ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 93

เฉาจงฉวนเดินเข้ามาในขณะที่พูด เมื่อเขาเห็นเย่เฟิงเขาก็หยุดชั่วคราวและผงกศีรษะเป็นการทักทาย

เย่เฟิงมองไปที่เฉาจงฉวนด้วยความประหลาดใจ

เมื่อกี้เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั๊ย ?

ฝ่าบาทเสวยพระกระยาหารยังทรงต้องใช้เงินซื้อ ? 

ขณะนั้นจึงเอ่ยถามทันที "ขันทีเฉา เมื่อกี้ที่เจ้าบอกว่า เครื่องดื่มและของที่เย็นในมือเจ้าคือฝ่าบาททรงใช้เงินซื้อในราคาห้าสิบเหวินงั้นเหรอ ?"

“ใช่น่ะสิ? มีอะไรรึ ?” ขันทีเฉามองไปที่เย่เฟิงด้วยท่าทางแปลก ๆ ฝ่าบาทรงใช้เงินซื้อของไม่ใช่ว่าปกติหรอกเหรอ ?

เย่เฟิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่สามารถบอกความรู้สึกที่แปลกเกินไปนี้ออกมาเป็นคำพูดได้

เฉาจงฉวนนำถังไม้วางบนโต๊ะและเปิดฝาเปิดขึ้น ทันใดนั้นอากาศเย็นภายในที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็พุ่งออกมา และหยิบถ้วยแก้วใบเล็กที่สวยงามออกมาจากด้านใน ภายในถ้วยแก้วนั้นมีวัตถุสีขาวอันอ่อนนุ่ม กองเหมือนกับรูปร่างของเนินเขาเล็ก ด้านบนเป็นแยมลูกพีชสีเหลืองสดใส หยดลงมาจากยอดเขา กระจายไปจนถึงด้านล่าง เปล่งประกายแวววาวน่าดึงดูดใจอันมีเสน่ห์

จี้อู๋เจวี๋ยหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตัดลงไปหนึ่งคำ ความรู้สึกในปากนั้นทั้งเย็นและสดชื่น ยังมีรสชาตของนมที่เข้มข้นและรสชาติพีชสีเหลืองอ่อน ๆ รสชาติช่างไม่เลวเลยทีเดียว

เมื่อเทียบกับน้ำแข็งใสเมื่อวานแล้วรสชาติแตกต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง

ลู่ยุ๋นหลัวแม่นางคนนี้ช่างมีพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ในการค้นคว้าและปรุงอาหารสดใหม่ ไม่ว่าจะเป็นซาลาเปาและหมั่นโถวคราวก่อนหรือเครื่องดื่มและของที่เย็น ๆ ในตอนนี้

เครื่องดื่มและของที่เย็นแบบนี้หากสามารถเผยแพร่ออกไปในหมู่ประชาชนได้ล่ะก็ แน่นอน ควรสามารถทำให้ประชากรมากมายไม่ต้องเผชิญกับสถานการณ์ลมแดดหรอกเหรอ ?

เขาทรงชำเลืองมองเย่เฟิง "เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไร พูดต่อสิ"

เย่เฟิงมองไปที่ไอศกรีมในพระหัตถ์ของจี้อู๋เจวี๋ย ก็รู้สึกว่าคอของเขาร้อนระอุและกระหายน้ำมาก

เขากลืนน้ำลายแล้วทูลต่อ “ฝ่าบาท แท่งเครื่องและของที่เย็นที่เหลือในกล่องไม้ของฝ่าบาทพอจะสามารถให้กระหม่อมได้ลองชิมบ้างได้มั๊ย”

จี้อู๋เจวี๋ยทรงเหลือบมองเขาและตรัสขึ้นว่า "แท่งละ 10 ตำลึง !"

10 ตำลึง ?

เย่เฟิงปากสั่น เขาเพิ่งได้ยินเฉาจงเฉวียนบอกชัดชัดว่าราคาทั้งหมดเพิ่งจะ 50 เหวิน ให้เขาแค่แท่งเดียวต้องเอาเงินถึง 10 ตำลึง ?

นี่มันใช้ฉวยโอกาสชัดๆ !

แต่เมื่อเขาเห็นเฉาจงฉวนหยิบไอศกรีมถั่วเขียวที่แผ่ไอเย็นออกมาจากภายในลังไม้ตอนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไปอีกครั้ง

"แม่ทัพใหญ่เย่ เจ้ายังอยากได้อยู่อีกมั๊ย ?"

เย่เฟิงพรุบสายตามองไปที่แท่งไอศกรีมแท่งนั้นที่ดูเย็นเป็นพิเศษนั้น เอาเถอะ ไม่ใช่ว่า 10 ตำลึงหรอกเหรอ ?

เขาต้องกินให้ได้ !

"แน่นอนว่าต้องการพะยะค่ะ !"

เขาหยิบแท่งเงินออกมาจากบริเวณอกแล้วโยนผ่านไป จากนั้นจึงรับไอศกรีมถั่วเขียวจากขันทีเฉามา

เขาอยากจะลองชิมดูว่าเครื่องดื่มและของที่เย็นนี้จะอร่อยสักแค่ไหน

กัดไปคำเดียวก็ทั้งเย็นทั้งหวานทั้งสดชื่น

กัดลงไปอีกคำ สุดยอด!

เขากินเครื่องดื่มและของเย็นแท่งนั้นทั้งแบบนั้น ไป ๆ มา ๆ ก็ทานจนหมด อร่อยมาก !

ของที่ดีขนาดนี้หากสามารถมอบให้กับพี่น้องที่ฝึกซ้อมท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผาทุกวันคนละอัน เขาซึ่งเพิ่งขึ้นมาเป็นแม่ทัพใหญ่ได้ครึ่งปีแรกจะต้องชนะใจผู้คนมากมายได้อย่างแน่นอน !

“ฝ่าบาท ข้าได้ยินมาว่าองครักษ์ด้านนอกมีอาหารแช่เย็นแบบนี้หนึ่งแท่งทุกวัน ท่านก็ไม่ควรที่ลำเอียงพะยะค่ะ” ไม่ว่าเย่เฟิงจะพูดอะไรในวันนี้เขาจะต้องต่อสู้เพื่อให้ได้สวัสดิการดังกล่าวสำหรับทหารองครักษ์ 50,000 นายของเขามาให้ได้

จี้อู๋เจวี๋ยทรงคิดอยู่ครู่หนึ่งและตรัสว่า "สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล"

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทุกแผนกในพระราชวังโดยพื้นฐานล้วนได้สั่งจองไปแล้ว กองทัพองครักษ์ 50,000 นาย ถ้าหากนางมีรายการอาหารต้องทำเพิ่มขึ้น 50,000 ในทุกวัน ก็ไม่ทราบว่าแม่นางคนนั้นจะซาบซึ่งในตัวของเขาไหม ?

"เฉาจงจงฉวน พาเขาไปลงบันทึกเถอะ"

“ใต้เท้าเย่ เชิญด้านนี้”

เมื่อเย่เฟิงตามเฉาจงจงฉวนเดินเลี้ยวไปเลี้ยวไปจนถึงห้องหนึ่ง ก็เห็นเพียงแค่คนที่อยู่ภายในอัดกันจนแน่นทรมาน