ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 75

“ครั้งนี้ที่เรียกท่านไปเข้าเฝ้าวังหนิงซิน ความเป็นไปได้เก้าในสิบก็คงเพราะเรื่องธัญพืชนั่น” แม่นมมีสีหน้ากังวลเกรงว่าลู่ยุ๋นหลัวจะรับมือไม่ไหว แต่พอคิดไปคิดมาถ้าอยากจะยืนหยัดอยู่ในตำหนักในได้นั้น เรื่องขัดแข้งขัดขาพวกนี้นั้นหนีไม่พ้นอยู่แล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวขณะนั่งอยู่ที่หน้ากระจกก็ปล่อยให้แม่นมโจวจัดแต่งได้ตามอำเภอใจ

การออกไปเข้าเฝ้าพระพันปีหลวงในครั้งนี้ย่อมแตกต่างจากทุกครั้งที่นางออกไปเดินเล่น

ใส่เสื้อผ้าแบบไหน ประดับด้วยเครื่องประดับอะไร จัดแต่งทรงผมอย่างไร ทุกอย่างนั้นต้องเฉพาะเจาะจงเอาใจใส่เป็นอย่างดี

ถ้ามองข้ามเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ ก็เหมือนกับการไม่ถอดหมวกเคารพผู้อาวุโส นั่นจึงมากพอที่ทำให้นางไม่น่าจะรอดกลับมาได้

“นายหญิงเพคะ ช่วงไม่กี่วันนี้หมั่นโถวและซาลาที่ท่านทำออกมาได้นำไปถวายที่วังหนิงซินบ้างรึยังเพคะ ?” แม่นมโจมถามขึ้นมาอย่างกระทันหัน

ลู่ยุ๋นหลัวก็ใจหล่นไปที่ตาตุ่มเลยทันที ชิบหายล่ะ !

ไม่แปลกเลยที่พระพันปีหลวงจะเรียกนางไปเข้าเฝ้า !

นางกลับลืมเรื่องที่สำคัญเช่นนี้ไปได้ !

ธัญพืชชนิดใหม่ที่ถูกพบในตำหนักเย็นที่สามารถนำเอาไปทำอาหารชนิดใหม่ที่ทั้งอร่อยและช่วยให้อิ่มท้องได้ดี นางนอกจากจะนำพระกายาหารชนิดใหม่นี้ถวายแด่องค์จักรพรรดิแล้ว นางก็แถบไม่ได้เอาไปถวายให้พระพันปีหลวงได้ทรงลองเสวยเลยด้วยซ้ำในตอนแรก แต่กลับเอาไปแจกจ่ายให้กับข้าราชบริพารในตำหนักเย็น

แบบนี้พระพันปีหลวงจะมีพระดำริเช่นไรไปได้ ?

ลู่ยุ๋นหลัวลุกขึ้นรีบสั่งให้หยินซวางไปที่ครัวเพื่อแบ่งแป้งสาลีทีมีอยู่ 200 กว่ากิโลเป็นสองส่วน ส่วนแรกให้คนส่งไปยังตำหนักซู่ซิน อีกส่วนหนึ่งจะนำก็จะนำติดตัวเพื่อไปถวายที่วังหนิงซิน

ในที่สุดแป้งสาลีในครัวก็ไม่เหลือ

จนกระทั่งวันนี้ ข้าวสาลีที่เป็นดั่งของหายากในพระราชวัง ถ้าหากภายในตำหนักเย็นแห่งนี้นางวันวันเอาแต่กินอาหารจากข้าวสาลี แต่องค์จักรพรรดิและพระพันปีหลวงกลับไม่ได้เสวย นั่นเท่ากับว่านางรนหาที่ตายชัด ๆ

ถึงแม้ว่าภายในมิติพิเศษของนางจะมีแป้งสาลีอยู่มาก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านางจะสามารถเอามันออกมาได้

ข้าวสาลีชุดนี้ที่นำไปปลูกก่อนสุกงอม อย่างน้อยเบื้องหน้าภายนอกของนางก็ไม่ควรทานอาหารที่ทำมาจากแป้งนี้

และแม้ว่าข้าวสาลีชุดนี้จะสุกงอมแล้วก็ยังต้องเอาไปทำเพาะปลูกต่ออยู่ดี ส่วนการที่เอาข้าวสาลีไปโม่เป็นแป้งสาลีได้ เกรงว่าก็คงจะได้มาไม่เยอะเท่าไหร่นัก หากรอจนสามารถแจกจ่ายมาที่ตำหนักเย็นได้ก็คงจะได้น้อยยิ่งกว่าน้อยด้วยซ้ำ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่ยุ๋นหลัวก็เสียใจขึ้นมาเล็กน้อย