องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 447

กระโจมจอมทัพ

หลินชิงและจางฟ่างนั่งอยู่หน้าโต๊ะด้วยสีหน้าค่อนข้างอึมครึม

ใบหน้าของหลิวเซิ่งเต็มไปด้วยความร้อนใจ และเขากำลังเดินไปเดินมาในกระโจมราวกับว่าความโกรธของเขากำลังจะระเบิดออกเมื่อใดก็ได้

การคว้าชัยชนะทั้งหมดของหลี่จุ่นทำให้แผนการที่วางไว้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาวุ่นวายไปหมด และทำลายแผนการของพวกเขาไปโดยสิ้นเชิง

ตอนนี้ผู้คนในกองทัพกำลังกระจายข่าวลือว่าหลี่จุ่นเก่งกาจมาก ข่าวลือยิ่งกระจายไปมากเท่าไรก็ยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นคือทหารจำนวนมากเริ่มยกย่องหลี่จุ่น และระดับการยกย่องนี้เกินหลินชิงไปแล้ว

โดยปกติแล้วหลินชิงเป็นคนที่ได้รับการยกย่องมากที่สุด แต่ในการแข่งม้าที่ผ่านมา หลี่จุ่นใช้ม้าหนึ่งตัววิ่งสามรอบ และชนะได้อย่างน่าประหลาดใจ ซึ่งกดหลินชิงจนจมมิด

สายตาของพวกทหารนั้นเฉียบคม ทั้งสองประลองกันใครแข็งแกร่งและใครอ่อนแอกว่าต่างก็เห็นชัด แล้วแบบนี้จะยกย่องใครน่ะหรือ

ไม่จำเป็นต้องพูดมากเลย

“ต้องมีใครสักคนในกองทัพเป็นหัวโจกในการพูดชื่นชมเขา ไม่อย่างนั้นพวกทหารคงไม่พูดชื่นชมยกยอเขามากถึงขนาดนี้หรอก!”

ในที่สุดหลิวเซิ่งก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความโกรธ

หลินชิงและจางฟ่างไม่ได้พูดอะไร

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ พวกเขารู้อยู่แล้ว!

คนในกองทัพนี่แหละที่เป็นคนนำคำชมเยินยอหลี่จุ่นไปป่าวประกาศ ถึงขนาดที่โยงไปเรื่องการรับช่วงต่อในการควบคุมอำนาจทางทหารอีกด้วย ต้องมีคนกำลังสร้างสถานการณ์อยู่แน่ ๆ

และคนที่กำลังสร้างสถานการณ์นี้ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าใคร!

นั่นก็คือจี้จงชิง!

ท่านอัครมหาเสนาบดียังไงล่ะ!

ให้พูดอีกอย่างก็คือ ก่อนหน้านี้ข่าวที่ได้ยินมาเป็นเรื่องจริง คือหลี่จุ่นจะเข้ามารับไม้ต่อคุมอำนาจทางทหารจริง ๆ การกระทำของจี้จงชิงนั้นอธิบายทุกอย่างหมดแล้ว

ดังนั้นพวกหลินชิงทั้งสามคนจึงรู้สึกลำบากใจมากและไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไรดี

นี่คงจะเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการ หากฝ่าบาทต้องการให้หลี่จุ่นขึ้นครองอำนาจทางการทหาร ไม่นานต้องมีพระราชโองการตามมาอย่างแน่นอน พอถึงตอนนั้นจะทำเช่นไร

ณ ตอนนี้เรื่องหลี่จุ่นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะเอาชนะใจผู้คนไปแล้ว อย่างน้อยการต่อต้านของทหารที่มีต่อเขาก็ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้ ถึงขนาดพวกหัวอ่อนหลาย ๆ คนก็เริ่มคิดว่าหลี่จุ่นจะครองอำนาจทางทหารก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้...

“ก่อนที่จอมทัพจะไปก็ไว้ใจมอบอำนาจทางทหารให้กับเราสามคน หากอำนาจทางทหารนี้ถูกพรากไปจากมือของเราสามคน เป็นการยากที่จะหลบเลี่ยงความผิดนี้ได้!” จางฟ่างกล่าวเสียงต่ำ

ภายในใจรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ความไว้วางใจของทหารที่มีต่อหลี่จุ่นนั้นมีมากกว่าเมื่อก่อนมาก และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

หลี่จุ่นแค่ทำอะไรไปไม่กี่อย่าง ทำไมเขาถึงเอาชนะใจผู้คนได้มากขนาดนี้

ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ!

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราก็ต้องวางแผนใหม่ ถ้าราชโองการออกมาจริง เราทั้งสามจะปฏิบัติตามหรือไม่...”

หลินชิงพูดอย่างกลุ้มใจด้วยสีหน้าไร้ชีวิตชีวา