องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 363

ห้องทรงพระอักษร

หลี่เจิ้งกำลังตรวจฎีกาอยู่ หลังจากผ่านความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตร ระยะนี้หลี่เจิ้งไม่มีกะจิตกะใจจะประชุมขุนนาง สะสางราชกิจทั้งหมดในห้องทรงพระอักษร

สะสางจนถึงดึก ๆ ดื่น ๆ เป็นประจำ

เวลานี้ หวังเหลียนเดินช้าเข้ามา กระชับน้ำเสียง ค้อมตัวรายงานว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงใหญ่มาพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งเงยหน้าทันที วางพู่กันในมือช้า ๆ มองออกไปและตอบออกไป

“ให้นางเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หวังเหลียนถอยออกไปข้างนอกทันที

ครู่หนึ่งให้หลัง หลี่เหวินจวินเดินเข้ามา ค้อมตัวคารวะ “หม่อมฉัน...ถวายพระพรเสด็จพ่อ!”

หลี่เจิ้งแย้มยิ้ม ถามด้วยเสียงรักใคร่ “เหวินจวิน ดึกขนาดนี้แล้วมาหาข้า มีอะไรหรือ”

หลี่เหวินจวินกัดฟันพูด “เสด็จพ่อ หม่อมฉัน...รู้หมดแล้วเพคะ เสด็จพ่อมิต้อง...เล่นละครอีก!”

หลี่เจิ้งเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย ขมวดคิ้วนิ่งเงียบพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ พูด

“เช่นนั้นที่เจ้ามาหาข้า คือเลือกแล้วหรือ”

หลี่เหวินจวินพยักหน้าด้วยความลำบาก “แต่...มีคำถามบางข้อ หม่อมฉันอยากถามเสด็จพ่อก่อนเพคะ”

หลี่เจิ้งเอ่ย “ถามมาเถอะ เจ้าอยากรู้อะไร ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง”

น้ำเสียงของเขาเข้มเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินเอ่ยทันที “น้องหก ใช่ลูกชายของหลี่ตังเทียนจริงหรือเพคะ”

หลี่เจิ้งนัยน์ตาคมเล็กน้อย ไม่ตอบแต่ย้อนถาม “แล้วเจ้าคิดว่าเขาใช่ หรือไม่ใช่”

หลี่เหวินจวินตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “หม่อมฉันคิดว่าน้องหกไม่ใช่ลูกชายของหลี่ตังเทียนเพคะ ไม่อย่างนั้นคงปิดเสด็จพ่อไม่ได้แน่นอน สมควรตายตั้งแต่ปีนั้นแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เสด็จพ่อจะให้เขาอยู่มาถึงตอนนี้!”

หลี่เจิ้งฉายรอยยิ้มทันที เอ่ย “ในบรรดาลูก ๆ ทั้งหมดของข้า เจ้าคือคนที่ฉลาดที่สุดจริง ๆ แล้วถ้ายังพูดถึงความฉลาด แผ่นดินนี้น้อยคนนักที่เทียบกับเจ้าได้ อื่ม ไม่นับเจ้าหกกระมัง”

หลี่เหวินจวินนัยน์ตานิ่ง สุดท้ายก็พรูลมยาวออกมา