ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 8

ณ กลางดึกที่วังหลีเซี๋ย 

ไป๋มู่เหยาสวมชุดผ้าแพรสีเงินแกมเหลืองพร้อมด้วยลวดลายดอกไม้และผีเสื้อที่โบยบินยาวถึงพื้น บนศรีษะปักไว้ด้วยปิ่นปักผมที่ประดับไว้ด้วยลูกปัดหยก ด้วยใบหน้าหน้าที่งดงามเป็นทุนเดิมประกอบกับการแต่งหน้าที่บรรจงละเอียดอ่อนทั้งหมดทำให้ดูสง่างามมากขึ้นไปอีก

แม่นมอายุประมาน 40 คนหนึ่งกำลังช่วยไป๋มู่เหยาทำความสะอาดเครื่องประทินโฉมบนหน้าของนางอยู่ข้าง ๆ

"นายหญิง บ่าวมีเรื่องสงสัยอย่างหนึ่ง วันที่จะได้รับเข้าเป็นสนมคืนนั้น หลันกุ้ยเหรินยกคนของนางเข้ามาปิดตำหนักของนายหญิง แล้วทำไมเราถึงต้องออกไปทะเลาะมีปากมีเสียงกันด้วย ?" แม่นมเฉินเลี้ยงดูแลไป๋มู่เหยามาตั้งแต่ยังเล็ก นางรู้ดีว่านายหญิงของนางไม่ใช่คนที่จะพลีพลามทำอะไรแบบนี้

ซึ่งถ้าในวันนั้น พวกนางไม่ต้องออกไปข้องแวะกับหลันกุ้ยเหริน ผลที่ตามมาก็อาจจะไม่ใหญ่โตเท่ากับตอนนี้

และในความเป็นจริงก็เหมือนดั่งที่แม่นมเฉินสงสัยว่าถ้าพวกนางคืนนั้นไม่ออกไปมีปากมีเสียงกันแล้วหละก็ องค์จักรพรรดิก็น่าจะทรงไม่พอพระทัยแค่หลันกุ้ยเหลินคนเดียว

ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ดี นอกจากจะลดลำดับสนมทั้ง 2 เหลือแค่กุ้ยเหรินแล้วยังได้บัญชาให้กักบริเวณพวกนางถึง 30 วันอย่างไม่มีเหตุผลได้อีก

รอยยิ้มเลศนัยของไป๋มู่เหยาปรากฎขึ้นสะท้อนบนกระจกทองสัมฤทธิ์ "แม่นม เจ้าไม่รู้จริงรึว่าองค์จักรพรรดิเสด็จมาถึงวังหลีเซี๋ยแล้วแต่ทำไมถึงได้มาโถงบรรทมหลักช้านัก ?"

แม่นมเฉินขมวดคิ้วฉงนเล็กน้อย "เป็นไปได้รึไม่ว่าองค์จักรพรรดิจงใจทำเช่นนั้น ?"