ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 86

พระเจ้ารู้ดีว่าเขาต้องการนึ่งให้ได้หมั่นโถวออกมา ได้เฝ้ามองห้องปรุงพระกระยาอาหารถึงสองวันสองคืนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าตา 

ต่อให้พ่อครัวอีกกี่คนมาลองผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม

สิ่งที่องค์จักรพรรดิตรัสไว้ถึงหมั่นโถวขาว ๆ อ้วน ๆ ทั้งนุ่มและนิ่มและหอมหวาน เขาไม่ส่ามารถทำออกมาได้จริง ๆ

จี้อู๋เจวี๋ยคิดไม่ถึงว่าการทำหมั่นโถวออกมาให้ได้หนึ่งลูก พ่อครัวห้องปรุงพระกระยาอาหารตั้งมากมายกลับไม่สามารถทำออกมาได้เลย

ตั้งแต่วันที่เลือกแผ่นไม้ของตำหนักเย็นในวันนั้นให้หลัง ช่วงไม่กี่วันนี้ก็ไม่ได้เห็นลู่ยุ๋นหลัวอีกเลย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ดี ๆ ก็อยากทานอาหารที่แม่นางคนนั้นทำขึ้นมามากเป็นพิเศษ

แต่ห้องปรุงพระกระยาอาหารล้วนทำอาหารออกมาไม่ได้

เหล้าดอกบัวแต่ก่อนก็เป็นแบบนี้ หมั่นโถวก็เป็นแบบนี้อีก

ความคิดที่อยากไปตำหนักเย็นก็ผุดขึ้นในหัวและก็ถูกเขากดลงเอาไว้อีกครั้ง

ตัวเขาที่เป็นองค์จักรพรรดิของอาณาจักรตงหลาน เขาสามารถถูกอาหารเหล่านี้ทำให้ลำบากใจได้จริงงั้นเหรอ ?

สายพระเนตรที่กวาดไปยังขันทีเฉิงที่คุกเข่าอยู่เบื้องพระพักตร์ “ถ้าพรุ่งนี้ยังทำหมั่นโถวออกมาไม่ได้ เจ้าก็เก็บหมอนม้วนเสื่อของเจ้าออกไป”

ขันทีเฉิงหลังจากถูกด่าและกลับมาถึงห้องปรุงพระกระยาอาหาร เขาตัดสินใจไปที่ตำหนักเย็นเพื่อขอความช่วยเหลือจากนายหญิงท่านนั้น

เนื่องจากใกล้ถึงเวลาเสวยพระกระยาอาหาร พ่อครัวไม่กี่คนกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหาร เขาจึงเรียกเสี่ยวลี่จึให้ใส่แป้งให้เขามาหน่อยและออกเดินทาง

ขันทีเฉิงและเสี่ยวลี่จึเมื่อมาถึงตำหนักเย็น ก็ได้เห็นการคุ้มกันที่ปากประตูอย่างเข้มงวด นั่นทำให้เขาพึ่งนึกได้ว่าตำหนักเย็นตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ธัญพืชที่มีกำลังปลูกผลิต 10 ชึต่อหมู่ของอาณาจักรตงหลานได้ปลูกไว้ภายใน

นั่นคือความหวังของเหล่าประชาชนทั่วอาณาจักรตงหลาน

ตอนนี้ที่ตำหนักเย็นห้อมล้อมไปด้วยการคุ้มกันที่เข้มงวด หากไม่ได้รับพระราชอนุญาตจากพระบรมวงศานุวงศ์ คนทั่วไปก็จะไม่ได้รับการอนุญาตให้เข้าออกได้ตามอำเภอใจ

ใครก็ตามที่เข้าออกตำหนักเย็น ต้องแสดงหลักฐานตัวตนรวมถึงธุระที่จะทำ อีกทั้งทุกคนที่เข้าออกตำหนักเย็นต้องทำการประทับบันทึกลายนิ้วมือ สิ่งที่นี้ฝ่าบาทได้เป็นคนกำหนดขึ้นมา