องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 320

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแต่งงาน

เดิมทีหลี่จุ่นก็ตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย ในทางตรงกันข้ามก็สงบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุๆ บางทีอาจเป็นเพราะสถานการณ์โดยรวมถูกจัดแจงเอาไว้หมดแล้ว เรื่องแต่งงานถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ฉะนั้นถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวล

ส่วนเรื่องที่หลี่เจิ้งอยากให้ตัวเขาขึ้นเหนือ หลังจากที่เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้ว จู่ๆ ก็พบว่าการกระทำของหลี่เจิ้งนั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้งอยู่ในตัวเอง

หากหลี่เจิ้งอยากให้เขาขึ้นเหนือไปอยู่ตามยถากรรม เช่นนั้นเหตุใดต้องให้ตนดองกับเสิ้นคั่วนี่ด้วยเล่า?

ให้เสิ่นจิงหงแต่งงานกับตัวเอง?!

ที่ไม่ต้องสงสัยเลยคือให้เสิ่นคั่วยืนอยู่ข้างตนเอง นอกจากการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นแผนร้ายแผนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเหตุไม่มีผลเอาเสียเลย

หลี่เจิ้งไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางคว้าตัวเสิ่นคั่วมาวางระหว่างทั้งสองคนแล้วค่อยลงมือกับตัวเอง

ถ้าอย่างนั้นเป้าหมายของหลี่เจิ้งคืออะไร?

หรือว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่เพื่อคลายความขัดแย้งระหว่างเขากับองค์รัชทายาท?

แต่ทำไมทุกที่มันดูไม่ถูกต้องเลยล่ะ?

เช่นนั้นหรือว่าการแต่งงานนี้คือแผนร้ายที่พุ่งเป้ามาหาตนแผนหนึ่ง เช่นนั้นแล้วแผนร้ายคืออะไร?

หลี่จุ่นไม่เข้าใจ แต่เรื่องแต่งงานถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ กลับกันจิตใจเขาก็สงบลงแล้ว

ไม่ใช่การยอมรับชะตากรรม เพียงแค่มองไม่เห็นลักษณะกระบวนท่าโดยละเอียด ไม่สามารถรับกระบวนท่าได้ ยังไม่สู้ตอนนี้เฝ้ามองสถานการณ์แล้วเตรียมรับมือจะดีกว่า

“ท่านอ๋องขอรับ เหยียนอ๋องกับรุ่นอ๋องมาขอรับ!” จู่ๆ หยางจงก็วิ่งเข้ามารายงานในห้องของเขา

หลี่จุ่นอึ้งทึ่งไปในทันใด

องค์ชายสี่กับเจ้าเจ็ด?

ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งมาไม่ใช่หรือ?

วันนี้มากันอีกทำไม?

คิดจะทำอะไร?

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิด คิดไม่ตกอยู่นิดหน่อยว่าพี่สี่เผียนอีผู้นี้คิดจะทำอะไร ทำได้เพียงแค่พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พาพวกเขาไปโถงรับแขกก่อน ข้าขอไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!” หยางจงถอยออกไปอย่างนอบน้อม

หลี่จุ่นเปลี่ยนเป็นชุดผาวลายหม่างสีขาวเรียบร้อย ถึงเดินออกมาจากห้อง

ขณะมาถึงโถงรับแขก องค์ชายเจ็ดหลี่จิ้งก็กำลังกินขนมด้วยใบหน้าที่ดูตื่นเต้น พูดเรื่องสนุกเจี้ยวจ้าวอยู่กับองค์ชายสี่ องค์ชายเจ็ดพลางเปล่งเสียงหัวเราะออกมา

“น้องเจ็ดกำลังคุยอะไรกับพี่สี่หรือ? ดูท่าทางสนุกถึงเพียงนี้ ลองพูดให้พี่หกฟังหน่อยสิ” หลี่จุ่นเดินเข้ามาพลางยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงของหลี่เจิ้นหยุดลงในทันใด

เมื่อเห็นหลี่จุ่น ถึงหัวเราะแหยๆ สองสามทีแล้วเอ่ยขึ้นว่า