ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 87

ใครจะรู้ หยินซวางเมื่อได้ยินก็ส่งเสียง “คิกคิก” ออกมา

ดูเหมือนพวกเขาถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ ว่าขันทีเสี่ยวลู่จึก็คือนายหญิง

แต่นางก็ไม่ได้อธิบายอะไร พาสองคนนั้นมาถึงด้านข้างของห้องนอนและพูดว่า “พวกเจ้ารอตรงนี้ครู่หนึ่งก่อน เดี๋ยวข้าจะเชิญนายหญิงมาหา” เมื่อได้เห็นแผ่นหลังของหยินซวางจากไป เสี่ยวลี่จึก็มีสีหน้าสงสัยขึ้นมา “ท่านอาจารย์ ทำไมแม่นางหยินซวางถึงไม่ยอมตอบคำถามที่ข้าถามไปล่ะ ?”

ขันทีเฉิงตีไปที่หัวของเสี่ยวลี่จึไปที “บอกเจ้าไปกี่รอบแล้ว ไม่ควรถามก็อย่าถาม ! ระวังหัวเจ้าเอาไว้ดี ๆ เถอะ”

เสี่ยวลู่จึคนนั้น ตัวตนจะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่ 

คราวก่อน ฝ่าบาทเพื่อทรงต้องการหาเขาถึงกับไปหาเขาถึงที่พำนัก

ตัวตนเช่นนั้น เจ้ากล้าจะถามไถ่อีกรึ ?

อยากจะอยู่ให้รอดในวังได้นาน ลืมตาข้างปิดตาข้างก็พอแล้ว

ขันทีเฉิงยังคงกังวลอยู่เลยเตือนขึ้นมาอีกรอบ “รอจนนายหญิงออกมาเมื่อไหร่ จำไว้ว่าตาเจ้าอย่าริอาจสุ่มสี่สุ่มห้ามองไปทั่ว !”

เสี่ยวลี่จึลูบไปที่หัวตัวเองและพูด “ท่านอาจารย์ข้าเข้าใจแล้ว”

ทั้งสองคนรอไม่นานนักลู่ยุ๋นหลัวก็ออกมา

ขันทีเฉิงและเสี่ยวลี่จึเมื่อได้เห็นเงาร่างสีเหลืองอ่อนก็รีบก้มหัวคุกเข่าในทันที

“บ่าวผู้ดูแลห้องปรุงพระกระยาอาหาร ขันทีเฉิงฟาง !”

“บ่าวขันทีประจำห้องปรุงพระกระยาอาหาร เสี่ยวลี่จึ !”

“ถวายบังคมนายหญิง !”

“ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่มีกฎระเบียบมากมายอะไรในที่แห่งนี้” ลู่ยุ๋นหลัวมองพวกเขาหลังจากเข้ามา พบว่าพวกเขาทั้งสองค่อนข้างประหม่า

เสี่ยวลี่จึขมวดคิ้ว เสียงนี้เขาทำไมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ?”

ขันทีเฉิงก็ผงะไปเล็กน้อยเช่นกัน

เสียงนี้ หากเขาได้ยินไม่ผิด ทำไมรู้สึกคล้ายเสี่ยวลู่จึ ?

ทั้งสองก้มหน้าสบมองกันอยู่ครู่หนึ่ง

“นายหญิงให้พวกเจ้าลุกขึ้นได้แล้ว !” แม่นมโจวที่อยู่ด้านข้างมองพวกเขาทั้งสองด้วยแววตาแปลก ๆ