องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 420

พออาหยวนเห็นว่าสุดท้ายหลี่จุ่นยังชนะได้ก็โล่งอกทันที ถึงจะรู้ว่าหลี่จุ่นเคยเรียนวิชาหมัดมวยมาบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะซ้อมหลินชิงได้สบาย ๆ แบบนี้

โดยเฉพาะท่าออกหมัดที่พิสดารนั่น กอปรกับการเคลื่อนไหวของร่างกายของเขา ว่องไวแปรผัน หลินชิงรับไม่ได้โดยสิ้นเชิง

“นี่ นี่ นี่ใครบอกว่าเขาสู้ท่านกุนซือไม่ได้”

“นั่นสิ นี่มันยอดไปเลยชัด ๆ!”

“ท่านกุนซือไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านอ๋องเลยนะ...ท่านอ๋องเก่งจริง ๆ ท่านกุนซือรับมือไม่ได้เลย”

“ข้ายังคิดว่าท่านอ๋องอย่างมากคงรับหมัดท่านกุนซือได้แค่หมัดเดียว ที่ไหนได้ กลับเป็นผลลัพธ์เช่นนี้ มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ...”

“นั่นสิ ไม่รู้ว่าสารเลวที่ไหนบอกว่าท่านอ๋องอ่อนแอมาก ไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านกุนซือ! เมื่อก่อนข้าไม่เชื่อสักเท่าไร พวกเจ้าดูตอนนี้สิ มันข่าวลือทั้งเพ!”

“ข่าวลือไม่น่าเชื่อถือ!”

“ท่านอ๋องเก่งมาก!”

“ดูท่าทางท่านอ๋องวรยุทธ์สูงมากเลยนะ ไม่เหมือนไม่เป็นวรยุทธ์!”

“ใช่ ๆ ๆ หมัดของเขาสุดยอดไปเลย หนึ่งหมัดต่อด้วยอีกหนึ่งหมัด เวลาชกมีกำลังมาก...”

เวลานี้ทุกคนต่างสนทนากันอย่างร้อนแรง กระซิบกระซาบ บรรดาคนที่พนันกันก่อนหน้านี้หน้าแหยนิด ๆ

พวกเขายังพนันว่าหนึ่งหมัดสองหมัดแน่ะ สุดท้ายหลี่จุ่นไม่เพียงไม่ล้ม ยังจะคว่ำกุนซืออีก ทำให้คนคิดไม่ถึงจริง ๆ

ชั่วขณะ ทุกคนต่างเคียดแค้นคนที่ปล่อยข่าวว่าหลี่จุ่นสู้กุนซือไม่ได้

ไอ้สารเลวคนไหนพูดไปมั่วซั่วนะ

สีหน้าหลิวเซิ่งกับจางฟ่างประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวเขียว ย่ำแย่มาก แถมยังสับสนงงงวยกับการพูดคุยอย่างร้อนแรงตรงหน้าอีก

ทำไมทหารพวกนี้ถึงเปลี่ยนทัศนคติต่ออ๋องนี่มากขึ้นทุกทีนะ

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้

แค่เอาชนะท่านกุนซือได้เฉย ๆ ไม่ว่าทหารคนไหนที่เคยออกรบ เคยฝึกมาก่อนก็เอาชนะหลินชิงได้สบาย ๆ ทั้งนั้น

แต่ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกว่าหลี่จุ่นเก่งมากนะ

นี่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!

ไม่เข้าใจ!

หลินชิงหน้าฟกช้ำดำเขียว เจ็บจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว ไม่มีอารมณ์คิดถึงสาเหตุอะไรแล้ว เขาถูกคนพยุงไปทันที

“พี่น้องทุกท่าน ข้าผู้แซ่หลี่ไร้ความสามารถ ถึงจะไม่เป็นวรยุทธ์จริง แต่หมัดมวยกังฟูยังพอได้บ้าง เมื่อครู่ควบคุมแรงไม่ได้ ทำให้ท่านกุนซือต้องลำบากนิดหน่อยแล้ว”