องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 225

เพราะเรื่องประทานงานแต่งงาน หลี่จุ่นจึงไม่ได้พบจ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นเวลานานมากแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ายังไงดี เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาหลายวันแล้ว คิดไม่ถึงว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์จะป่วย

เฉี่ยวเอ๋อร์พูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านอ๋อง ฮูหยินขอให้ท่านปลอมตัวด้วยเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นตกใจเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าแล้วรีบเข้าไปในห้องเพื่อแต่งตัวปลอมตัว

เมื่อได้ยินข่าวการป่วยของจ้าวเฟยเอ๋อร์ ในใจของหลี่จุ่นก็อดเป็นห่วงไม่ได้และพิจารณาไม่ค่อยรอบคอบ

หลี่จุ่นปลอมตัวด้วยการแต่งกายธรรมดา จากนั้นตามเฉี่ยวเอ๋อร์ออกจากจวนไปอย่างรวดเร็ว ในใจเต็มไปด้วยความกังวลและตำหนิตัวเอง

เขาน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์มีไมตรีลึกซึ้งต่อเขา เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็ควรไปพบนางหน่อย

ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง แต่ก็ควรบอกเรื่องถูกประทานงานแต่งงานกับนางด้วยตัวเอง เพราะบางครั้งก็ต้องการแค่เพียงท่าที

แต่เขาไม่แสดงท่าทีอะไรเลย

เมื่อถึงจวนเหยียนอ๋อง พระชายาก็รออยู่ตั้งนานแล้ว

เมื่อเห็นหลี่จุ่นในชุดปลอมตัว พระชายาก็อ้าปากทันที ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร เพียงแต่ดวงตาแดงก่ำ

เฉี่ยวเอ๋อร์พาหลี่จุ่นเดินไปห้องของจ้าวเฟยเอ๋อร์

“ท่านอ๋อง คุณหนูอยู่ข้างในเจ้าค่ะ” เฉี่ยวเอ๋อร์หยุดอยู่หน้าห้อง

แม้ว่าห้องนอนของหญิงสาวจะไม่สามารถให้ผู้ชายเข้าไปได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้สนใจเรื่องพวกนี้ไม่ได้แล้ว อีกอย่างหลี่จุ่นก็ปลอมตัวมา สามารถตบตาผู้คนได้ นอกจากคนของตัวเองแล้ว คนอื่นไม่มีทางรู้ได้

“อืม”

หลี่จุ่นสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ จากนั้นเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป

“เฉี่ยวเอ๋อร์ เป็นเจ้าใช่หรือไม่”

จ้าวเฟยเอ๋อร์สังเกตได้ว่ามีคนเข้ามาจึงรีบส่งเสียงเรียก แต่น้ำเสียงอ่อนแรงมาก พร้อมกับส่งเสียงไอเล็กน้อย

เมื่อหลี่จุ่นมองเห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียวและแววตาเซื่องซึม ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับถูกมีดแทงกลางหัวใจ

“เฉี่ยวเอ๋อร์? ท่านแม่?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์สังเกตเห็นว่าคนที่เข้ามาไม่พูดจาจึงพยายามอยากจะลุกขึ้นเพื่อไปดู

แต่ในขณะนั้นเอง ในที่สุดหลี่จุ่นก็ทนไม่ได้ รีบเดินเข้าไปหานางอย่างรวดเร็วแล้วพูดเสียงเบาว่า

“เฟยเอ๋อร์ ข้าเอง อย่าขยับ”

“หลี่ หลี่หลาง...”

ทันใดนั้นสีหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็เปลี่ยนไป ดวงตาจดจ้องอย่างตั้งใจทันทีและแววตาค่อนข้างเหม่อลอยเล็กน้อย จากนั้นเมื่อนางเห็นใบหน้าที่เฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืนของลีจุนน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสายทันที

“ขอโทษ ข้ามาช้าไป” หลี่จุ่นเอื้อมมือไปจับใบหน้าอันซีดเซียวของจ้าวเฟยเอ๋อร์เพื่อเช็ดน้ำตาแทนนาง