องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 217

ธุรกิจแบบไหนกันล่ะ

หลี่จุ่นไม่ได้รีบบอกหลี่เหวินจวิน เขากลัวหลี่เหวินจวินจะตกใจ ที่จริงแล้วเรื่องของเขาเองยังมีอีกหลายสิ่งที่หลี่เหวินจวินยังไม่รู้

ถ้าเล่าออกมาหมด หลี่เหวินจวินคงคิดว่าเขากำลังล้อเล่น

เช่น ไซอิ๋วเขาเป็นคนแต่ง เต้าหู้เขาเป็นคนทำ เกรงว่าแค่สองอย่างนี้ หลี่เหวินจวินก็คงอ้าปากค้างยากที่จะเชื่อ

หลี่จุ่นไม่ได้บอกว่าจะทำธุรกิจอะไร ถึงแม้ว่าภายในใจหลี่เหวินจวินจะอยากรู้มาก ๆ แต่ในเมื่อหลี่จุ่นไม่บอกนางก็ไม่ถาม เพียงแค่รับปากหลี่จุ่นว่าจะร่วมมือทำธุรกิจกับเขา

จริง ๆ แล้วไม่ว่าหลี่จุ่นจะทำธุรกิจอะไร ไม่ว่าผลธุรกิจจะเป็นอย่างไร ขาดทุนหรือได้กำไรนางไม่สนใจ สิ่งที่นางสนใจมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ หลี่จุ่นอยากจะทำอะไร

ไม่ว่าหลี่จุ่นอยากจะทำอะไร ขอเพียงแค่เขามีความสุขที่จะทำ เท่านั้นนางก็มีความสุขแล้ว อย่างอื่นไม่สำคัญ

หลี่เหวินจวินพาคนของนางจากไปพร้อม ๆ กัน หลี่จุ่นนั่งอยู่ในลานบ้าน จิตใจไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน

“เสด็จพ่อคิดที่จะทำอะไรกันนะ”

อวี้เจียเดินมานั่งลงที่ด้านหน้าหลี่จุ่น ทั้งสองคนยังเดินหมากรุกไม่จบตากันนี่นา

หลี่จุ่นเหลือบมองนาง แล้วเดินหมากต่อ ไม่เห็นหวังเยียนหรันก็เลยถามขึ้นทันทีว่า

“เยียนหรันล่ะ”

อวี้เจียมองหมากที่อยู่ด้านหน้าต่อพลางส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า

“คุณหนูหวังออกไปกับองค์หญิงใหญ่แล้ว องค์หญิงใหญ่บอกว่ามีธุระจะคุยกับนาง”

“กลับไปพร้อมกันแล้วหรือ” หลี่จุ่นพยักหน้า

เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องที่คุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีจะให้อภิเษกสมรส พรุ่งนี้ข่าวนี้ก็คงจะแพร่กระจายไปทั่วเมือง ทั้งหวังเยียนหรันและจ้าวเฟยเอ๋อร์คงจะรู้กันหมด

ว่ากันตามตรง งานอภิเษกสมรสนี้เข้าไม่ได้อยากจะแต่งเสียหน่อย

หนึ่งคือเขาไม่ชอบเสิ่นจิงหง แม้ว่าความรู้สึกจะสามารถปลูกฝังได้และอีกฝ่ายก็หน้าตาดี แต่นี่ก็จะทำให้จ้าวเฟยเอ๋อร์เสียใจเพราะเขา

สำหรับหวังเยียนหรัน ถึงแม้จะสังเกตเห็นว่านางก็ชอบตนเอง เพียงแต่ยังไม่ได้เอ่ยปากพูดออกมา นั่นมันก็ยังพอมีหนทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

หลี่เหวินจวินพานางไป คิดว่าจะต้องพูดกับนางเกี่ยวกับเรื่องการอภิเษกสมรสแน่ ๆ

ส่วนข้อสอง ถ้าหากแต่งกับเสิ่นจิงหง เกรงว่าจะถูกดึงเข้าไปวุ่นวายในการแย่งชิงภายในราชสำนัก ไหนจะแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท

ตอนนี้ถึงแม้ว่าองค์ชายคนโตจะเป็นรัชทายาท แต่หลี่เจิ้งเองยังแข็งแรงและมีชีวิตอยู่ ดังนั้น เกรงว่าตำแหน่งฮ่องเต้นี้เขายังคงนั่งบนบัลลังก์นี้ได้อย่างน้อยเป็นสิบปี สิบปีนี้อาจดูสั้นแต่ก็สามารถมีอะไรเกิดขึ้นได้มากมาย