องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 129

รถม้าเคลื่อนตัวกลับมายังจวนอ๋อง

เมื่อเดินเข้าสู่เรือนใหญ่ ก็เห็นว่าโหลวฮวนฮวนสวมชุดดำนั่งกอดกระบี่ยาวอยู่ที่ทางเดินในสวน

อาวุธของผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปมาบ่อยนัก หากมิใช่ดาบก็เป็นกระบี่ บางครั้งยังถือแส้อีกด้วย

ไม่อาจรู้ได้เลยว่าสิ่งที่นางฝึกฝนนั้นเป็นดาบ กระบี่ หรือฝึกฝนทั้งสามอย่างกันแน่

หรือบางทีอาจใช้ได้ทุกอย่างแต่ไม่เก่งสักอย่างเลยก็เป็นได้

“ดึกขนาดนี้แล้ว เหตุใดจึงยังไม่นอนเล่า”

หลี่จุ่นเดินตรงเข้าไปนั่งข้างหญิงสาวอย่างไม่ลังเล

ดวงตาของโหลวฮวนฮวนขยับเล็กน้อย เหลือบมองชายหนุ่มด้วยสายตานิ่งเรียบ “กลิ่นผงชาดฟุ้งไปทั่วตัวเช่นนี้ คงออกไปข้างนอกกับหญิงอื่นอีกละสิ”

“...”

หลี่จุ่นนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ “เจ้าแยกแยะกลิ่นเช่นนี้ได้ด้วยหรือ”

กลิ่นคงจะติดมาจากเมื่อครู่ตอนที่นั่งรถม้าร่วมกับหวังเยียนหรันเป็นแน่นแน่

โหลวฮวนฮวนชำเลืองมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน “คิดได้หรือยังว่าจะแก้กลไกได้อย่างไร”

หลี่จุ่นรีบส่ายหัวทันที “เรื่องพรรค์นี้จะคิดเพียงอย่างเดียวมิได้ ต้องพิจารณาจากสถานที่จริงด้วย”

“พิจารณาจากสถานที่จริงหรือ”

โหลวฮวนฮวนไม่ค่อยเข้าใจประโยคนี้นัก หญิงสาวมองดูมุมปากของชายหนุ่มที่ดูคล้ายว่ากำลังเผยรอยยิ้มบาง

“ใช่ ข้าต้องไปดูสถานที่จริง ฟังแค่ที่เจ้าเล่ามาไม่ได้หรอก” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง

อันที่จริงเขาเพียงต้องการยืดเวลาก็เท่านั้น

ฟังจากที่โหลวฮวนฮวนเล่ามาแล้ว อาจมีกลไกอยู่ถึงสามชั้น

ครานั้นที่นางบุกเข้าไปถึงชั้นที่สองและถูกธนูจากรูข้าง ๆ พุ่งมาทำร้ายบาดเจ็บ จนนางจำเป็นต้องถอยออกมา แต่จากการพิจารณาของหญิงสาวแล้วน่าจะยังมีกลไกอยู่อีกหนึ่งชั้น

โหลวฮวนฮวนเล่าถึงรายละเอียดของลักษณะกลไกด้วยหวังว่าหลี่จุ่นจะคิดหาหนทางแก้ได้

เมื่อหลี่จุ่นพิจารณากลไกตามที่โหลวฮวนฮวนเล่าให้ฟังอย่างละเอียดแล้ว

พบว่ากลไกชั้นที่สองสามารถผ่านไปได้ด้วยประตูทั้งหมดสามประตู

แต่ไม่รู้ว่าประตูใดจากทั้งสามประตูนี้กันแน่ที่จะสามารถผ่านไปได้อย่างปลอดภัย ไม่แน่ว่าทั้งสามเส้นทางนี้อาจมีกลไกอยู่ด้วยก็ได้

ที่โหลวฮวนฮวนถูกธนูทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไปทิ้งไว้ที่นั่น ก็เพราะนางไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางใด จึงได้สุ่มเลือกไปหนึ่งทาง

ด้วยเหตุนี้เอง กลไกชั้นที่สองจึงกลายเป็นโจทย์ยากของงานนี้

หากเลือกผิดก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว

โหลวฮวนฮวนไร้ซึ่งหนทางรับมือ

ส่วนหลี่จุ่นนั้นมีวิธีแก้ไขกลไกชั้นที่สองอยู่แล้ว

เพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่มีเวลา อีกทั้งไม่อยากให้โหลวฮวนฮวนลงมือเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มจึงเอ่ยไปว่าต้องพิจารณาร่วมจากสถานที่จริงเพราะต้องการยื้อเวลาเพียงเท่านั้น รอให้เขาจัดการเรื่องการขายหนังสือเรียบร้อยแล้วก็จะแอบไปเอาแผนที่มาก่อน

“ได้สิ ง่ายจะตาย ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้แหละ !”

เพียงได้ยิน โหลวฮวนฮวนก็ส่งสายตายิ้มเยาะ นางยื่นมือมาจับไหล่ของหลี่จุ่นเพื่อหวังจะพาตัวเขาออกไปในทันที