องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1271

คำสั่งแล้วคำสั่งเล่าถูกส่งต่อมา ส่งผลให้ขวัญกำลังใจของทัพราชวงศ์อู่ในเมืองซ่างหยวนสั่นคลอนอีกครั้ง

กองทหารศัตรูบุกมาอีกแล้ว

จะทำอย่างไรดี

ฝ่ายตรงข้ามมีปืนใหญ่ที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ในมือ หากยิงปืนใหญ่ใส่เมืองพวกเขาสองสามลูก แบบนั้นทุกคนก็จบเห่กันหมดน่ะสิ

การต่อสู้ยังไม่ทันเริ่ม ทัพราชวงศ์อู่ก็ท้อแล้ว

รู้สึกว่าการเผชิญหน้ากับทัพหนานไม่ต่างกับการรนหาที่ตาย

ความสั่นคลอนในจิตใจของทหารได้รายงานไปยังหวังเซิ่งอย่างรวดเร็ว

หวังเซิ่งขมวดคิ้วทันที

ไม่ได้การแล้ว!

ถ้าเป็นแบบนี้อยู่ เมื่อทัพศัตรูบุกมา แต่กองทัพยังไม่สามารถรวบรวมขวัญกำลังใจได้ ต้องแพ้ตั้งแต่ยังไม่ต่อสู้แน่ ๆ

คิดไปคิดมาอยู่ชั่วขณะ หวังเจิ้นก็เรียกแม่ทัพทั้งหมดในกองทัพมารวมตัวกันที่กระโจมกลางกองทัพเพื่อหารือเรื่องต่าง ๆ ทันที

ไม่นาน แม่ทัพทุกคนในกองทัพก็มาถึง แม้ว่าศัตรูจะอยู่ข้างหน้า แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะไม่มา

บารมีของหวังเซิ่งยังคงมีอยู่

แม้ว่าเขาเพิ่งจะกลายเป็นจอมทัพได้ไม่นาน แต่คุณสมบัติและประสบการณ์ของเขาก็เห็นกันอยู่ตำตา แม้แต่แม่ทัพฉินจ่านก็ยังเชื่อฟัง จะนับประสาอะไรกับพวกเขาล่ะ

ในกระโจม หวังเซิ่งมองไปยังแม่ทัพเหล่านี้ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ท่านแม่ทัพทุกท่าน ขณะนี้ทัพหนานกำลังบุกมา ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทุกคนหวาดกลัว แต่ในตอนนี้ข้าสามารถบอกพวกท่านได้เต็มปากว่าตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่ต้องกลัว!”

ทุกคนมองหน้ากันทันที

แต่ศัตรูมีปืนใหญ่นะ...

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เชื่อของทุกคน หวังเซิ่งก็ยิ้มอีกครั้งทันทีก่อนจะพูดว่า

“เดาว่าทุกท่านคงไม่รู้จักข้าดีพอ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าขอใช้โอกาสนี้พูดคุยกับพวกท่านเลยก็แล้วกัน”

หวังเซิ่งกวาดสายตามองหน้าพวกเขาทีละคน ๆ ทำให้มองเห็นการแสดงออกทั้งหมดของพวกเขา

“ทุกท่านรู้เกี่ยวกับยุทธการต่อสู้ที่ชายแดนทางตอนเหนือเมื่อไม่กี่เดือนก่อนใช่ไหม”

หวังเซิ่งถาม

ทุกคนพยักหน้าอย่างหนักแน่นทันที

มีใครบ้างจะไม่รู้จักสุดยอดการต่อสู้ที่ชายแดนทางตอนเหนือ

ที่เอาชนะแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นเยียนได้อย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะกองทัพเยียนที่ขนกองกำลังมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องพ่ายลงบนน้ำมือของกองทัพเจิ้นเป่ยอยู่ดี

ในที่สุดจอมทัพแห่งกองทัพเยียนซือหม่าชิงอวิ๋นอาหลานคู่นั้นก็ถูกตัดหัว!

มันยอดเยี่ยมมากเลยใช่ไหม

“จิ่งอ๋องเป็นอัจฉริยะในการเป็นจอมทัพอย่างแท้จริง ในสนามรบมีเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่ข้าเลื่อมใส หนึ่งในนั้นคือโจวชิงแม่ทัพของแคว้นฉู่ อีกคนคือเจิ้นเป่ยอ๋องของเรา และคนที่สามคือจิ่งอ๋องซึ่งเป็นคนที่ข้าเลื่อมใสที่สุด!

“วันนี้ที่ข้าเล่าให้พวกท่านฟัง เพื่อจะไม่ให้พวกท่านต้องกลัว ข้าเคยติดตามจิ่งอ๋อง แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบเท่ากับจิ่งอ๋องจริง ๆ แต่ก็พอจะได้เรียนรู้มาไม่น้อย ดังนั้นมีข้าอยู่พวกท่านไม่ต้องกังวล ก็อีแค่ทัพหนาน เตรียมดูว่าข้าต้านทานมันได้อย่างไร!”

ซู้ดด~

ว่าจบ

ทันใดนั้นทุกคนก็สูดอากาศเย็น และในขณะเดียวกันขวัญกำลังใจก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก!

เมื่อหวังเซิ่งเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็พูดทันที

“เอาล่ะ รบกวนท่านแม่ทัพทุกท่านโปรดแจ้งไปยังเหล่าทหาร มีข้าอยู่สงครามครานี้ไม่พ่ายแน่นอน!”

“รับทราบ! จอมทัพ!”

บรรดาแม่ทัพทั้งหลายรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงกันแล้วออกไป!

ปลุกขวัญกำลังใจได้สำเร็จ หวังเซิ่งก็รู้สึกโล่งใจ

ประจำการที่กระโจมกลางกองทัพและสั่งการอยู่เบื้องหลัง

ปรากฏว่า...

เมื่อเวลาเกือบถึงยามจื่อ มีผู้ส่งสารเข้ามาพร้อมคำรายงานที่ค่อนข้างน่าตกใจ

“รายงานท่านจอมทัพ แย่แล้วขอรับ...มีลูกไฟแปลก ๆ จำนวนมากลอยเข้ามาทางในเมือง! เกรงว่าจะเป็นกลยุทธของศัตรู!”