ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 76

นางข้าหลวงยกเก้าอี้เข้ามาให้ลู่ยุ๋นหลัวนั่ง โดยที่แม่นมโจวยืนอยู่ด้านข้าง

แม้ว่าพระพันปีจะมีพระชามายุใกล้ 40 พรรษา แต่เสน่ห์ของอิสตรีนั้นทรงมิได้จางหายไป ทุกท่วงท่าอริยาบถล้วนทรงมีความสุภาพและเป็นสง่าเลิศล้ำที่เห็นได้ชัด นางสรวลยิ้มทอดพระเนตรไปที่ลู่ยุ๋นหลัวตรัสเอ่ย “เจ้าอยู่ต่อหน้าข้าไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองอะไรขนาดนั้น เจ้าเองได้เป็นที่ยอมรับของพระบรมวงศานุวงศ์แล้ว ถ้าจะให้พูด ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องบิดาของเจ้าแต่ก่อนที่ทำให้เจ้าต้องไปพำนักตำหนักเย็น ป่านนี้เจ้าได้ตำแหน่งฮองเฮาไปนานแล้ว จนกระทั่งคุณงามความดีของเจ้าในครั้งนี้ ถ้ายิ่งเจ้าตอนนี้ได้เป็นฮองเฮา เหล่าองคมนตรีของสำนักราชการในพระองค์ต่อให้คัดค้านอะไรก็ไม่มีประโยชน์”

พระดำรัสของพระพันปีหลวงนั้นช่างบริสุทธิ์จริงใจ ความหมายของพระดำรัสนั้นไม่ว่าจะทั้งทางตรงหรือทางอ้อมก็ล้วนแฝงความหมายที่ต้องการให้ลู่ยุ๋นหลัวได้เป็นฮองเฮา

ลู่ยุ่นหลัวกระตุกยิ้มที่มุมปาก เพราะเพียงนางนั่งได้ไม่ทันไร พระพันปีหลวงก็ทรงไม่อ้อมค้อมตรัสถึงเรื่องตำแหน่งฮองเฮาในทันใด

หรือว่าจะทรงต้องการทดสอบนาง ?

นางพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่และทูลกล่าว “พระพันปีหลวง เรื่องตำแหน่งฮองเฮานั้น องค์จักรพรรดิทรงควรได้ตัดสินพระทัยเอง จนกระทั่งบัดนี้เองหม่อมฉันได้แต่คิดเพียงเดียวว่าต้องตั้งใจปลูกข้าวสาลีออกมาให้ได้ดีที่สุดก็เท่านั้นเพื่อเป็นประโยชน์แก่ราษฎร”

เสียงพูดยังไม่ทันจางหายไป พระพักตร์ของพระพันปีหลวงก็เปลี่ยนไปในทันที อีกทั้งถ้วยชาที่พระพันปีหลวงทรงเพิ่งได้รับมาไว้ในพระหัตถ์ก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะทันที เมื่อสักครู่ที่พระพักตร์ยังทรงสรวลยิ้มอยู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันใด

ลู่ยุ๋นหลัวรู้ดีว่าพระพันปีนั้นทรงพิโรธแล้ว นางจึงมีสีหน้าตระหนกขึ้นในทันทีพร้อมกับลุกขึ้นคุกเข่าในทันใด

“แต่ก่อนที่ตำแหน่งในตำหนักยังคงว่าง เจ้าเองที่มีความคิดเช่นนี้ข้าก็ไม่ถือสาอะไร แต่พอมาวันนี้ที่ขนาดองค์จักรพรรดิต้อนรับนางกุ้ยเหรินใหม่ทั้งสองเข้ามาพำนักในวัง เจ้าเองกลับยังคงไม่คิดที่จะไขว่ขว้าอีกงั้นเรอะ !”

“เจ้ารู้บ้างรึไม่ ว่าอาณาจักรมิสามารถขาดฮองเฮาไปได้แม้แต่เพียงวันเดียว หากไม่มีฮองเฮาคอยกำกับตัดสินใจในตำหนักใน นั่นยิ่งก่อให้เกิดการแข่งขันแย่งชิ่งกันในด้านต่าง ๆ และยังส่งผลให้เกิดความโกลาหลในตำหนักในจนกระทั่งก่อให้เกิดความไม่มั่นคงของอาณาจักร !”

“ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้านั้นเป็นเด็กฉลาด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ตัวข้านั้นมองเจ้าผิดไป !”

เมื่อพระพันปีหลวงตรัสมาจนถึงท้ายสุด พระพันปีหลวงยังทรงพิโรธที่ลู่ยุ๋นหลัวยังคงมีท่าทีไม่แยแสต่อการแย่งชิงตำแหน่งฮองเฮากับสนมอื่น

ลู่ยุ๋นหลัวยังคงคุกเข่าไม่กล้าทูลอะไรอีกต่อ นางนั้นได้คลาดเคลื่อนในการเข้าใจความหมายที่แท้จริงของพระพันปีหลวงผิดว่าคืออะไร !

เพียงทรงพบกันเพียงครั้งแรก พระพันปีหลวงก็ทรงสนับสนุนนางในการแย่งชิงตำแหน่งฮองเฮาแล้วหรือ ?

นางไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าพระพันปีหลวงจะทรงมีเจตนาที่ดีถึงเพียงนั้น

“เอาเถอะ นี่เป็นวันแรกที่เจ้าได้มาเยือนวังหนิงซิน ข้าจะไม่ถือสาคำพูดไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักโตของเจ้า ลุกขึ้นเถอะ” พระพันปีหลวงตรัสราวกับไม่สนพระทัยนัก

ลู่ยุ๋นหลัวเดิมทีก็คิดว่าพระพันปีหลวงจะต้องจงใจทรงกลั่นแกล้งให้นางลำบาก แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะทรงปล่อยนางไปง่าย ๆ นางลุกขึ้นพร้อมกับแสดงความเคารพ “ขอบพระทัย พระพันปีหลวง !”

ต่อจากนั้นพระพันปีหลวงก็ได้ทรงถามไถ่ลู่ยุ๋นหลัวถึงเรื่องวิธีชีวิตกว่าครึ่งค่อนไปที่ผ่านมาในตำหนักเย็น โดยที่ไม่ได้ตรัสถึงอะไรเกี่ยวกับฮองเฮาแม้แต่น้อย

ในขณะสนทนาอยู่นั้น พระพันปีหลวงก็ยิ่งรู้สึกทรงพอใจกับลู่ยุ๋นหลัว อีกทั้งยังทอดพระเนตรไปที่นางดวงแววพระเนตรของความปิติชื่นชม

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยิ่งพระพันปีหลวงทอดพระเนตรไปที่นางด้วยความชื่นชมเพียงใด ภายในใจลู่ยุ๋นหลัวก็ยิ่งขนลุกขนพองมากเท่านั้น

ถ้าหากถามนางถึงเหตุผลที่มาที่ไป นางเองก็คงตอบไม่ได้เช่นกัน

แต่ถ้าสรุปสั้น ๆ ห้าพยางค์นั้นก็คงเป็น ‘สัญชาตญาณหญิง’

ก่อนที่นางจะทูลลาจากไป พระพันปีหลวงยังตบรางวัลให้กับนางเป็นกอง มีทั้งแท่งทองคำ เครื่องประดับ ผ้าประณีตหรูหรา และของอื่น ๆ

ลู่ยุ๋นหลัวกลับจากวังหนิงซินโดยนำรางวัลที่ได้เป็นกองกลับมาจนถึงตำหนักเย็น ในที่สุดนางก็ไม่ต้องปั้นหน้าเป็นนายหญิงอีกต่อไป นางหย่อนก้นทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้

จากนั้นก็ดื่มน้ำผลไม้เย็นที่หยินซวางนำมาให้ สดชื่นสบายตัวจนเผลอหลับตาพริ้ม

แต่ว่า เกิดอะไรขึ้นกับหยินซวางผู้นี้กันแน่ ทำไมนางถึงเอาแต่ยิ้มมองนางอยู่ด้านข้างอยู่ตลอด ?

นางคลำไปที่ใบหน้าของตัวเองเผื่อว่ามีอะไรติด แต่ก็พบว่าไม่มีอะไร ?

นางจึงมองไปที่หยินซวางด้วยแววตาที่ฉงน

แต่เห็นเพียงหยินซวางที่เอามือกุมที่ใบหน้าช่วงล่างเอาไว้และเอ่ยกลับมา “นายหญิง ท่านช่างเป็นที่โปรดปราณจริง ๆ ! องค์จักรพรรดิคืนนี้ก็ได้ทรงเลือกแผ่นไม้ของนายหญิงอีกแล้วเพคะ  !”