องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1305

จักรพรรดินีไม่ได้ขัดขืนใดๆ เพียงแต่ใบหน้าแดงก่ำจนถึงขีดสุด ถึงขั้นร้อนผ่าว และปล่อยให้หลี่จุ่นประคองนางตามอำเภอใจ

ทั้งสองคนนอนตะแคงลงบนเตียงพร้อมกัน สบตากัน และจ้องมองอีกฝ่าย

นัยน์ตาของหลี่จุ่นเปี่ยมไปด้วยความรักผสานกับอารมณ์พลุ่งพล่าน

ใบหน้าของจักรพรรดินีแดงก่ำ นางเพียงกระพริบตา

วินาทีต่อมา...

หลี่จุ่นก็ตัวสั่นเล็กน้อยพลางมองจักรพรรดินี ทันใดนั้นเขาพลันโน้มตัวเข้าหานางอย่างรวดเร็ว

จากนั้นปากของเขาก็จูบไปยังจักรพรรดินี

ในขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองคนกำลังจะประกับกัน แต่แล้วในวินาทีสุดท้าย จู่ๆ จักรพรรดินีพลันเบื้อนหน้าหนี

จากนั้นฟาดต้นคอของหลี่จุ่นด้วยมือเดียว

“โอ๊ย...”

หลี่จุ่นครางเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ล้มทับจักรพรรดินี

เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อยก่อนจะหมดสติไป... ไฉนผู้หญิงคนนี้จึงเป็นเช่นนี้

จักรพรรดินีพลันมีสีหน้าซับซ้อน หลังปล่อยให้หลี่จุ่นนอนซบอยู่บนอกนานพอสมควรแล้วถึงถอนหายใจเบาๆ

จากนั้นค่อยๆ ดันหลี่จุ่นออกแล้วประคองเขาให้นอนลงบนเตียง

ใต้แสงเทียน

จักรพรรดินียืนอยู่ข้างเตียงพลางมองหลี่จุ่นที่หลับสนิทแล้วถอนหายใจยาวๆ

ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของหลี่จุ่นเบาๆ...

แค่จูบเบาๆ เท่านั้น

แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วย... ความรักอันลึกซึ้งที่ไม่อาจปกปิดได้

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้รักข้าจริง และไม่ได้อยากแต่งงานกับข้าจริงๆ... ข้าเข้าใจทุกสิ่งอย่าง”

นางจ้องมองใบหน้าของหลี่จุ่นพลางพูดกับตัวเองเบาๆ

ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

จากนั้นถอดรองเท้าให้หลี่จุ่นแล้วห่มผ้าให้เขา

เสร็จแล้วก็จากไปด้วยสีหน้าเย็นชาทันที

นางเรียกให้คนเข้ามาเพื่อสั่งงานบางอย่าง จากนั้นเปลี่ยนเป็นชุดดำก่อนจะออกจากค่ายทหาร

เมื่อนางมาถึงบ้านตระกูลเฟิง

ก็ตรงไปยังห้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์โดยไร้ซุ่มเสียง

แน่นอนว่าเซียวเจิ้นไปร่วมงานเลี้ยงงานแต่งงานแล้ว

ในเวลานี้มีเพียงอวิ๋นเอ๋อร์อยู่ในห้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

จู่ๆ จักรพรรดินีก็ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ทำให้อวิ๋นเอ๋อร์ตกใจมาก

ในห้อง

จักรพรรดินีมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่นอนแน่นิ่งเป็นผักอยู่บนเตียง และค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ นางลูบแก้มของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า

“น้องหญิงเอ๋ย วันนี้ข้าแต่งงานกับศิษย์รักของเจ้าแล้ว แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่อยู่เห็นด้วยตัวเอง”

ใบหน้าของจักรพรรดินีเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แม้ว่าจะเสแสร้ง แต่ในเวลานี้กลับดูเหมือนจริงมาก

หากซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ได้เห็นรอยยิ้มนี้ของจักรพรรดินี เกรงว่าทั้งสองคนคงได้ต่อสู้กันเป็นแน่

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เป็นเพียงเจ้าหญิงนิทรา ไม่รู้สึกตัวและไม่รับรู้ทุกสิ่งในโลกภายนอกเลย

จักรพรรดินีนั่งบนขอบเตียง และพร่ำเพ้อกับตัวเองมากมาย ส่วนใหญ่ก็เพื่ออวด

อวดที่ตัวเองได้แต่งงานกับหลี่จุ่น อวดว่าตัวเองแย่งผู้ชายที่นางชอบได้สำเร็จ...

ทว่า พูดไปพูดมา

ท้ายที่สุด จักรพรรดินีพลันมองหน้าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และน้ำเสียงค่อยๆ อ่อนโยนลง พูดว่า

“น้องหญิง เราโกรธกันมานานหลายปีแล้ว... ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่เราสนิทกัน หากเจ้าตื่นขึ้นมาได้ เรากลับมาคืนดีกันอีกครั้ง... เจ้าคิดว่าอย่างไร”

นางพูดจบก็เอื้อมไปลูบหน้าของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อีกครั้ง จากนั้นค่อยๆ นอนลงข้างๆ นาง ใบหน้าของทั้งสองคนแนบชิดกัน เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายก็รับรู้ถึงความอบอุ่นของอีกฝ่าย

เหมือนกับเมื่อก่อน

ในใจของจักรพรรดินี... เงียบสงบสุขอย่างยิ่ง