องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 444

วิชากำลังภายนอกของหลี่จุ่นร้ายกาจมาก พวกหลินชิงทั้งสามคนในตอนนี้ก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง และรู้สึกสับสนภายในใจขึ้นมาทันที

นี่มันอะไรกัน ศาสตร์กำลังภายนอกแบบนี้มันฝึกยากมากนะ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าหลี่จุ่นจะฝึกฝนมาจนถึงขั้นนี้ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

ศาสตร์การต่อสู้กำลังภายนอก จำเป็นต้องใช้ความมุ่งมั่นอันแรงกล้า

มีเพียงไม่กี่คนที่อดทนได้ แท้จริงแล้วการฝึกฝนศาสตร์กำลังภายนอกนั้นน่าเบื่อมาก จะไม่เหมือนกับฝึกวรยุทธ์กำลังภายในที่สามารถรู้ได้ว่าตนเองก้าวหน้าไปมากขนาดไหน และสามารถสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงความแข็งแกร่งของตนเองได้ตลอดเวลา

ทว่าศาสตร์กำลังภายนอกนั้นไม่เหมือนกัน ความแข็งแกร่งมีความก้าวหน้าไม่ชัดเจน ถึงขนาดที่แทบไม่มีร่องรอยให้พบ ดังนั้นจึงน่าเบื่อมากและไม่รู้สึกถึงความสำเร็จ

มีน้อยคนมากที่ไม่มีคุณสมบัติในการฝึกวรยุทธ์แล้วพยายามไปฝึกศาสตร์กำลังภายนอก แต่ไม่คิดเลยว่าหลี่จุ่นจะทำได้และยังทำได้ดีมาก ๆ อีกด้วย

“ท่านอ๋องช่างทำให้คนอื่นประหลาดใจจริง ๆ!”

จงจื่อหนิงที่อยู่ด้านข้างจี้จงชิงถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ

จี้จงชิงไม่ได้พูดอะไรและไม่ออกความเห็นมาพักใหญ่แล้ว

ได้แต่จ้องมองหลี่จุ่นโจมตีกดดันคู่ต่อสู้ และเขาเห็นว่าหลี่จุ่นนั้นกัดฟันแน่น

ดูก็รู้ว่าความแข็งแกร่งทางร่างกายของหลี่จุ่นนั้นสู้คู่ต่อสู้ไม่ได้ แต่การเคลื่อนไหวของเขานั้นสม่ำเสมอและทรงพลังมาก จึงสามารถโจมตีคู่ต่อสู้ได้แบบนี้ ทว่าพละกำลังและการป้องกันของเขาไม่ดีเท่าของคู่ต่อสู้

หากหลี่จุ่นไม่สามารถล้มคู่ต่อสู้ได้ภายในชุดนี้ เมื่อเขาหยุดลงมือและไม่สู้ต่อไปเขาจะถูกคู่ต่อสู้โจมตีจนพ่ายแพ้ในทันที!

ความอดทนและความสามารถในการต้านทานการโจมตีของคู่ต่อสู้นั้นยอดเยี่ยมมาก หลี่จุ่นเทียบไม่ติดเลย

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าในขณะนี้คู่ต่อสู้ไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป เขาถอยหลังไม่หยุดและถูกโจมตีให้อยู่ที่ขอบแท่นสูงอย่างต่อเนื่อง!

อาหยวนจ้องไปที่หลี่จุ่นพลางกำหมัดแน่นด้วยความกังวลใจอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นเก่งกาจเกินความคาดหมายของนางโดยสิ้นเชิง ปกติแล้วเขาดูอ่อนแอมาก แต่นางไม่คาดคิดว่าในร่างผอมเพรียวของเขาจะซ่อนกำลังอันทรงพลังเช่นนี้ไว้!

น่าเหลือเชื่อมาก!

ฟู่ว~

ไม่นานอาหยวนก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ดวงตาฉายแววประหลาดใจ พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า

“ชนะแล้ว…”

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด!

ชั่วขณะต่อมา!

ในที่สุดหลี่จุ่นก็ทำให้คู่ต่อสู้ล้มลงกองกับพื้น คู่ต่อสู้ส่งเสียงครวญครางและไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตาย ดังนั้นอีกฝ่ายจึงทำอะไรเด็ดขาดจริงจังลงไปไม่ได้ จึงไม่กล้าลงมือสังหาร

มิเช่นนั้นหลี่จุ่นคงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว อันที่จริงแล้วพวกเขามักจะฝึกฝนกระบวนท่าปลิดชีพเพื่อใช้ฆ่าศัตรู!

ทว่า นี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าหลี่จุ่นนั้นแข็งแกร่งมาก!

แม้ว่าจะไม่ใช่การต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตาย แต่สามารถกดดันทหารที่กล้าหาญและเก่งกาจด้านการต่อสู้ทั้งสองคนจนไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป ทั้งกองทัพเจิ้นเป่ยมีคนที่ทำได้เช่นนี้น้อยมากถึงขนาดนับนิ้วได้เลย!

“ขอบคุณที่ออมมือ!”

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนชักหมัดกลับแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

แขนของเขาเจ็บปวดอย่างมากและกำปั้นของเขาก็แดงก่ำไปหมด เมื่ออาหยวนเห็นดังนั้นก็รีบพุ่งเข้ามา

รีบพยุงเขาจากด้านหลังทันทีและถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด