องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 335

ในจวนจิ่งอ๋อง

เมื่อได้ฟังคำเล่าขององค์รัชทายาทแล้ว ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

หลี่จุ่นเป็นลูกของหลี่ตางเทียนจริงๆ หรือนี่

ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ไม่น่าเชื่อเลยสักนิด

แท้จริงแล้วในคราวที่หลี่ตางเทียนก่อกบฏ พระชายาหยางอวี้ก็กำลังตั้งครรภ์ แต่หลี่ตางเทียนล้มเหลว ในขณะที่เขากำลังจะพ่ายแพ้และใกล้ตาย

พระชายาจึงลักลอบเข้าวังเพื่อตามหาน้องสาวฝาแฝดของนางเพื่อปกป้องลูกในท้องของพระชายา นั่นก็คือไฉเหรินหยางเจินในวังในเวลานั้น

สองสาวพี่น้องหน้าตาเหมือนกันมาก ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทกันมากๆ ก็แทบจะแยกสองคนนี้ไม่ออก เพราะเหตุนี้พระชายาจึงคุกเข่าขอร้องน้องสาวให้ช่วยเหลือลูกของนาง...

ไฉเหรินหยางเจินในวังรักและรู้สึกเสียใจแทนพี่สาวตนมาก ในที่สุดนางก็ยอมไปตายแทนพี่สาวทั้งน้ำตาและถูกเผาในกองเพลิงด้วยกันกับหลี่ตางเทียน จากนั้นพระชายาตัวจริงก็สวมรอยเป็นน้องสาวหยางเจินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาและกลายเป็นไฉเหรินขั้นเจ็ดในวัง

ต่อมาก็ได้คลอดหลี่จุ่น จากนั้นนางก็คอยดูแลหลี่จุ่นเสมอมา อาศัยอยู่ตำหนักปีกที่อยู่คับแคบเหมือนรังหนูจนกระทั่งเสียชีวิต

แต่เหตุใดรัชทายาทจึงรู้เรื่องพวกนี้

ก็เพราะฮองเฮาคนปัจจุบันผูกพันกับหยางเจินดุจดั่งพี่น้อง ด้วยเหตุนี้ฮองเฮาจึงปกปิดเรื่องนี้แทนหยางอวี้มาตลอดสิบแปดปี

แต่ทว่า ท้ายที่สุดฮองเฮาก็บอกเรื่องนี้กับรัชทายาท...

เหตุใดจู่ๆ ฮองเฮาจึงพลันเปิดเผยเรื่องนี้ก็ไม่มีผู้ใดรู้ได้ นอกจากรัชทายาท

หลี่จุ่นก็ไม่มีทางรู้เช่นกัน

ในเวลานี้ หลี่จุ่นเพียงรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เหมือนละครน้ำเน่าที่น่าสมเพช

คิดไม่ถึงว่าที่เคยพูดล้อเล่นกับเฉาวานวานในตอนนั้นจะกลายเป็นเรื่องจริง

นี่มันแม่งบังเอิญเกินไปแล้ว

แล้วฟ้าก็ยังเป็นใจอีก

จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก

ทุกคนที่อยู่ในลานจวนจิ่งอ๋องต่างถูกพายุฝนกระหน่ำจนเปียกโชกไปทั้งตัว แต่เพราะเรื่องนี้ช่างน่าตกใจมากยิ่งนักจึงไม่มีใครคิดจะหลบฝน

องค์รัชทายาทแทบจะกลายเป็นบ้าไปแล้วเมื่อเล่าทุกอย่างจบ จากนั้นก็จ้องมองหลี่จุ่นด้วยสายตาเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“หลี่จุ่น คราวนั้นพ่อชั่วช้าของเจ้ากระทำผิดอย่างใหญ่หลวง กล้าก่อกบฏ แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ทว่าบัดนี้เจ้าคิดร้ายต่อน้องสี่และน้องเจ็ดของข้า เฉกเช่นพ่อชั่วช้าของเจ้า นั่นเป็นเรื่องที่อภัยให้ไม่ได้ วันนี้ข้าจำต้องประหารชีวิตเจ้าปะเดี๋ยวนี้”

หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในละครจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าตัวตนของเจ้าของร่างนี้จะซับซ้อนขนาดนี้ เขาข้ามภพมาเกิดใหม่ในร่างนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ในใจกลับรู้สึกสงบ จากนั้นมององค์รัชทายาทแล้วพูดว่า

“องค์รัชทายาท ขอบใจท่านยิ่งนัก หากท่านไม่พูด เกรงว่าชาตินี้ข้าคงไม่มีโอกาสได้รู้ชีวประวัติของตัวเอง”

“หลี่ หลี่จุ่น...”

เสิ่นจิงหงอกสั่นขวัญหายพลางมองหลี่จุ่นอย่างตกตะลึงและไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจ นางมองหลี่จุ่นแล้วเรียกชื่อเขาเบาๆ