาก็ควรเขียนอะไรสักอย่างไว้หน่อยน่าจะดีกว่า

ขันทีเฉาได้สั่งให้ขันทีตรงปากประตูไปเอากระดาษ พู่กันและน้ำหมึกออกมา

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเขียนเสร็จ ก็ยัดลงไปในช่องว่างของตะกร้าที่ถืออยู่ในมือข้างหนึ่งของเขา

และนางก็พูดคุยอธิบายอีกครั้งก่อนจะกลับตำหนักเย็น

ภายในห้องทรงตำรา

บรรยากาศในห้องนั้นสะพรึงจนน่าขนลุก

เหล่าจองหงวนต่างก็พากันตัวสั่นคุกเข่าอยู่บนพื้น

ห่างออกไปไม่ไกลบนพื้นก็ยังมีเศษถ้วยชาแตกกองไว้อยู่ไม่น้อย

องคมนตรีที่คุกเข่าอยู่หน้าสุดยังคงมีเลือดไหนรินเป็นคราบฟองอยู่ตรงหน้าผาก และยังคงคุกเข่านิ่งต่อไปไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

จี้อู๋เจวี๋ยที่สวมฉลองพระองค์สีม่วงเข้มประทับอยู่บนบัลลังก์ พระพักต์ราวกับปีศาจที่ความพิโรธนั้นยังประดับบนพระพักต์ไม่จางหายไป สายพระเนตรทอดยาวไปยังหล่าจองหงวนที่อยู่ด้านล่าง

เนื่องจากภัยแล้งในครั้งนี้ ราคาธัญพืชในหลายพื้นที่ยังคงพุ่งสูงขึ้น บวกกับศัตรูของอาณาจักรที่คอยแอบลงมือซื้อเหล่าธัญพืชในราคาสูงจนส่งผลให้ราคาธัญพืชรอบ ๆ เมืองหลวงพุ่งตามอย่างไม่มีท่าที่ว่าจะลง

ทำให้ประชาชนหลายคนไม่สามารถซื้อเหล่าธัญพืชที่ราคาสูงแบบนี้ได้อีกแล้ว และเมื่อวานนี้เองที่เริ่มมีเหล่าผู้คนอดตายจากการขาดอาหาร

เมื่อวานนี้เองจึงมีรับสั่งให้เปิดคลังธัญพืชของอาณาจักรส่งไปยังบริเวณพื้นที่รอบ ๆ เพื่อช่วยเหลือเหล่าประชากรผู้ยากไร้

แต่ใครจะรู้ เพราะหลังจากที่เปิดคลังธัญ6ก็บไม่ดีและสลายไปในพริบตา

สิ่งที่ต้องรู้อย่างหนึ่งคือธัญพืช 50,000 ชึนี้สามารถให้ประชากรบริโภคได้ 10,000 คนเป็นระยะเวลา 1 ปีเต็ม !

แต่กลับกลายเป็นไอ้กลุ่มคนเวรตลัยพวกนี้ทำให้เสียหาย !

จี้อู๋เจวี๋ยจะไม่ทรงพิโรธได้เยี่ยงไร ?