องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 164

ช่วงนี้เมืองฉางอันเกิดคลื่นลมร้อนแรงอีกแล้ว คลื่นลมนี้หอบพัดทั่วทุกหย่อมหญ้าและหอบไปถึงในและนอกวังหลวงด้วย

นั่นก็คือข่าวเกี่ยวกับไซอิ๋วเล่มสอง!

“เห็นว่าอีกไม่กี่วันไซอิ๋วเล่มสองก็จะเริ่มวางขายแล้วนะ!”

“จริงหรือ น่าตื่นเต้นจริง ๆ ในที่สุดก็มาได้สักที!”

“นั่นสิ ต้องเป็นเรื่องจริงแน่ เป็นข่าวประกาศจากร้านหนังสือลู่หมิง บอกว่าจะเริ่มขายวันที่สองเดือนสอง”

“วันที่สองเดือนสองหรือ เช่นนั้นก็อีกไม่กี่วันแล้วสิ น่ายินดีโดยแท้”

ในวังหลวง นางสนมนางกำนัลจำนวนไม่น้อยกำลังพูดคุยกันอย่างคึกคักเหมือนกัน

ออกไซอิ๋วมาจะครึ่งเดือนแล้ว ตอนนี้ก็มีข่าวเล่มที่สองออกมาอีก ชวนให้คนตื่นเต้นจริง ๆ

บัดนี้ลมไซอิ๋วพัดไปทั่วเมืองฉางอันแล้ว ใหญ่ถึงผู้สูงศักดิ์ในวังหลวง เล็กถึงสตรีที่รู้หนังสือไม่มากในหมู่ประชาชน ไม่ว่าจะเป็นขุนนางใหญ่ในราชสำนัก หรือว่าผู้มีความรู้บัณฑิตในหมู่ประชาชน กระทั่งนักเล่าเรื่องตามสถานเริงรมย์ หัวข้อสนทนากว่าครึ่งล้วนอุทิศให้แก่ไซอิ๋ว เห็นว่าสำนักศึกษาสูงสุดก็แนะนำนิยายเรื่องนี้เหมือนกัน ให้นักศึกษาของสำนักศึกษาสูงสุดอ่านบ่อย ๆ

จากเรื่องนี้ทำให้เห็นว่ามนต์เสน่ห์ของไซอิ๋วมีมากมายเพียงใด

ในห้องทรงพระอักษร

หลังจากฮ่องเต้หลี่เจิ้งประชุมขุนนางเสร็จก็เรียกหวังเหลียนมาถามทันที “ข้าได้ยินว่าตอนต่อไปของไซอิ๋วออกมาแล้วหรือ”

หวังเหลียนพยักหน้า ยิ้มตอบ “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท กระหม่อมทราบว่าฝ่าบาททรงชอบนิยายเรื่องนี้นัก ก็เลยสังเกตมานานแล้ว”

หลี่เจิ้งแย้มยิ้ม พึงพอใจอย่างยิ่ง “มิผิด สำนักศึกษาสูงสุดเริ่มพิมพ์แล้วหรือ เอามาให้ข้าสักเล่มสิ”

หวังเหลียนแข็งทื่อไปเล็กน้อย ฝืนยิ้มพูด “ทูลฝ่าบาท ข่าวไม่ได้มาจากสำนักศึกษาสูงสุดพ่ะย่ะค่ะ แต่มาจากร้านหนังสือส่วนตัวลู่หมิงในหมู่ชาวบ้าน เห็นว่ายอดหญิงหวังส่งมอบเล่มที่สองไปที่นั่น...”

หลี่เจิ้งอึ้งเดี๋ยวนั้น จากนั้นก็ส่ายหน้ายิ้มแห้งพูด “ลูกสาวของอัครมหาเสนาบดีหวังผู้นี้น่าสนใจเหมือนกันนะ ช่างเหอะ เอาไว้ร้านหนังสือส่วนตัววางขายแล้ว เจ้าก็รีบไปเอามาให้ข้าสักเล่มแล้วกัน”

รอยยิ้มของหวังเหลียนเบ่งบานมากขึ้นทุกที “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะนำมาถวายต่อฝ่าบาททันทีพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งพยักหน้า ไม่สนใจอีก จากนั้นจึงเริ่มตรวจฎีกา ความแช่มชื่นบนดวงหน้าหายไปทีละน้อย จนกระทั่งขมวดคิ้วเป็นปม

หวังเหลียนยืนมองอยู่ข้าง ๆ รู้ว่ามีปัญหายากใหม่มาอีกแล้ว จึงเงียบปากอย่างรู้จักดูสถานการณ์

หลี่เจิ้งกลับเอาแต่พูดเอง โพล่งปากด่าทอ “เมื่อไรเมืองหลินซุ่นจะทำให้ข้าวางใจได้สักทีนะ! ฎีกาของผู้ว่าการเหยียนโจวบอกว่านายอำเภอที่เพิ่งส่งไปเมื่อเดือนแล้วตายอีกแล้ว...คิดว่าราชสักนักเราไม่มีคนแล้วหรืออย่างไร!”

หลี่เจิ้งโกรธเกรี้ยว!