องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1290

พูดถึงก็ไม่ได้กินอาหารดี ๆ มานานแล้ว

เมื่อตอนที่อยู่กองทัพ การได้กินแต่ข้าวหม้อใหญ่ ไม่ใช่เรื่องที่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก

ได้กินหม้อไฟตอนนี้ก็คงจะดีไม่ใช่น้อย

ไม่นานนักโต๊ะในห้องส่วนตัวชั้นสองก็ถูกจัดไว้เรียบร้อย

หลังจากที่เฟิงหลิงจือจัดการทุกอย่างเสร็จ นางก็กล่าวว่า

“จิ่ง จิ่งจุ่น...เจ้า เจ้ากับเสี่ยวหวนกินเยอะ ๆ นะ มีอะไรเรียกข้าได้...”

ขณะที่พูดนางก็กำลังจะถอยหลังกลับไป

ทันใดนั้น!

หลี่จุ่นก็ลุกขึ้นและคว้านางเอาไว้ จูงมือนางให้นั่งลงและพูดว่า

“พี่หลิงจือ ไฉนมีเพียงพวกเราสองคนนั่งกินเล่า พี่หลิงจือเองก็กินด้วยกันเถิด กินด้วยกันครึกครื้นดีออก”

เฟิงหลิงจือหน้าแดงทันที มีท่าทีเสียอาการเล็กน้อย

“ต...แต่ว่า ข้ากำลังยุ่งอยู่น่ะ...”

เมื่อเฟิงหลิงหวนเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็รีบพูดเสริมขึ้นมาทันที

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว พี่ พวกเรากินด้วยกันจะสนุกกว่านะ”

เมื่อเฟิงหลิงจือเห็นท่าทางของน้องสาว จึงพยักหน้าและพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นข้า...ไปสั่งการเถ้าแก่ก่อนว่าให้ดูร้านไปก่อน”

เมื่อพูดจบก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องส่วนตัวไป

สาวน้อยเหลือบมองหลี่จุ่นและกระซิบกระซาบว่า

“พี่จุ่น เห็นหรือไม่เล่า? พี่สาวของข้าคิดถึงท่านจริง ๆ !”

หลี่จุ่นผงะไปสักพักก็ถามขึ้นว่า “จะเห็นได้อย่างไร?”

เจ้าตัวเล็กอธิบายต่อว่า

“ท่านไม่เห็นที่พี่สาวมองท่านด้วยความเขินอายหรือ? เป็นเพราะคิดถึงท่านแน่ ๆ”

หลี่จุ่นชะงักไปชั่วขณะ พูดในใจว่าที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง

เขาพยักหน้าและพูดว่า

“อืม ที่เจ้าพูดว่าก็มีเหตุผลนิดหน่อย”

สาวน้อยทำหน้าตาบ้องแบ๊วพร้อมดีใจขึ้นมา

ผ่านไปได้สักพัก เฟิงหลิงจือก็กลับขึ้นมาแล้ว

ทั้งสามกินหม้อไฟด้วยกัน แม้ว่าเฟิงหลิงจือจะไม่ได้พูดจาอะไรมากมาย แต่นางก็ไม่ได้มีท่าทีเขินอายและอึดอัดมากนัก เพราะหลี่จุ่นทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

หลังจากกินหม้อไฟกันเสร็จ

หลี่จุ่นก็รู้สึกพอใจมาก

สาวน้อยวิ่งไปห้องน้ำทันที

เหลือเพียงเฟิงหลิงจือและหลี่จุ่นอยู่กันลำพังในห้องส่วนตัว

“จิ่ง จิ่งจุ่น...ครั้งนี้เจ้ากลับมากะว่าจักอยู่นานเท่าใดหรือ?” เฟิงหลิงจือรวบรวมความกล้าถามออกไป

หลี่จุ่นส่ายหัวและตอบว่า

“ข้าเองก็ไม่รู้ ทว่าครั้งนี้อาจจะอยู่นาน”

เมื่อเฟิงหลิงจือได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันตื่นเต้นดีใจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นทันทีว่า

ที่จริงแล้ว

ประโยคเมื่อครู่ที่หลี่จุ่นพูดก็หมายถึงบ้าน เพียงแต่ว่านางไม่ได้ตอบอันใดกลับไป

ทว่าพอเขาตอบมาอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นท่วมท้นอยู่ในใจและตื่นเต้นมีความสุข

“อืม...”

นางพยักหน้า ในที่สุดรอยยิ้มบนหน้าก็ปรากฏขึ้น

คราวที่แล้วที่นางปฏิเสธคำขอแต่งงานจากหลี่จุ่น เป็นเพราะว่าตื่นตระหนกไป แน่นอนว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นนางทั้งตกใจ ดีใจและเสียดาย

หลังจากที่เขาออกจากแคว้นหนานไป นางก็อัดอั้นตันใจและไม่มีความสุขเลยตลอดทั้งวัน

วันนี้หลี่จุ่นพลันกลับมาแล้ว ทำให้นางดีใจเป็นอย่างมาก

ทว่านางเป็นสาวเป็นนาง แสดงออกความรู้สึกออกไปคงจะไม่ดีนัก

ต้องสำรวมกริยาท่าทางอยู่เสมอ

จู่ ๆ หลี่ก็นึกบางอย่างขึ้นได้และถามไปว่า

“ใช่แล้ว พี่หลิงจืออาสามของท่านได้กลับมาบ้างไหม ตั้งแต่ที่เขาจากไปครั้งล่าสุด?”

หลี่จุ่นถามเฟิงฉีถัวเกี่ยวกับที่อยู่ของเฟิงเป่าจิน ทว่าเฟิงฉีถัวบอกว่าเขาไม่ได้กลับมา

ไม่รู้ว่าเฟิงเป่าจินผู้นี้นำทหารม้าสามหมื่นนายและอาวุธต่าง ๆ ไปไว้ที่ใดเสียแล้ว

เฟิงหลิงจือพยักหน้าทันทีและตอบว่า

“ข้าได้รับจดหมายจากอาสามเมื่อไม่กี่วันมานี้ ท่านบอกว่าหากมีสงครามเกิดขึ้น จักให้พ่อพาพวกเราไปหาเขา”

หลี่จุ่นตกใจ รีบถามทันทีว่า

“เขาอยู่ที่ใดหรือ?”