องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1365

หลี่จุ่นเยาะเย้ย

"พวกท่านช่างน่าขันมาก ใต้หล้านี้ต้องเป็นของพวกท่านหรือ?"

หลี่เจิ้งเอ่ย

"ย่อมต้องบอกว่า ถ้าเจ้ารวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียวได้สำเร็จ"

หลี่จุ่นยังคงส่ายหัวและพูดว่า

"ไม่ขอปิดบังท่าน การเจรจาของข้ากับหลี่่โจ้วล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงต้องการฆ่าข้า"

หลี่เจิ้งพยักหน้าและพูดว่า

"ไม่เป็นไร เช่นนั้นเราสองคนพ่อลูกก็ไม่ต้องเล่นกับพวกเขาแล้ว ตอนนี้กำลังทหารของเรา การจะรวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเหตุใดยังต้องขอคำยินยอมจากพวกเขา?”

"ถ้าเจ้าเป็นผู้ปกครองใต้หล้านี้ ทุกแคว้นทุกลัทธิความเชื่อ ไม่ว่าใครก็จะอยากพบเจ้า! เขาเป็นเพียงหลี่่โจ้ว จะสามารถสร้างคลื่นลมอะไรได้อีก? ”

หลี่จุ่นมองไปที่หลี่เจิ้ง ไม่พูดอะไรอยู่นาน

หลี่เจิ้งกล่าวต่อไปว่า

"หากเจ้าสามารถรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งเดียวได้ ก็เพื่อประโยชน์ของผู้คนในใต้หล้า จะไม่มีสงครามในใต้หล้านี้อีกต่อไป ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข และเจ้าจะทิ้งชื่อเสียงอันหอมหวนไปชั่วกาลนาน มีชื่อเสียงอยู่ในทุกยุคทุกสมัย! เหตุใดถึงไม่ชอบและไม่ต้องการจะทำเล่า?”

"อีกทั้ง พ่อรู้ว่าเจ้าชื่นชอบในสตรี ถ้าเจ้าเป็นผู้ปกครองของใต้หน้า เจ้าก็สามารถเลือกความงามทั้งหมดในใต้หล้านี้ได้ตามใจ! เจ้าชื่นชอบสตรีเช่นไรเจ้าจะได้รับทั้งหมดตามที่ต้องการ!

"เจ้าไม่จําเป็นต้องกังวลว่าร่างกายของเจ้าจะทนไม่ได้ ตอนที่หัวหน้าขันทีหวังยังเยาว์ ยังสามารถร่วมหอกับสตรีร้อยคนได้ในคืนเดียว เขามีวรยุทธ์ที่เชี่ยวชาญในด้านนี้ พ่อจะให้เขาถ่ายทอดให้เจ้า "

ขณะที่พูด เขาก็เหลือบมองไปที่หวังเหลียนที่อยู่ข้างหลังเขา

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง

แอบพูดในใจว่าไม่มีใครเข้าใจลูกชายไปมากกว่าพ่อ ข้าเป็นลูกชายของท่านจริงๆ

"หวังเหลียนกงกงก็เป็นปรมาจารย์เช่นกันอย่างที่คาดไว้จริงๆ"หลี่จุ่นถอนหายใจ

ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าขันทีแก่ๆล้วนเป็นยอดฝีมือด้านวรยุทธ์ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ!

หลี่เจิ้งส่ายหน้าและยิ้ม

"เจ้าคิดผิด เขาไม่ใช่แค่ยอดฝีมือคนหนึ่ง เขาเป็นยอดฝีมือชั้นนำ! แม้ว่าข้าจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่ในบรรดาผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้านี้ แต่ข้ารู้ว่าหัวหน้าขันทีหวังสามารถอยู่ในห้าอันดับแรกได้!

"เจ้าน่าจะรู้จักจิ่งอ๋องยอดฝีมืออันดับหนึ่งของที่ราบในตอนนั้นใช่หรือไม่? ขั้นในตอนนี้ของหัวหน้าขันทีหวังคือขั้นเดียวกับจิ่งอ๋องในตอนนั้น! ในตอนนั้นเขาหนึ่งคนสามารถฆ่าผู้ที่ถูกเรียกว่าสิบขุนพลตระกูลจิ่งได้ถึงสามคน และสิบขุนพลตระกูลจิ่งก็ถูกเขาฆ่าหมด!

"ในความเข้าใจของข้า ในตอนนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถปราบปรามหัวหน้าขันทีหวังได้ คนหนึ่งเป็นผู้นําลัทธิเทียนซานคนนั้น!"

"ดีมาก ตอนนี้ผู้นําลัทธิเทียนซานอยู่ข้างหลังข้า นางเป็นอาจารย์ของข้า" หลี่จุ่นเอ่ย

หลี่เจิ้งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และเหลือบมองไปที่หญิงสาวสองคนที่ประตูเมืองจากนั้นก็ยิ้ม และพูดต่อ

"อีกคนหนึ่งคือเสด็จลุงรองของเจ้าเจิ้นเป่ยอ๋อง!"

"ใช่ ข้ารู้" หลี่เจิ้งพยักหน้า

"คําถามที่สอง เจ้าสี่ไม่ใช่ลูกแท้ๆคนนั้นใช่หรือไม่?" หลี่จุ่นถาม

หลี่เจิ้งพยักหน้าและพูดว่า

"ใช่ เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้า"

"แต่ดูเหมือนว่าท่านจะดีต่อเขามากกว่าข้าเสียอีก" หลี่จุ่นเยาะเย้ย

หลี่เจิ้งพยักหน้าและพูดว่า"เพราะยังไงแล้ว เขาก็รู้ความมาก อีกทั้งยังรู้วิธีทำให้ข้าไม่เกลียดเขา และที่สำคัญคือข้าใช้งานเขาได้ เขาเป็นหมากของข้า ตอนนั้นเจ้าเองก้ไม่ชอบข้าจริงๆ”

หลี่จุ่นเยาะเย้ยเสียงเย็น แล้วมองไปที่หลี่เจิ้ง และพูดอย่างประชดประชัน

"น่าเสียดายที่หมากตัวนี้ ไม่เพียงแต่ฆ่าลูกชายของท่าน แต่ยังรอดพ้นจากการถูกควบคุมของท่านด้วย"

"ก็ไม่ได้เหนือการควบคุมไปทั้งหมด แม่ของเขาอยู่ในมือข้า" หลี่เจิ้งเอ่ย

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยว่า

"ตัวตนของเจ้าสี่น่าสนใจมาก ไว้พ่อค่อยบอกเจ้าในภายหลัง"

หลี่จุ่นขมวดคิ้วและถามต่อไป

"คําถามต่อไป ทําไมในตอนนั้นท่านถึงทําลายสำนักจิ่ง"