องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 422

อาหยวนหันมองไปทางซ้ายและขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสังเกตการพูดคุยของพวกเขา จึงถามขึ้นอย่างเสียงค่อยว่า

“แต่ว่าท่านอ๋อง ทำเช่นนี้ก็พอแล้วหรือ? พวกเขาจะเห็นดีเห็นงามในตัวท่านอ๋องมากขึ้นแล้วหรือ จะไม่ต่อต้านท่านในการกุมอำนาจทหารอีกหรือ? ”

หลี่จุ่นส่ายหน้าและพูดว่า “คงยังไม่เป็นเช่นนั้น ทำแค่นี้คงยังไม่พออยู่แล้ว แต่เรื่องที่ข้าทำไปในวันนี้ ก็เพื่อต้องการให้พวกเขาเปลี่ยนแปลงท่าทีที่มีต่อตัวข้า จากนั้นก็ค่อยๆยอมรับข้าด้วยใจจริง”

อาหยวนคิดใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ข้า…ข้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจ”

หลี่จุ่นใคร่ครวญและพูดอธิบายว่า “วันนี้มีทหารอยู่ในสนามประลองไม่มาก มีเพียงหลักร้อยคนเท่านั้น ไม่ถึงพันด้วยซ้ำ แต่ทหารเหล่านี้ก็ได้เปลี่ยนแปลงท่าทีต่อข้าแล้ว พวกเขารู้แล้วว่าข้าไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน พวกเขารู้ว่าข้าเชือดไก่ได้อย่างง่ายดาย แม้แต่กุนซือก็ยังสู้ข้าไม่ได้”

“รอเวลาให้พวกเขาได้พบปะกับคนที่ยังมองข้าเป็นคนไม่เอาถ่าน ก็จะเกิดความขัดแย้ง แม้พวกเขาจะยังไม่ยอมรับข้าจากใจจริง แต่ก็จะมีการโต้แย้งเกิดขึ้น เพราะเขาได้รับทราบเรื่องที่ข้าไม่ใช่คนไม่ถ่านแล้ว รับทราบความจริงก่อนเป็นอันดับแรก”

“พวกเขาเต็มใจจะช่วยข้าโตแย้ง!”

“เพราะอะไร?” อาหยวนทำหน้าสงสัย

ทำไมถึงเต็มใจช่วยหลี่จุ่นโต้แย้ง?

ถ้าไม่ได้นับถือหลี่จุ่นจากใจจริง ไม่เห็นเขาเป็นวีรบุรุษ ทำไมถึงต้องโต้แย้งเพื่อเขาด้วยล่ะ?

หลี่จุ่นยิ้มและถามกลับไปว่า “อาหยวน เจ้าลองคิดดูนะ ถ้าหากเจ้ารู้ว่าหลินชิงชอบผู้ชาย แต่คนอื่นนึกว่าเขาชอบผู้หญิง เวลานี้เจ้าจะรู้สึกอย่างไร?”

สีหน้าอาหยวนแดงขึ้นและหรี่ตาลงมา หลังจากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ข้าน้อยก็จะรู้สึกว่าข้าน้อยได้รู้ความลับเรื่องหนึ่งที่สำคัญ”

“แล้วถ้าอนุญาตให้เจ้าสามารถพูดได้ เจ้าอยากจะพูดให้คนอื่นรับรู้หรือเปล่า? เจ้าอยากกลายเป็นคนที่รู้ความลับเรื่องนี้เป็นคนแรกต่อหน้าทุกคนไหม? ภายหลังที่เจ้าเปิดเผยความจริงต่อหน้าทุกคน และมองเห็นท่าทีที่ทุกคนพากันอึ้ง จนเกิดความพอใจขึ้นมา เจ้าจะมีความสุขหรือไม่?”