องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1267

ถึงอย่างไรนางก็เป็นเด็กผู้หญิง

และยังหน้าอกใหญ่ไร้สมองไม่น้อย จึงค่อนข้างสะดุดตา

ผู้หญิงประเภทนี้ยังต้องผูกมิตรกันไว้อยู่

ไม่แน่ถ้าวันหนึ่งที่นางไม่ได้คิดอะไรมากแล้ว...ก็คงจะโถมตัวเข้าหาอ้อมอกตัวเอง

เพื่อรักษาตัวตนเป็นความลับ เมื่อหลี่จุ่นเห็นนางโกรธ ก็คิดเรื่องนี้ได้ทันที และยังรู้สึกว่าการทำตัวเย็นชากับนางนั้นไม่ได้เป็นเรื่องจริงจังอะไร

“เอาล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งก่อนเป็นความผิดของข้าจริง ๆ ข้าเองก็ต้องขอโทษท่านด้วย” หลี่จุ่นทำเสียงอ่อนลง

เพราะเขารู้สึกว่า...มันไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไรที่จะระบายความโกรธกับผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่และไร้สมองแบบนี้

เพราะบ่อยครั้ง...เวลาที่ผู้หญิงโกรธ ก็จะโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งก็จะเป็นการสร้างปัญหาให้กับตัวเขาเองมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดังนั้นพูดจาดี ๆ น่าจะดีกว่า

เป็นดังคาด

ปันหมิ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำเสียงของหลี่จุ่นอ่อนลง จึงส่งเสียงหึออกมาและไม่ถือสาอะไร

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว นั่งคุยกันก่อนสิ”

หลี่จุ่นพูดและเชิญปันหมิ่นนั่งลง

จากนั้นเขาก็เทน้ำหนึ่งแก้วให้นาง

ปันหมิ่นเองก็ไม่ได้เกรงใจ แต่นางดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผู้ชายคนนี้อ่อนโยนกับนางเป็นครั้งแรก

นางดื่มน้ำเพื่อเป็นการให้เกียรติ แล้วเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ลังเลเล็กน้อย

“ปืน...ปืนใหญ่นั่น...ท่านเป็นคน...สร้างมันขึ้นมาหรือ”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที

พนันได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มาที่นี่เพราะเรื่องปืนใหญ่

ถ้าอย่างนั้นเขาก็เข้าใจแล้ว

หลี่จุ่นไม่ได้ปิดบังอะไร เขายิ้มเล็กน้อย พยักหน้า แล้วกล่าวว่า

“ใช่ ไม่ทราบว่าพี่ปันหมิ่นมีคำชี้แนะอะไรหรือไม่”

จู่ ๆ ใบหน้าของปันหมิ่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าทางดูกังวลเล็กน้อย นางมองไปที่หลี่จุ่น และในที่สุดก็รวบรวมความกล้าพูดขึ้นว่า

“คือ..นายท่านให้ข้ามาถามท่านว่า...จะขายปืนใหญ่ให้เราได้หรือไม่...แน่นอน ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่บอกนายท่านหรอกว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ และจะไม่บอกใครด้วย! ดังนั้นนายท่านข้าจะไม่รู้ว่าปืนใหญ่นี้เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน”

“แล้วท่านต้องการอะไร”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มทันที มองไปที่ปันหมิ่นแล้วกล่าวว่า

“จริง ๆ สำหรับข้าแล้ว ปืนใหญ่ไม่ใช่ของพิเศษอะไร และการมอบมันให้กับท่านก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าต้องทำความเข้าใจก่อนว่าเมื่อข้ามอบมันให้ท่านแล้ว พวกท่านจะไม่เอามันมาจัดการกับข้าแทนใช่หรือไม่”

ปันหมิ่นพูดทันที “ไม่ต้องห่วง จุดยืนของเราเหมือนกัน ตอนนี้เราเป็นพันธมิตรกันแล้ว ดังนั้นเราจะไม่ใช้มันต่อสู้กับท่าน ข้ารับประกันได้!”

แต่ทว่าหลี่จุ่นกลับส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่น้องกันเองก็แทงข้างหลังกันได้ อีกอย่างข้ากับท่านก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกัน แล้วก็ไม่เข้าใจพวกท่าน ข้าจะฟังเพียงแค่คำพูดของท่านได้อย่างไร”

ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกัน...

เมื่อปันหมิ่นได้ยินคำพูดเหล่านั้นและเห็นสายตาของหลี่จุ่นที่มองดูหน้าอกของตัวเองอยู่ตลอดเวลา นางก็ดูระแวดระวังขึ้นมาทันที

หรือว่าผู้ชายคนนี้ต้องการ...

ไอ้คนสารเลวน่ารังเกียจ!

และสุดท้ายก็ได้ยินหลี่จุ่นพูดอย่างใจเย็น

“เอาแบบนี้แล้วกัน บอกนายท่านของท่านว่า ถ้าเขาต้องการสิ่งนี้ ก็ให้มาคุยกับข้าด้วยตนเอง”