ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 89

เวลากลางวัน แผนกอาหารของตำหนักเย็นได้ผลิตแท่งน้ำแข็งในน้ำเกลือมามากถึง 500 แท่ง

สั่งให้คนนำไอศกรีมทั้งหมดไปวางไว้ในถังไม้พิเศษสองชั้น โดยช่องระหว่างกลางและด้านล่างให้ใส่น้ำแข็ง เมื่อเครื่องดื่มและของที่เย็นใส่ลงไปแล้วก็ให้ผิดฝาด้านบน ก็คลุมด้วยฝ้ายที่ทำขึ้นอย่างดีทับไปอีกหนึ่งชั้นและให้คนนำไปส่งที่ด้านหน้า ให้ผู้คุมที่อยู่ด้านนอกทุกคนคนละหนึ่งอันเพื่อเป็นการประชาสัมพันธ์

หลังจากช่วงกลางวัน เนื่องจากอากาศร้อนอบอ้าวผนวกกับพื้นที่ห่างไกลของตำหนักเย็น นั่นทำให้ร้านค้าตำหนักเย็นจึงไม่มีใครมาเท่าไหร่นัก

ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เครื่องดื่มและของที่เย็นก็ยังขายไม่ออกเลย

ลู่ยุ๋นหลัวจึงตัดสินใจเก็บของและไปตั้งแผงลอยที่ด้านหน้า !

“นายหญิง ตอนนี้ข้างนอกร้อนมาก ทำไมท่านไม่ลองให้นางข้าหลางและขันทีออกไปแทนล่ะ ?” หยินซวางพูดขณะที่มองไปยังอาทิตย์ที่แผดแสงอยู่จุดสูงสุดด้านนอก

“ใช่เพคะ นายหญิง ตั้งแต่บรรพกาล มีนายหญิงคนไหนออกจากวังไปตั้งแผงลอยขายของหรอกเพคะ ?” แม่นมโจวสีหน้ากังวล

หากเรื่องไปถึงฝ่าบาทจนทรงทราบขึ้นมาจนโดนต่อว่า จะทำเช่นไร ?

“พวกเจ้าทั้งสองถ้ากังวลใจก็ตามไปกับข้า ข้าศึกษากฎในวังมาเป็นอย่างดี การตั้งแผงลอยขายของในวังไม่ละเมิดกฎแต่อย่างใด ปลอดภัย !” ลู่ยุ๋นหลัวตบไปที่ไหล่ของพวกนางทั้งสอง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดของขันทีและเตรียมข้าวของเพื่อเตรียมตัวออกไป

เหตุผลหลักคือการอยู่คนเดียวในตำหนักเย็นมันน่าเบื่อมากเกินไปจริง ๆ

รวมไปถึงนางข้าหลวงและขันทีภายใต้บังคับบัญชาจำนวนมาก พวกเขาถูกแบ่งให้จัดการสิ่งที่ต้องทำแล้ว นางจึงไม่สะดวกที่จะนำคนออกมาด้วย

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเตรียมตัวเสร็จแล้ว นางและหยินซวางทั้งสองก็ถือยกกล่องไม้ใหญ่พิเศษออกเดินทาง

สถานที่แรก มุ่งหน้าไปยังโรงอาหารใหญ่ภายในพระมหาราชวัง

เวลานี้เป็นช่วงที่เหล่าข้าราชบริพารกำลังพลัดเปลี่ยนถ่ายเวรพักผ่อนกินข้าว

แถวนี้ยังเป็นจุดรวมที่พักของนางข้าหลวงและขันที

ตอนนี้ไปที่นั่นก็เวลาพอเหมาะที่จะทันคลื่นฝูงชนที่กำลังทานข้าว

เมื่อมาถึงด้านนอกโรงอาหารใหญ่ภายในก็เห็นสถานที่ที่ชัดโดดเด่น ก็รีบกางผ้าปูออกไว้บนพื้นพร้อมกับวางถังไม้ทั้งสองไว้ด้านบน

เนื่องจากเครื่องดื่มและของที่เย็นมักจะละลายง่าย ด้วยเหตุนี้จึงไม่สะดวกที่จะนำออกมา

เมื่อเตรียมตัวเสร็จ ลู่ยุ๋นหลัวก็แผดเสียงตะโกนดังออกมา

“ร้านค้าตำหนักเย็นเปิดทำการครั้งยิ่งใหญ่ !”

“เครื่องดื่มเย็นที่ละ 998 เหวินเราไม่ขาย  ! 98 เหวินเราก็ไม่ขาย ! ราคาเดิม 18 เหวิน ตอนนี้ขายเพียง 9 เหวินเท่านั้น !”

“เงินแค่ 9 เหวินเท่านั้น ไม่ต้องกลัวไม่คุ้มค่า ไม่ต้องกลัวจะถูกหลอก !”

“ซื้อไม่ซื้อไม่เป็นไร เข้ามาดูสอดส่องก่อนได้”

“ทั้งหมดนี้ขายแค่เก้าเหวิน ! เดินผ่านไปก็อย่าพลาดเข้ามาแวะดูก่อนได้ !”

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อแผดเสียงตะโกน เวลานั้นก็ได้ดึงดูดความสนใจจากหลายคน

บางทีอาจเป็นเพราะไม่เคยพบร้านแผงลอยข้างทางที่ขายภายในวัง หรือบางทีอาจเป็นเพราะการพูดเชิญชวนของลู่ยุ๋นหลัวอันเป็นเอกลักษณ์ หรือบางทีอาจเป็นเพราะเครื่องดื่มและของที่เย็นสองคำนี้ที่ดึงดูดให้ผู้คนสนใจ

อย่างที่รู้กันดีว่าเครื่องดื่มและของที่เย็นมีเพียงพระบรมวงศานุวงศ์ถึงจะมีสิทธิทรงเสวยของหายากเหล่านี้

จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะนำออกมาได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งยังมาขายให้แก่พวกเขาถูก ๆ ที่เป็นแค่ข้าราชบริพารได้ล่ะ ?

บางคนก็ไม่เชื่อ

แต่ก็มีบางคนที่อยากรู้อยากเห็นก็เดินเข้ามา

“เครื่องดื่มและของที่เย็นอะไรบ้างล่ะ ?” มีคนถามขึ้นมา

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มแย้มตอบกลับไป “แน่นอนว่าต้องเป็นอาหารที่แช่เย็น”

พอพูดจบก็ให้หยินซวางเปิดกล่องไม้ออก

กล่องไม้นี้สั่งทำเป็นกล่องสองชั้นพิเศษ ด้านล่างและระหว่างมีชั้นแบ่งแยกเอาไว้เพื่อใช้ใส่น้ำแข็ง ส่วนชั้นบนและล่างสองชั้นเอาไว้ใส่เครื่องดื่มเย็น นางได้ทดลองมาแล้วว่าหนึ่งกล่องไม้สามารถใส่ไอศกรีมถั่วเขียวได้ 60 แท่งทั้ง สองชั่วยามก็ไม่ละลาย

เมื่อยกผ้าหนา ๆ ที่คลุมลังไม้นั้นออกและเปิดฝาออก เวลานั้นไอเย็นจากด้านในก็พุ่งออกมาให้เห็นได้ด้วยตาเปล่า