ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 9

บนเส้นทางของศึกชิงตำแหน่งฮองเฮา ทุกคนที่ขัดขวางนางจะต้องกลายเป็นศัตรูของนางทั้งหมด

ใบหน้าที่แต่ก่อนมีเครื่องประทินโฉมอันงดงามกลับถูกลบออกไปจนหมดเหลือเพียงใบหน้านวลขาวสะอาดที่สะท้อนอยู่บนกระจกทองสัมฤทธิ์เท่านั้น

”"ระหว่างสืบหาข่าวสารเจ้าต้องระวังตัวให้มาก ไม่ว่าจะข่าวสถานการณ์ที่ลู่ยุ๋นหลัวต้องพำนักตำหนักเย็น หรือในข่าวช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้องค์จักรพรรดิได้เคยเสด็จไปตำหนักเย็นมาก่อนหรือไม่"

“นายหญิงโปรดวางใจ ตัวบ่าวจะไปยังตำหนักเย็นด้วยตัวบ่าวเองในวันพรุ่งนี้ !”

เช้าตรู่วันถัดมา ลู่ยุ๋นหลัวหยิบรายการของที่ต้องซื้อและจี้หยกออกมา เนื่องจากว่าวันพรุ่งนี้ขันทีเฉิงจะต้องออกไปซื้อของเข้าวัง ปกติพวกเขาจะออกก่อนฟ้าสว่าง ดังนั้นนางต้องไปเตรียมตัวก่อนล่วงหน้า เพื่อนำรายการของที่ต้องการซื้อไปให้เขา และยังต้องไว้วานเขานำจี้หยกไปจำนำ

แผนการที่ลู่ยุ๋นหลัวจัดเตรียมเอาไว้ก็ต้องมาถูกขวางเอาไว้โดยนางข้าหลวงของนางด้วยเหตุผลที่ว่าเวลานี้ไม่เหมือนกับแต่ก่อนแล้ว จะเป็นการดีกว่าถ้านางหญิงออกไปนอกตำหนักให้น้อยที่สุด และให้ธุระทุกอย่างเป็นหน้าที่นางข้าหลวงอย่างนางไปทำแทน

หลังจากหยินซวางออกไปทำธุระแทนนางแล้ว เวลานั้นเป็นอรุณเช้าตรู่ที่แสงอาทิตย์ยังคงสลัว ๆ นางก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองธรรมดาสีดำพร้อมหยิบจอบและอุปกรณ์ขุดต่าง ๆ ไปทางด้านเนินเขาบริเวณหลังตำหนัก

ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ดินประสิวถือว่าเป็นแร่หินที่ดีชนิดหนึ่ง ถึงแม้นางเตรียมที่จะหนีออกจากวังอยู่ก่อนแล้ว แต่แร่หินนี้จะไม่พกไปด้วยสักหน่อยก็คงไม่ได้ นางจึงจะเอาดินประสิวนี้ไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเอาไปได้ 

นางเริ่มขุดดินประสิวขึ้นมาก้อนแล้วก้อนเล่าโยนเข้าไปยังมิติพิเศษของนาง

นางยุ่งกับการขุดตรงนี้จนตะวันขึ้นมาจนถึงกลางท้องฟ้าบ่งบอกถึงยามเช้าได้หมดลงไป นางคาดว่าหยินซวางน่าจะกลับมาถึงได้แล้ว นางจึงกลับไปที่ตำหนัก

ก่อนเข้าตำหนักนางก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป

เมื่อนางแอบกวาดสายตาเข้าไปในตำหนักของนาง ก็พบกับแม่นมคนหนึ่งและนางข้าหลวงอีกนางหนึ่งที่กำลังทำสีหน้าหยิ่งยโสยืนอยู่ภายในตำหนักของนาง

หยินซวางที่เพิ่งกลับมาถึงตำหนักกลับเห็นว่ากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับใบหน้าด้านซ้ายที่มีลักษณะบวมแดง

ฝ่ามือที่ตบไปที่แก้มของนางข้าหลวงกลับมาแนบที่ข้างลำตัว ใบหน้าที่ถูกตบเมื่อชั่วครู่ของฉุ่ยยวู่ชานแดงขึ้นมาในพริบตา "นี่เจ้ากล้าตบข้า ?" ฉุ่ยยวู่ชานเอ่ยด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

ตั้งแต่นางเข้ามาในวังก็คอยรับใช้ให้กับสนมเหยามาโดยตลอด นอกจากนายหญิงของนางแล้วภายในวังหลีเซี๋ย ก็ยังไม่เคยมีใครกล้าตบนาง ！

หญิงตรงหน้าเป็นเพียงแค่หญิงที่ถูกทอดทิ้งจนต้องให้มาพำนักเข้าตำหนักเย็น ขนาดองค์จักรพรรดิยังไม่ทรงโปรดและลืมนางไปนานแล้ว คนที่ไม่มีใครเอาอย่างนางกลับกล้าที่จะตบข้า ?

"ต่อให้นายหญิงไม่ดีเช่นไร ตำแหน่งนายหญิงก็ยังถือว่าเป็นนายของเจ้า หยินซวาง ！เมื่อสักครู่นางพวกนี้มันตบเจ้าเช่นไร เจ้าจงตบพวกมันเยี่ยงที่พวกมันตบเจ้า !"

ลู่ยุ๋นหลัวในชั่วเวลานี้เป็นดั่งอีกคนที่หยินซวางไม่เคยพบเจอมาก่อน

ภาพจำของนายหญิงที่หยินซวางมี คือภาพที่นางจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาราวกับตำหนักแห่งนี้จะเป็นเช่นไรนางก็ไม่เคยใส่ใจแม้แต่น้อย แต่ ณ เวลานี้ กลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่นายหญิงอยากปกป้องนาง