องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 14

หลี่จุ่นและหยางจงนั่งอยู่ในห้องรับรองส่วนตัว กินถั่วและดื่มเหล้าอย่างสบาย ๆ

ในช่วงเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากอยากจะเข้ามาทักทายและผูกมิตรกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ถูกหยางจงปฏิเสธอย่างสุภาพ

ล้อเล่นน่ะ!

แม้ว่าองค์ชายจะทรงไม่เป็นที่โปรดปราน แต่อย่างน้อยพระองค์ก็ยังเป็นองค์ชายอยู่ดี เจ้าพวกคนชั้นต่ำและหน้าซื่อใจคดอย่างพวกเจ้าริอาจคิดมาผูกมิตรกับองค์ชายงั้นรึ?

ไม่รู้จักสถานะของตัวเองเลย!

และถ้าพูดถึงเรื่องที่ตอนนี้หยางจงรู้ว่าองค์ชายของเขาซ่อนความสามารถพิเศษของตัวเองเอาไว้ ก็ยิ่งไม่ควรปล่อยให้ใครมาคบค้าสมาคมกับองค์ชายได้

เป็นธรรมดาที่หลี่จุ่นไม่ได้อยากจะคบค้าสมาคมกับคนที่มีความสามารถอะไรพวกนั้น เขาจึงดื่มเหล้าที่รสชาติไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่นักอย่างสบาย ๆ และรอให้เฉาวานวานส่งคนมาเชิญเขา

ยังไงซะก็มาที่นี่แล้ว

ยิ่งกว่านั้นเขายังชนะและได้มาเป็นแขกพิเศษ มีหญิงงามมาอยู่ตรงหน้า ต่อให้เขาจะเป็นคนดีมีศีลธรรมแค่ไหนก็ยังอยากจะได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายอยู่ดี แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะกับเด็ก ยังไงซะเขาก็ยังอยากใกล้ชิดและเพลิดเพลินกับหญิงงาม

หลังจากนั่งดื่มชาไปได้สองถ้วย สาวใช้นางหนึ่งก็มาเคาะประตูและโค้งตัวทักทาย

“คุณชาย แม่นางวานวานเตรียมตัวพร้อมแล้ว นางให้ข้ามาเชิญคุณชายเจ้าค่ะ”

“องค์ชาย ท่านรีบไปเถิด!”

เมื่อหยางจงได้ยิน เขาก็ยิ้มขึ้นมาทันทีและดูตื่นเต้นราวกับว่าตัวเองถูกเชิญไปซะเอง

“ได้ เจ้าก็ไปสนุกก่อนเถอะ” หลี่จุ่นก็ดูตื่นเต้นเช่นกัน เขาพยักหน้า และเดินตามสาวใช้ไปที่ห้องนอนของเฉาวานวานทันที

เมื่อเข้ามาในห้องนอนของเฉาวานวาน

เฉาวานวานได้เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสีขาวตัวบางเรียบร้อยแล้ว ผมยาวของนางถูกมวยขึ้น และมีส่วนหนึ่งที่ปล่อยทิ้งอยู่บนบ่า

กระดูกไหปลาร้าอันขาวสะอาดงดงามใต้เส้นผมสีดำช่วยเพิ่มความงามให้น่าหลงใหลยิ่งขึ้น

เฉาวานวานยิ้มสดใส ทุกการเคลื่อนไหวของนางช่างยั่วยวนราวกับดอกพุดตานที่โผล่ขึ้นจากน้ำและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์

และสิ่งนี้ก็ทำให้หัวใจของหลี่จุ่นหวั่นไหว

เฉาวานวานคนนี้ช่างน่ารักและมีเสน่ห์ เหมือนกับพี่สาวข้างบ้านที่ฉลาดปราดเปรียว งดงามอ่อนโยนเหมือนคนละคนกับเมื่อก่อน!

งดงามเหลือเกิน!

“คุณชาย ท่านมาแล้ว? เชิญนั่งลงก่อน” เมื่อเฉาวานวานเห็นหลี่จุ่น นางก็เข้ามาทักทายเขาทันทีด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

สาวใช้ขอตัวออกไปทันที ปล่อยให้หลี่จุ่นและเฉาวานวานมองสบตากัน

หลี่จุ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่งลงอย่างสบาย ๆ จากนั้นก็มองดูการตกแต่งภายในห้องแล้วพูดว่า

“ห้องนอนของแม่นางวานวานตกแต่งได้ดูดีมากทีเดียว”

เขาส่งยิ้มให้เฉาวานวาน “น่าขายหน้าคุณชายยิ่งนัก วานวานไม่รู้ว่าจะจัดของอย่างไร ข้าแค่ชอบสิ่งไหนก็ทำไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าจะบังเอิญจัดออกมาดูดีได้”

เฉาวานวานนั่งตรงข้ามกับหลี่จุ่น ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มและเป็นสีแดงก่ำ รู้สึกมีความสุขมาก

“แม่นางวานวานงดงามมากจริง ๆ งามที่สุดในแผ่นดิน”

หลี่จุ่นหรี่ตาลงและกล่าวชม

ดวงตาของเขาเป็นประกาย แบ่งแยกถูกผิดดีชั่วออกมาอย่างชัดเจน และเห็นเฉาวานวานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณชาย ขอบคุณสำหรับคำชม...”

หัวใจของเฉาวานวานสั่นไหวเล็กน้อย ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่านางยังไม่รู้ชื่อของหลี่จุ่นเลย จึงถามอย่างเสียใจ

“คุณชาย ข้าน้อยยังไม่รู้ชื่อของท่านเลย...”

“ขออภัย ความผิดข้าเอง”

หลี่จุ่นรีบขอโทษออกมาทันที และเมื่อมองรูปโฉมอันงดงามเช่นนี้ของเฉาวานวาน ในใจจึงรู้สึกอยากหยอกเย้าขึ้นมา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“ข้าคือหลี่ฉุนกัง!”

“คุณชายแซ่หลี่?” สีหน้าของเฉาวานวานเปลี่ยนไปทันที!

เขาเป็นเชื้อพระวงศ์!

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ใช่ พ่อของข้าคือกบฎหลี่ตางเทียน!”

“อะไรนะ” จู่ ๆ เฉาวานวานก็หน้าซีดและปิดปากด้วยความตกใจ

หลี่ตางเทียน อ๋องสามที่ยกทัพก่อกบฏเมื่อสิบแปดปีก่อนและพยายามเข้ายึดบัลลังก์!

แต่กองทัพก็พ่ายแพ้ และทั้งจวนของอ๋องสามก็ถูกประหารทั้งโคตร แม้จะผ่านไปแล้วสิบแปดปีแต่ทุกวันนี้ก็ยังถูกต้องห้ามอยู่

คุณชายหลี่ที่อยู่ตรงหน้าเป็นลูกชายของกบฏจริง ๆ หรือนี่ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

ในตอนนั้นก็ถูกประหารกันทั้งตระกูลเลยไม่ใช่หรือ

ใบหน้าของเฉาวานวานเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มที่หล่อเหลาและมีความสามารถคนนี้จะเป็นผู้ที่เหลือรอดอยู่ของกบฎ!

“หลี่ คุณชายหลี่ ข้าน้อยจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น...คุณชายหลี่ ได้โปรดอย่าบอกคนอื่นเกี่ยวกับ...ตัวตนของท่าน ในโลกนี้จิตใจคนไม่เหมือนในอดีต ถึงวานวานจะเก็บเป็นความลับได้ แต่คนอื่นอาจเห็นเพียงแค่เงินและความสกปรก ข้าจึงอยากให้คุณชายระวังตัวให้มากขึ้น”