ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 84

ฮา ฮา ฮา ......

ลู่ยุ๋นหลัวเท้าสะเอวแหงนหน้าเย้ยฟ้าหัวเราะออกมาคำโต

นี่มันเหมืองทองชัด !

มิติพิเศษของนางดันมีเหมืองทองไปได้ !

นั่นหรือว่านางต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมาขยันลำบากลำบนทำงานหาเงินแล้วใช่มั๊ย ?

วัน ๆ เอาแต่นอนอยู่ในเหมืองทองคำ วันไหนอยากใช้เงินก็แค่ขุดขึ้นมาใช้ก็ได้แล้ว !

ลู่ยุ๋นหลัวเอาแต่คิดถึงชีวิตที่แสนสวยงามในภายภาคหน้า จนวินาทีนั้นก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะสุขใจได้เพียงนี้อีกแล้ว

จากนั้นนางก็เอาทองคำที่ใหญ่ประมาณเท่าหัวแม่มือหยิบขึ้นมาขัดเช็ดที่ตัวพร้อมกับเก็บใส่ลงไปอย่างระมัดระวัง

พร้อมกับยังคิดอีกว่าควรรึไม่ที่จะเอาดินปืนเพื่อระเบิดเหมืองทองที่อยู่ในดินตรงหน้าให้เปิดกว้างออก แต่กลายเป็นว่าภายในหลุมตรงหน้าเริ่มค่อย ๆ ปิดแคบเล็กลงเรื่อย ๆ

จนลู่ยุ๋นหลัวงงในทันทีว่าขนาดพื้นดินเองก็ยังมีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง

นางขยี้ตาไปมาอยู่ไม่กี่รอบเพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มองผิดไป

พื้นดินที่นางเหยียบอยู่ตอนนี้ได้ฟื้นฟูไปอยุ่ในสภาพเดิมเหมือนตอนแรกที่เรียบเหมือนพื้นปกติราวกับว่าพื้นนี้ไม่ได้มีอะไรทำให้ระเบิดมาก่อนเลย

ลู่ยุ๋นหลัวนางยังคงไม่ยอมแพ้และหยิบดินปืนออกมา โดยปริมาณที่หยิบออกมาครั้งนี้เยอะกว่าคราวก่อนหลายเท่า

นางถือเดินมา ณ ยังพื้นที่เมื่อครู่และระเบิดอีกครั้ง

หลุมการระเบิดครั้งนี้เมื่อเทียบกับสักครู่นั้นกว้างกว่าเยอะมาก และความเร็วในการฟื้นฟูของหลุมนั้นก็นับว่าเร็วมากขึ้นเช่นเดียวกัน

ลู่ยุ๋นหลัวได้ลองนับจับเวลาดูปรากฏว่าใช้เวลาประมาณห้าวินาทีในการฟื้นฟูพื้นที่ที่ถูกระเบิดให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ความสามารถในการฟื้นฟูเช่นนี้ ต่อให้นางระเบิดกว้างกว่านี้อีกก็ไม่มีเวลาที่จะขุดทองในเหมืองออกมาทัน !

ดูเหมือนเหมืองทองนี้ก็คงได้แต่มีไว้แค่ชมมองแต่ขุดมาใช้ไม่ได้ !

หลังจากได้ข้อสรุป ลู่ยุ๋นหลัวก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาทันใด

นางแหงนหน้าถอนหายใจออกมายาวก่อนที่จะออกมาข้างนอกมิติพิเศษ