ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 81

ลู่ยุ๋นหลัวมือสั่นในทันใด ตอนแรกนางกะจะวาดให้เสว่เวยเป็นหมูน้อยที่หน้าก็พลันวาดเละจนดูไม่ได้

“สนมคนโปรดอยู่เล่นในตำหนักซู่ซินของข้าจนสมใจเลยรึ ?” จี้อู๋เจวี๋ยกวาดพระเนตรไปมองที่คนในวงไพ่ที่เหลือ ใบหน้าของพวกนางประดับไปด้วยลวดลายดอกไม้ที่วาดขึ้น ขนาดใบหน้าของลู่ยุ๋นหลัวเองก็ยังมีดอกไม้อยู่สามดอกวาดไว้อยู่บนหน้าเช่นกัน

พอพวกนางได้ยินเสียงของจี้อู๋เจวี๋ย นางข้าหลวงทั้งสามก็กลัวจนหน้าถอดสีซีดรีบก้มลงไปคุกเข่า

ลู่ยุ๋นหลัวก้าวไปข้างหน้าถวายบังคมทูลด้วยอริยาบถพร้อมกับประดับรอยยิ้ม “องค์จักรพรรดิทรงแก้ไขพระราชฎีกาเสร็จแล้วรึเพคะ ?”

จี้อู๋เจวี๋ยกวาดพระเนตรมองไปที่นาง นี่นางเดี๋ยวนี้นับวันยิ่งเหิมเกริมเข้าไปใหญ่แล้วไม่ใช่รึ ?

นึกไม่ถึงว่านางกล้าถึงขั้นที่จะมาถามไถ่ถึงธุระของเขาแล้ว ?

เขาทรงเหลือบมองไปยังนางข้าหลวงทั้งสามก่อนที่จะตรัสสั่ง “พวกเจ้าทั้งสามออกไปก่อน”

“เพคะ !”

หลังจากกลุ่มคนนั้นออกไป ลู่ยุ๋นหลัวก็หยิบไพ่โปกเกอร์ออกมาและเดินมาถวายให้ “องค์จักรพรรดิ อยากจะทรงมาเล่นกันสองตามั๊ยเพคะ ?”

เขาทรงตอบปฏิเสธนางกลับไปด้วยสายพระเนตรที่เย็นชา

ลู่ยุ๋นหลัวเองจึงได้แต่เก็บไพ่โปเกอร์ที่นางวาดเองนั้นกลับลงไป

วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล นางเชื่อว่าจี้อู๋เจวี๋ยไม่ช้าก็เร็วต้องมาเล่นไพ่โปกเกอร์กับนาง

หลังจากเก็บเสร็จเรียบร้อยก็มีนางข้าหลวงคนหนึ่งเอาน้ำใส่ถังมาให้

ลู่ยุ๋นหลัวมองหน้าของตัวเองในกระจกและเริ่มลงมือล้างลบรูปต่าง ๆ ที่วาดอยู่บนหน้าออกไป

ในขณะนั้นเอง ขันทีที่เฝ้าปฏิบัติหน้าที่อยู่นั้นก็รีบเข้ามารายงานด้วยสีหน้าเร่งด่วนตรงที่บังลมด้านนอก “กราบบังคมทูลองค์จักรพรรดิ มีรายงานด่วนตรงบริเวณชายแดนพะยะค่ะ !”

ชายแดน ?

พระเนตรของจี้อู๋เจวี๋ยเปลี่ยนเป็นไร้แววจมลึกจนยากจะหยั่งถึง

สายตาของลู่ยุ๋นหลัวทอประกายขึ้นมาพร้อมกับหันตัวมองไปที่จี้อู๋เจวี๋ยพร้อมกับคิดในใจว่า ชายคนนี้จะต้องไปแล้วงั้นเหรอ ?