องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1263

คืนนี้หลี่จุ่นกระปรี้กระเปร่ายิ่งนัก

หูเอ่อร์หยาหย่าเองก็...พออกพอใจอย่างยิ่ง!

หลังจากพวกเขาเสร็จกิจแล้วก็นอนกอดกันจนรุ่งสาง

หลี่จุ่นค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาอย่าง หูเอ่อร์หยาหย่าก็ได้เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว

“หยาหย่า เหตุใดจึงตื่นเช้าขนาดนี้?”

หลี่จุ่นเห็นหูเอ่อร์หยาหย่ามีสีหน้าเปล่งปลั่งสดใส เขาก็รู้สึกภาคภูมิใจว่าการใช้แรงงานหนักของเขาประสบผลแล้ว

“ข้าตื่นเร็วน่ะ...” หูเอ่อร์หยาหย่าพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อย

เมื่อคืนทั้งสองคนหยอกล้อกันเป็นเวลานาน บางท่วงท่า เมื่อตอนนี้มาคิดย้อนไป ทำให้นางรู้สึกตื่นตระหนกและสับสน

รู้สึกอับอายไปชั่วขณะ

หลี่จุ่นลุกขึ้น หลังจากหยาหย่าปรนนิบัติอาบน้ำล้างตัวให้เสร็จ เขาก็สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

จากนั้นก็ได้ยินเสียงรายงานที่นอกกระโจม!

“กุนซือ ข่าวจากทางใต้ขอรับ กำลังเสริมของกองทัพศัตรูมาถึงเมืองซ่างหยวนแล้ว และมีกองกำลังเกือบหนึ่งแสนสี่หมื่นนาย! ฝ่าบาทและจอมทัพขอเชิญกุนซือมาร่วมหารือเรื่องนี้ขอรับ!”

“อืม ข้ารับทราบแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้าและตอบกลับไป

เขาเดาว่ากำลังเสริมของอวี่เหวินตูก็กำลังจะมาถึงเช่นกัน

แต่ไม่ว่าเมืองนี้จะมีกองทัพศัตรูมากเพียงใด ก็ไม่ได้ทำให้แผนการของเขาสั่นคลอดเลยแม้แต่น้อย แผนการที่ว่าจับโจรเอาหัวโจก ต้องเพิ่มอวี่เหวินตูเข้าไปอีกคนนึงเสียแล้ว

ทว่าอวี่เหวินตูผู้นี้...ต้องจับเป็นเท่านั้น!

หลี่จุ่นจูบหูเอ่อร์หยาหย่าหนึ่งที กักเก็บความรู้สึกของเมื่อคืนเอาไว้ และพาทหารอารักขาของตัวเองมุ่งหน้าไปยังกระโจมกลางกองทัพ

เมื่อเข้าไปเฟิงอู่หังและจักรพรรดินีก็นั่งอยู่ข้างในแล้ว

“ฝ่าบาท จอมทัพ!”

หลี่จุ่นกำมือคาราวะเล็กน้อยและนั่งลงทันที

เนื่องจากความรู้สึกกระอักกระอ่วนจากเมื่อคืน หลี่จุ่นจึงเหลือบมองจักรพรรดินี พบว่าสีหน้าของผู้หญิงคนนี้ช่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะมองเขาเลยสักนิดเดียว

หลี่จุ่นรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อยขึ้นมากะทันหัน

ผู้หญิงคนนี้ช่างดื้อดึงกับเขาเสียเหลือเกิน...

“เจ้าหนู เจ้ารู้สถานการณ์ทางด้านเมืองซ่านหยวนแล้วใช่หรือไม่?” เฟิงอู่หังเห็นหลี่จุ่นเดินเข้ามา รอให้เขาหย่อนก้นนั่งลง จากนั้นก็เอ่ยปากถามทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า

“จอมทัพ บอลลูนอากาศร้อนเตรียมใกล้จะพร้อมเสร็จแล้ว เราจะโจมตีคืนนี้เลย พวกท่านเห็นว่าอย่างไร?”

เจ้าเด็กนี่!

ทำให้ฝ่าบาทโกรธอีกแล้ว!

เฟิงอู่หังเข้าใจสถานการณ์ทันที แต่เขาก็มองดูความวุ่นวายตรงหน้าอย่างมีความสุข และไม่ได้แยแสเลย

“ฝ่าบาท จอมทัพ...เช่นนั้นชคืนนี้ต้องพึ่งพวกท่านแล้ว จับโจรเอาหัวโจก ครั้นถึงเวลาข้าต้องการให้พวกท่านต้องสำแดงฝีมือ บั่นหัวแม่ทัพจากกองทัพศัตรูนับหมื่น”

หลี่จุ่นเอ่ยปาก พูดด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจังว่า

“ทว่าอวี่เหวินตูเองก็มาแล้ว จะดีกว่าถ้ายังไม่ฆ่าคนคนนี้ตอนนี้และจับตัวเขาไว้ เพื่อในอนาคตจะได้ง่ายต่อการจัดการกับอวี่เหวินจิ้ง พวกเราจับตัวลูกชายเขามาแล้ว ไม่ว่าเขาจะเก่งกาจแค่ไหน จะให้ลูบหน้าปะจมูกก็คงไม่ได้?”

เฟิงอู่หังพยักหน้าทันที ยิ้มเยาะและพูดว่า

“ฉินจ่าน ไอ้คนระยำต่ำช้านั่น คืนนี้ข้าจะบั่นคอมันเสีย! แล้วก็หวังเซิ่งนั่นอีก คราที่แล้วเขาหนีรอดไปได้ ดูสิว่าครานี้จะหนีอย่างไร!”

จักรพรรดินีพยักหน้าอย่างเย็นชา

ทว่าหลี่จุ่นพลันสังเกตเห็นนางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็แอบถอนหายใจอยู่ในใจทันที

ผู้หญิงคนนี้คิดเล็กคิดน้อยเกินไปแล้ว...มันขนาดนั้นเลยรึ?

ตัวเองเพียงแค่ไม่ได้ตอบกลับไป ถึงกับต้องโกรธขนาดนี้เชียว...

พอกันที!