องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 342

“เฟยเอ๋อร์...”

พระชายาเหยียนเห็นบุตรสาวตนเองแต่งกายองอาจมาก เดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเรียบสงบ สีหน้าพลันสะท้าน

สองมือพระชายากุมแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่ำไห้พูดว่า

“เฟยเอ๋อร์ ขอโทษ แม่กับพ่อผิดต่อเจ้า...แม่ไม่เอาไหน ยังต้องให้เจ้าสละทุกอย่าง...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองมารดาตน แย้มยิ้มที่ผ่อนคลาย ยื่นมือเช็ดหยาดน้ำตาของพระชายาเหยียน ก่อนจะพูดว่า

“ท่านแม่วางใจเถอะ ข้าต้องฆ่าลูกกบฏด้วยมือตัวเองแน่ เพื่อแสดงออกถึงการตัดสินใจ! ข้าจะทูลกับฝ่าบาทอย่างชัดเจน ข้าจ้าวเฟยเอ๋อร์ถูกลูกกบฏหลอกลวง จวนเหยียนอ๋องเราจงรักภักดีมาตลอด ไม่คิดเป็นอื่น!”

จากนั้น

จ้าวเฟยเอ๋อร์ผู้องอาจก็สะบัดเสื้อคลุมสีแดงฉานบนตัว ใบหน้าเคร่งขรึม สาวเท้าเดินออกจากจวนอ๋อง โบกมือและตะเบ็งเสียงว่า

“จูงม้ามา!”

“เฟยเอ๋อร์...เฟยเอ๋อร์ของข้า!” พระชายาเหยียนร้องไห้ด้วยความระทมใจ ล้มลุกคลุกคลานตามออกไป

แต่เห็นเพียงบุตรสาวมือทวนยาวสีเงิน ควบขี่อาชา เสื้อคลุมสีแดงฉานปลัดปลิว ห้อม้าตะบึงไปไกล!

อ้างว้างและเศร้าสลด!

องอาจและห้าวหาญ!

“เฟยเอ๋อร์!!!”

พระชายาเหยียนร้องเรียกด้วยความเศร้า แล้วจู่ ๆ ก็ตามออกไป

นางนึกขึ้นได้ฉับพลัน ความปรารถนาที่แท้จริงของบุตรสาวมิใช่อย่างที่นางคิด!

ทว่า อาชาขาวไปไกล พกพาเสื้อคลุมสีแดงเข้มอันตรธานหายไปจากสุดถนน

“เฟยเอ๋อร์!!!”

พระชายาพยายามตามสุดชีวิต พยายาม พยายามตามไป

วิ่งเร็วจนรองเท้าหลุดกระเด็น

...................................

จวนองค์หญิงผิงอัน

บรรยากาศเงียบสงบ หรืออาจเรียกได้ว่าวิเวกดั่งความตาย

หลี่เหวินจวินดวงตาไร้แวว นั่งเหม่ออยู่ในห้องหนังสือ ตรงหน้ามีกระดาษแถบแผ่นหนึ่งอยู่

ทันใดนั้นฉิงเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา ค้อมตัวพูดว่า

“องค์หญิง...ไม่ทราบที่อยู่จิ่งอ๋องเจ้าค่ะ ค้นหาในอุโมงค์ใต้ดินทั้งคืน ตอนนี้ทหารรักษาพระองค์กับทางศาลาว่าการเมืองหลวงก็กำลังค้นหาร่องรอยของพวกเขาอยู่”

หลี่เหวินจวินดวงตาไร้แวว มองกระดาษแถบตรงหน้าแบบซึมกะทือ นั่งใจลอย แม้แต่เนื้อหาในกระดาษแถบนั้นนางยังอ่านไม่เข้าหัว

ฉิงเอ๋อร์กัดฟัน ยืนอยู่ตรงนั้นแบบทำอะไรไม่ถูก

จะเดินหน้าก็ไม่ใช่ จะถอยหลังก็ไม่ใช่

“องค์หญิง!”

ตอนนี้เอง นางกำนัลคนสนิทอีกคนเดินเข้ามา ค้อมตัวรายงาน “องค์หญิง ข้างนอกมีคนเรียกตัวเองว่าคนของหอเทียนอีมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ!”

ฉิงเอ๋อร์อึ้ง หอเทียนอีหรือ

ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มานานมากแล้ว

พอหลี่เหวินจวินได้ยินชื่อหอเทียนอี นัยน์ตาหดเล็กทันใด ผินหน้ามองมาช้า ๆ แล้วพูดแบบอึ้ง ๆ ว่า

“พาตัวเข้ามา”