องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 480

วังหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

ในตำหนักเหลืองทองอร่ามโอ่อ่างามวิจิตร

ไต้อ๋องวัยเยาว์กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์หนังพยัคฆ์อันเป็นสัญลักษณ์ตำแหน่งประมุข พอได้ยินเสียงตื่นตระหนกแหลมเล็ก ร่างกายก็กระตุกพร้อมกับขุนนางที่อยู่เบื้องล่าง อกสั่นขวัญแขวน

ความทรุดโทรมเปื้อนอยู่บนใบหน้าของทุกคน

นี่คือคืนที่ไม่ได้หลับ

“ไต้อ๋อง จะทำเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นสิ ทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่นี่ท่วงทำนองดุดัน มารวดเร็ว พวกเราไม่ทันได้เตรียมตัวเลย!”

“ไต้อ๋อง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เมืองหลวงเราต้องปราชัยแน่แล้ว...”

“เมื่อไรท่านแม่ทัพฮูเถี่ยถูจะกลับมาช่วยเราสักที...”

“ข้ายังไม่อยากตายนะ!”

“...”

ขุนนางในท้องพระโรงเบื้องล่างเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด ลนลานจนไม่เป็นระเบียบ

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องวัยสิบห้าสิบหกใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย พอถูกบรรดาขุนนางเร่งเร้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีเหมือนกัน ผินหน้ามองผู้อยู่บนตั่งนอนหลังม่านช้า ๆ

ครู่หนึ่ง

เสียงอ่อนโยนกระจ่างใสค่อย ๆ ดังขึ้นจากหลังม่านที่ถักทอจากเส้นไหมทองคำ

“ไต้อ๋องอย่าเพิ่งร้อนพระทัย ทัพใหญ่สามหมื่นที่เทือกเขาชิงเฟิงต้องถึงเมืองหลวงยามเที่ยงแน่นอน อีกทั้งในเมืองหลวงยังมีกองทัพห้าหมื่น ทัดทานทัพราชวงศ์อู่ได้ ทางเราส่งข่าวถึงท่านแม่ทัพฮูเถี่ยถูอย่างเร่งด่วนทั้งคืนแล้ว หากไม่เกิดเรื่องอะไร วันมะรืนท่านแม่ทัพต้องกลับถึงทางเหนือแน่นอน...ไต้อ๋องปลอบขวัญเหล่าขุนนางก่อนได้”

ครั้นเฟิงเฉวี่ยนอ๋องได้ฟัง สีหน้าผ่อนคลายทันที

รีบพยักหน้าก่อนจะจัดเกี้ยวอ๋องของตัวเองให้ตรง มองเหล่าขุนนางและเปล่งเสียง

“ทุกท่านอย่าเพิ่งลนลาน ข้าให้คนส่งข่าวถึงแม่ทัพฮูเถี่ยถูอย่างเร่งด่วนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทัพใหญ่ที่ปักหลักอยู่เทือกเขาชิงเฟิงเร่งกลับมาแล้ว ตอนเที่ยงน่าจะถึงเมืองหลวงได้!”

“เช่นนั้น เช่นนั้นก็ดีจริง ๆ เลย...”

“แค่ทัพที่เทือกเขาชิงเฟิงมาถึง กองทัพของราชวงศ์อู่ก็อย่าหวังตีเมืองหลวงแคว้นเราแตกเลย!”

“มิผิด แม้ไม่รู้ว่าทางทัพราชวงศ์อู่มีกำลังพลเท่าไร แต่ชายแดนเหนือเหลือกำลังพลแค่แสนนาย ต่อให้ยกโขยงมาหมด ทัพ ทัพเรา...ก็ต้องรักษาเมืองเอาไว้ได้แน่!”

“ถูกต้อง ต้องได้แน่นอน!”

“น่าจะนะ...”

ครั้นเหล่าขุนนางได้ฟังก็พยักหน้าทันที

แต่ในใจยังไม่มีความมั่นใจเหมือนเดิม...อย่างไรเสียง กองทัพพิทักษ์อุดรชื่อเสียงเกริกก้องทั่วแดน!