องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 151

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หากคิดดูให้ดี ที่จริงแล้วเป็นเช่นนี้!

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ล้วนส่งผลเสียต่อตนเองทั้งสิ้น!

สถานการณ์ในตอนนี้ดีที่สุดแล้ว

ไม่มีการแต่งงาน แต่ก็ไม่ได้ตัดความสัมพันธ์ และยังคงติดต่อกับหญิงสาวทั้งสองอย่างใกล้ชิด ถึงแม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือก็ตาม ทำเช่นนี้พวกเสด็จพี่เผียนอีก็จะไม่กล้าเข้ามายุ่งกับตน ส่วนคนอื่นที่อยากจะขับไล่ตนให้พ้นจากเมืองหลวงก็เกรงว่าจะลูบหน้าปะจมูก

นี่ถือว่าเป็นสถานการณ์ที่สมดุลแบบหนึ่ง

ทว่าตอนนี้คุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีดูเหมือนต้องการจะทำให้เสียสมดุลนี้ และอยากจะทำให้เราตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม ล้วนไม่ส่งผลดีต่อตัวเราเองเลย!

หลี่จุ่นรู้สึกหนักอึ้งในใจทันที!

คุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีผู้นี้ต้องไม่ชอบเรามากแค่ไหนกันเนี่ย ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมทำเรื่องหนักหนาอะไรเอาไว้กับคุณพ่อฮ่องเต้เผียนอี

คนผู้นี้ถึงได้เอาแต่เกิดความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลา และอยากจะให้เราไสหัวออกไปจากเมืองหลวง!

คิดไม่ออกเลย!

คิดไม่ออกเลยจริง ๆ!

“น้องหก เดี๋ยวข้าช่วยพูดกับเสด็จพ่อให้เจ้าเอง แต่ว่าเจ้าเองก็ต้องเตรียมใจไว้ หากเสด็จพ่อจะให้ทำจริง ๆ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องเลือกระหว่างคนสองคน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องเตรียมใจไว้สักหน่อย เมื่อถึงครานั้นเจ้าจะได้ไม่เสียศูนย์”

หลี่เหวินจวินสังเกตเห็นสีหน้าหลี่จุ่น จึงพูดเตือนด้วยความน้ำเสียงอ่อนโยน

“ขอรับ พี่หญิงใหญ่ ข้าจะเตรียมใจไว้ให้พร้อม!”

ตั้งแต่วันที่เขาได้รับตำแหน่งอ๋อง เขารู้ดีว่าเสด็จพ่อจะต้องมีแผนการอื่น ๆ อีก เพียงแต่ในเวลานั้นตนได้ถวายหน้าไม้กลและพลุสัญญาณ เสด็จพ่อจึงลงมือทันทีไม่ได้ และยังไม่เหมาะที่จะลงมือ นี่ก็ให้เวลาเขากระโดดโลดเต้นมาเป็นเดือนแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วที่จะหาเรื่องทำให้เขาออกไปจากเมืองหลวงอีกครั้ง

หลี่จุ่นวิเคราะห์อย่างรอบคอบและพบว่าคุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีเพียงต้องการผลลัพธ์สองประการ

ประการแรก คือ การยึดอำนาจเราและหาข้ออ้างให้ตัวเองพาเราไปเมืองหลินซุ่น ประการที่สอง คือ บังคับให้เราออกจากเมืองหลวง แล้วตัวเองก็จะเลือกเมืองเมืองหลินซุ่นเป็นศักดินา!

แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ทั้งหมดนี้ก็ทำเพื่อตัวเอง!

ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น!

หลี่เหวินจวินให้คำแนะนำแก่หลี่จุ่นอีกสองสามคำแล้วจากไป หลังจากนั้นหวังเยียนหรันก็จากไปพร้อมกับสาวใช้เสี่ยวจู เพื่อไปจัดการเรื่องหนังสือไซอิ๋วเล่มสอง

หลี่จุ่นนั่งขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่กับตัวเองบนม้านั่งหินในลานบ้าน

เขารู้สึกกังวลในใจลึก ๆ อีกครั้ง!

จำเป็นต้องรีบเร่งวางแผนให้เร็วขึ้นแล้ว และยังจำเป็นต้องรีบหาเงินให้มากขึ้นด้วย!

เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เขาเปิดร้านเต้าหู้ เขาได้ส่วนแบ่งมาทั้งหมดหนึ่งหมื่นเจ็ดพันกว่าตำลึง แต่เท่านี้ยังไม่เพียงพอ!

อวี้เจียยิ้มอย่างเก้อเขินทันที ในแววตาส่อความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงพราวเสน่ห์

“ท่านอ๋อง ท่านเข้าใจอวี้เจียผิดแล้ว อวี้เจียแค่อยากจะรู้คำตอบของสองข้อนั้นเท่านั้น ท่านอ๋อง รีบบอกท่อนหลังของหมอกขังตรึงบึงหลิวเถอะ!”

อยากรู้คำตอบ ทำไมไม่มาถามเป็นการส่วนตัวล่ะ

หลี่จุ่นไม่หลงกลอุบายนาง ไม่เชื่อข้ออ้างของนาง แต่ก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย ก่อนจะพูดว่า

“ท่อนหลังของกลอนก็มีไม่น้อย อยู่ที่ว่ามันจะออกมาดีหรือไม่ดีก็อีกเรื่องแต่ข้าลองคิดดูแล้ว นี่เป็นท่อนต่อของกลอนที่ค่อนข้างดีใน ณ ตอนนี้แล้ว คือ ริมฝั่งพฤกษ์ส่องแสง”

หมอกขังตรึงบึงหลิว ริมฝั่งพฤกษ์ส่องแสง!

ทั้งหมดคือกลอนห้า!

ริมบึงมีคันกั้นน้ำ บนต้นไม้ประดับไปด้วยโคมไฟ ราวกับตอกติดเอาไว้ด้านบน

ท่วงทำนองใช้ได้!

“หมอกขังตรึงบึงหลิว ริมฝั่งพฤกษ์ส่องแสง...” อวี้เจียได้ยินก็ตาลุกวาวเป็นประกาย ทำปากขมุบขมิบขึ้นมาทันที แล้วค่อย ๆ พยักหน้า ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับมุมมองของหลี่จุ่น

แต่ว่าหลี่จุ่นชอบท่อนหลังของกลอนโบราณในโลกเดิมมากกว่า

ท้อบานสองฝั่งจิ่น!