องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1295

ซินตู

อวี่เหวินตูนำกองทัพทหารหนีกลับมา หลี่เจิ้งโกรธมาก!

ไม่ต้องพูดถึงการสูญเสียเมืองเป่ยกวน แม้แต่เมืองซ่างหยวนตอนนี้ก็เสียไปแล้วเรียบร้อย พอเสียเมืองซ่างหยวนไป กองทัพศัตรูก็จะต้องเคลื่อนทัพไปทางทิศตะวันออก และโจมตีซินตูได้โดยตรง

จะไม่ให้หลี่เจิ้งโกรธได้อย่างไร

ทว่าหลังจากได้ยินรายงานของอวี่เหวินตูแล้ว หลี่เจิ้งก็ขมวดคิ้วทันที

“เจ้ากำลังจะบอกว่าที่ศัตรูโจมตีเมืองซ่างหยวนได้ เพราะว่าใช้สิ่งที่บินได้ และสามารถบรรทุกคนลอยลงมาจากฟากฟ้างั้นหรือ”

หลี่เจิ้งถามพลางขมวดคิ้วไปด้วย

อวี่เหวินตูที่อยู่ใต้บัลลังก์ไม่กล้าโกหกเลยแม้แต่นิดเดียว จึงได้เล่าเหตุการณ์ในคืนนั้นตามความเป็นจริงทั้งหมด จากนั้นก็กล่าวว่า

“ฝ่าบาท ศัตรูลงมาจากบนฟ้า เราไม่สามารถป้องกันมันได้จริง ๆ! แม่ทัพหวังเซิ่งและแม่ทัพฉินจ่านตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรู ภายหลังกระหม่อมทราบข่าวว่า...แม่ทัพฉินจ่านได้ปลิดชีพตนเองต่อหน้ากองทัพศัตรู...เพื่อเป็นการขอประทานโทษต่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เจิ้งหน้าเศร้าหมองเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และตะโกนด้วยความเจ็บปวดทันที

“แม่ทัพที่ดีของข้า...”

เศร้าได้ไม่นาน หลี่เจิ้งก็มองไปยังอวี่เหวินตูอย่างจริงจัง แล้วถอนหายใจก่อนจะพูดว่า

“แม่ทัพอวี่เหวินเจ้าออกไปก่อน แม้ว่าจะสูญเสียเมืองซ่างหยวนไปแล้ว แต่เรื่องราวก็พอเข้าใจได้ ข้าจึงไม่กล่าวโทษเจ้า อย่างไรก็ตามความผิดใหญ่นั้นยกโทษให้ได้ แต่ความผิดเล็กยกโทษให้ไม่ได้ ดังนั้นจะลงโทษตัดเงินเดือนเจ้าสามเดือนแทน!"

“ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

อวี่เหวินตูแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก จึงรีบขอบพระทัยอย่างรวดเร็วแล้วลุกจากไป

อย่างไรก็ตามการสูญเสียเมืองก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ในอดีตสามารถถึงขั้นประหารได้ หากฝ่าบาททรงสืบสวนเรื่องนี้จริง ๆ แม้ว่าท่านพ่อจะมาก็ไม่สามารถช่วยได้เช่นกัน

ส่วนเหตุผลที่การลงโทษครั้งนี้เบามาก อวี่เหวินตูก็เข้าใจเช่นกัน เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงที่ต้องใช้กำลังพลหากฆ่าเขาแล้ว จะส่งผลเสียอย่างมากต่อราชวงศ์อู่

เมื่ออวี่เหวินตูออกไป ดวงตาของหลี่เจิ้งก็ดูลึกล้ำขึ้นมา ก่อนจะถามหวังเหลียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“หวังเหลียน เจ้ายังจำได้ไหมว่าในตอนนั้น เจ้าหกจับโจรเหล่านั้นที่ชายแดนทางตอนเหนือได้อย่างไร อัครมหาเสนาบดีจี้เคยรายงานเหตุการณ์ที่เขาเฟิงโหยวให้กับข้า หลังจากสอบสวนในภายหลังพบว่า เจ้าหกเป็นคนประดิษฐ์สิ่งที่เรียกว่าลูกโป่งร้อน ซึ่งสามารถบรรทุกคนและลอยขึ้นฟ้าได้ จึงสามารถยึดเขาเฟิงโหยวที่ซึ่งป้องกันง่ายแต่โจมตียากได้สำเร็จ”

ทันใดนั้นดวงตาของหวังเหลียนก็หดตัวลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ก่อนจะพูดในทันทีว่า

และแฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งความอาฆาตจาง ๆ!

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” หวังเหลียนโค้งคำนับและน้อมรับคำสั่ง

ข่าวที่ว่าเมืองซ่างหยวนถูกทำลายโดยทัพศัตรูได้แพร่กระจายไปทั่วซินตู

หลี่เหวินจวิน หรือที่รู้จักกันในนามว่าน่าหลันเหวินก็ได้ยินข่าวนี้เช่นกัน จึงขมวดคิ้วทันทีและพูดกับฮองเฮาว่า

“เสด็จแม่ กองทัพศัตรูทำลายเมืองซ่างหยวนแล้ว เกรงว่าอีกไม่นานก็คงจะมาถึงซินตู ท่านหนีไปพร้อมกับหม่อมฉันเถอะเพคะ”

ถูกต้อง!

น่าหลันเหวินตัดสินใจจะไปจากสถานที่อันน่าเศร้าแห่งนี้

สำหรับการตายของหลี่จุ่น นางจะต้องสืบหาความจริงให้ได้ ว่าแท้จริงแล้วใครเป็นฆาตกรกันแน่ จากนั้นจะต้องล้างแค้นให้เขา

เดิมทีจะไม่ไปก็ย่อมได้ ทว่าตอนนี้สถานที่แห่งนี้อยู่ในวังวนแห่งสงคราม และนางก็กำลังตั้งครรภ์ ถ้าเกิดได้รับผลกระทบจากสงคราม มันจะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง

นางจึงจำเป็นต้องไป!