องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 453

หลี่จุ่นสเกตช์ภาพเป็น และไม่ได้รู้เพียงตื้นเขิน ตอนที่ลงวิชาเลือกในปีนั้นอาจารย์ท่านนั้นยังเสียดายที่เขาไม่ได้เรียนคณะศิลปศาสตร์

และเมื่อตนได้แสดงฝีมือเป็นครั้งคราว ก็ทำให้ตกตะลึงกันไปทั้งคณะภาษาจีน ใครๆ ต่างก็รู้ว่าคณะภาษาจีนมีจิตรกรหลี่อยู่ ฝีมือการสเกตช์ภาพยอดเยี่ยมสุดๆ

ข้ามเวลามายังโลกนี้ หลี่จุ่นยังไม่ได้แสดงทักษะการวาดภาพของตนออกมาเลย

เดิมทีคิดจะใช้มาเอาใจจ้าวเฟยเอ๋อร์ สเกตช์ภาพให้นางสักภาพ แต่ต่อมาท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้วาด

สุดท้ายในตอนนี้ก็จะได้แสดงฝีมือแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะนำมาใช้ในการตามหาคน

และยังเพื่อตามหาอดีตภรรยาของตนอีก

ช่างทำให้หลี่จุ่นคาดไม่ถึงเลยจริงๆ

ไม่นานอาหยวนก็หาของที่หลี่จุ่นต้องการมาได้ แม้จะไม่เข้าใจว่าหลี่จุ่นหาของพวกนี้มาทำอะไร กระดาษวาดภาพยังพอเข้าใจได้ แต่กิ่งไม้ที่เคยถูกเผานั่นเอามาทำอะไรกัน?

“เอามีดสั้นที่อยู่ที่ตัวเจ้ามาให้ข้าใช้หน่อย” หลี่จุ่นเอื้อมมือไป

“เจ้าค่ะ”

อาหยวนรีบเอามีสั้นที่ตนพกชักออกมาส่งให้หลี่จุ่น

แน่นอนว่าหลี่จุ่นเอากิ่งไม้ที่เคยถูกเผามาก่อนมาทำเป็นแท่งถ่านฉบับอย่างง่าย หลังเขาเหลาเรียบร้อยแล้ว ก็ให้อาหยวนเหลาต่อตามอย่างเขาเมื่อครู่

หลี่จุ่นเริ่มคลี่กระดาษวาดภาพออก ตั้งบนขาตั้งภาพอย่างง่าย แล้วเริ่มวาดลักษณะของเสิ่นจิงหงตามความทรงจำของตัวเอง

ท่าทางดูบรรจงเป็นอย่างมาก การสเกตช์ภาพที่ประณีตมากๆ ย่อมวาดออกมาภายในคืนเดียวไม่ได้อยู่แล้ว ทว่าตัดทิ้งบางส่วนออกไปก็ยังแสดงพลังอันเยี่ยมยอดออกมาได้แปดส่วน

นี่ก็เพียงพอแล้ว

เส้นค่อยๆ ลากไปบนกระดาษ ทันใดนั้นก็ละเลงไปด้วยความรวดเร็ว

อาหยวนมองจนใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง รู้สึกได้ถึง

ไม่นึกเลยว่าหลี่จุ่นจะไม่เพียงแค่ประพันธ์กลอนเก่ง ตอนนี้ยังวาดภาพเป็นอีกด้วย และสิ่งที่ใช้ยังเป็นพู่กันที่ทำขึ้นเอง

ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

นางเพิ่งรู้ว่ากิ่งไม้ที่เคยถูกเผามาก่อนนั้นเอามาทำเป็นพู่กันวาดภาพ

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่แท่งถ่านแปรรูปโดยเฉพาะของยุคปัจจุบัน หลี่จุ่นใช้อย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นแท่งถ่านแท่งหนึ่ง

ไม่รู้ใช้ไปเท่าไร อาหยวนเหลาจนต่อมารู้สึกว่าไม่พอใช้ ทำได้เพียงไปหามาอีก หาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่สองสามครั้ง ท้ายที่สุดอาหยวนก็เห็นลักษณะของเสิ่นจิงหงปรากฏขึ้นบนกระดาษ!

“ท่านอ๋อง เหมือนมาก...เทพจริงๆ!” อาหยวนมองจนตกตะลึงไปพักหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะพูดโพล่งออกมา

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยว่า “เหมือนก็ดี ข้ายังกลัวว่าตัวเองจะจดจำได้เลือนราง แล้วจะอนุมานรูปร่างลักษณะของนางไม่ออก”

เนื่องจากการวาดภาพเหมือนบุคคลในยุคปัจจุบันส่วนมากจะต้องใช้แบบ เนื่องจากแต่ไหนแต่ไหนจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของคนไม่ได้

โชคดีที่ความจำของหลี่จุ่นใช้ได้ทีเดียว ถึงอย่างไรก็พอจะท่องคนแกร่งแห่งสี่สุดยอดวรรณกรรมจีนได้พอประมาณ และยังอนุมานยอดฝีมือของผู้ประพันธ์เดิมของความฝันในหอแดงได้แปดส่วนอีกด้วย

การสังเกตใบหน้าของหญิงสาวที่ตนชอบก็ยังประณีตเป็นอย่างมาก

อาหยวนมองอย่างละเอียด ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า