องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 359

พอเห็นสายตาสับสนของบุตรสาว เสิ่นคั่วก็มีสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยทันที แต่ก็ยังอธิบายอย่างสงบ

“ผู้คุมเขียนแทนน่ะ”

เขาให้ผู้คุมเขียนจริง ๆ นั่นแหละ แต่เขียนแทนเขา ไม่ได้เขียนแทนเจ้าคนสารเลวหลี่จุ่นนั่น

เสิ่นจิงหงถือจดหมายในมือแนบกับอกแน่น ๆ ดีใจจนน้ำตาไหล รำพึงรำพันว่า

“ดีจังเลย ในที่สุดหลี่หลางก็ให้อภัยข้าแล้ว...”

เสิ่นคั่วทนดูไม่ได้ แต่ก็ยังพยักหน้าแบบให้ความร่วมมือ

“ท่านพ่อ ท่านจะช่วยเขาออกมายังไงหรือ” ที่เสิ่นจิงหงสนใจมากที่สุดก็คือเรื่องนี้

เสิ่นคั่วขมุบขมิบปาก “...ให้ข้าจัดการเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

ช่วยเขายังไงน่ะหรือ

เสิ่นคั่วพูดในใจ ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน พ่อก็เลยตอบเจ้าซึ่งหน้าไม่ได้

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

เสิ่นจิงหงถือจดหมายในมืออย่างกับของรักของหวง อ่านแล้วอ่านอีก บนใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

เสิ่นคั่วเห็นเป็นอย่างนี้แล้วจึงโล่งอก เอ่ย “กลับไปก่อนเถอะ”

เสิ่นจิงหงพยักหน้า จากนั้นก็ตามไปทันที

สองพ่อลูกนั่งรถม้าจากไป ไม่นานก็มีรถม้าอีกคันมาจอดตรงตำแหน่งเมื่อครู่ ผู้ที่ลงมาสวมชุดลายหม่างสีน้ำตาลเหลือง

เห็นชัดว่าคือรัชทายาท และข้างกายเขายังมีหลินกงกงตามมาอีกคน

รัชทายาทมองคุกหลวงทีหนึ่ง จากนั้นก็พาหลินกงกงเดินเข้าข้างใน ผ่านตลอดทางจนกระทั่งถึงส่วนที่ลึกที่สุดของในนั้น

ห้องขังหมายเลขอักษรเจี่ย1

ที่คุมขังอยู่ที่นี่ล้วนเป็นนักโทษฉกรรจ์ อาจถูกประหารได้ทุกเมื่อ

รัชทายาทก็ต้องมาหาหลี่จุ่นอยู่แล้ว

หลี่จุ่นเพิ่งจะเอนตัวนอนก็ได้ยินเสียง จากนั้นก็เห็นรัชทายาทใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกเข้ามา

หลี่จุ่นเงยหน้า เขาอึ้งก่อนและหัวเราะในเวลาต่อมา

“รัชทายาท ข้าผู้แซ่หลี่เคยฝึกวิชาหมัดมวยมาก่อนนะ ท่านมาคนเดียวไม่กลัวว่าข้าจะลงมือสังหารกะทันหันหรือ”

ผู้คุมที่อยู่ข้างนอกระแวดระวังขึ้นมาทันที มือกดดาบประจำตัวตรงเอว แววตาคมกริบ แต่รัชทายาทตอบเรียบว่า

“ข้าก็มีวรยุทธ์นิดหน่อยเหมือนกัน”