ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 96

ในฐานะนายหญิง  การนำพระกระยาหารถวายเป็นของขวัญเนื่องในวันพระราชสมภพพระพันปีหลวงนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล

ทั้งสองคิดทบทวนอยู่ครู่ ในที่สุดก็ตัดสินใจนำหยกประการังที่แม่นมโจวที่เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าเอามาเตรียมไว้

แม้ว่าหยกประการังนี้ไม่ใช่ของที่มีราคาสูงขนาดนั้น แต่อย่างน้อยก็สามารถนำมาเป็นของขวัญในวันพระราชสมภพให้พอถวายไปได้

หากของขวัญในวันพระราชสมภพของนายหญิงที่จะนำไปถวายไม่ได้จริง ๆ ก็จะนำหยกประการังนี้ไปถวายแทน

ลู่ยุ๋นหลัวเอาแต่อยู่ในครัวยุ่งอยู่ตลอดทั้งวัน

หยินซวางและแม่นมโจวก็ได้กลิ่นหมั่นโถวจากข้างนอกได้อย่างชัดเจน

ทั้งสองมองหน้ากัน มันก็จบลง นายหญิงกำลังจะเตรียมนึ่งหมั่นโถวหนึ่งหม้อให้เป็นของขวัญในวันพระราชสมภพของพระพันปีหลวงแล้ว

ในตอนกลางคืนในที่สุดลู่ยุ๋นหลัวก็ทำทุกอย่างเสร็จ นางเอาผ้าหนา ๆ ปิดไว้ และกำชับไม่ให้ใครขยับสิ่งนี้ จากนั้นยืดเส้นยืดสายขยับคอไปมาและเข้านอน

งานเลี้ยงของวันนี้ช่วงบ่าย  แม่นมโจวเดินไปมาภายในตำหนักอย่างลนลาน

เมื่อเห็นว่างานเลี้ยงในช่วงบ่ายกำลังจะเริ่มขึ้น แต่พวกนางที่ตำหนักเย็นกลับไม่มีวี่แววที่จะได้รับการประกาศให้สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงได้เลย

ที่ประตูใหญ่ก็ได้ยินเสียงอึกทึกแว่วเข้ามา หยินซวางกลับมาจากด้านนอก  แม่เห็นเช่นนั้นจึงรีบถาม "เป็นอย่างไรบ้าง ไปถามมาเขาตอบว่าเยี่ยงไร ?"

หยินซวางส่ายหัวและพูดว่า "ถามมาแล้ว พวกเขาบอกว่านายหญิงของเราไม่มีชั้นยศจึงไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยง"

“ไม่มีชั้นยศอะไร ? เดี๋ยวได้เห็นดีกับข้า ก็เห็นอยู่ว่าฝ่าบาทช่วงไม่กี่วันนี้ไม่เสด็จมาที่ตำหนักเย็นเลย และก็ทรงยังไม่มีประกาศให้นายหญิงของเข้าปรนนิบัติอีก พอคิดดูแล้วนายหญิงของเราต้องไม่ได้เป็นที่โปรดปราณาอีกต่อไปแล้วแน่ ๆ ถึงกระทำเช่นนี้”

หยินซวางสีหน้าขุ่นเคืองขึ้นมา

ในตำหนักใน เป็นสถานที่ที่ต้องปฏิบัติตนตามสายพระเนตรของฝ่าบาท

ฝ่าบาทเมื่อได้ทรงโปรดปราณสนมคนไหน สนมคนนั้นต่อให้ยศชั้นต่ำเพียงใด ภายในตำหนักก็ไม่มีใครที่จะกล้าแตะต้อง