องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 495

“แม่ทัพทั้งสอง พวกข้ามิกล้าหรอก? นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ถ้าไม่เชื่อพรุ่งนี้แม่ทัพทั้งสองก็ลองไปถามคนอื่นๆดู คำพูดของข้าทั้งสองเป็นความจริง จอมทัพของพวกเรา ยอดเยี่ยมอย่างมาก! ” ทหารทั้งสองพูดขึ้นทันที

จางฟ่างทำสีหน้าเหลือเชื่อและกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าซือหม่าชิงอวิ๋นนั้นไม่ธรรมดา แต่กลับถูกโจมตีจนพ่ายแพ้หนีไป…นี่ นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ”

“เรื่องที่คาดไม่ถึงยังมีอีกเยอะ”

ทันใดนั้นหลินชิงก็ได้ปรากฎตัวออกมา สองมือถือไหสุรามาด้วย

เมื่อเห็นหลินชิงปรากฎตัว ทหารสองคนที่เฝ้าอยู่ก็รีบยืนตัวตรง จากนั้นก็หันไปแสดงความเคารพต่อหลินชิง

หลินชิงพยักหน้า และสั่งให้ทั้งสองถอยไปก่อน จากนั้นก็เดินเข้าไปในกระโจม

เมื่อเห็นหน้าหลินชิง หลิวจางทั้งสองก็มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

คนอารมณ์ร้อนอย่างหลิวเซิ่งจึงได้ถุยน้ำลายลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะก่นด่าว่า

“ถุ้ย เจ้าคนทรยศ!”

ท่าทีจางฟ่างไม่ได้แย่มาก แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“หลินกุนซือมีเวลามาที่นี่ได้อย่างไร? ถ้าคิดจะมาหัวเราะเยาะข้าทั้งสอง ก็เชิญกุนซือกลับไปเถอะ ก่อนที่ข้าทั้งสองจะหมดความอดทนและลงมือทำร้ายเจ้า”

หลินชิงได้แปรพักตร์ ยอมสวามิภักดิ์ต่อหลี่จุ่น พวกเขาทั้งสองจึงได้ดูหมิ่นเขาอย่างมาก

กริยาท่าทีของทั้งสอง หลินชิงไม่ได้คิดจะใส่ใจ

ชูไหสุราในมือขึ้นมา แล้วนั่งลงบนพื้นต่อหน้าทั้งสอง จากนั้นก็พูดช้าๆว่า

“ข้าได้เอาสุราอย่างดีมาฝากแม่ทัพทั้งสอง สุรานี้ เป็นสุราชั้นเลิศ ลองชิมดูสิ”

หลิวเซิ่งได้ยินเช่นนั้น จึงกล่าวขึ้นทันทีว่า “คนตระกูลหลิน เอาสุราของเจ้าไสหัวไป ข้าไม่ต้องการดื่มสุราของเจ้า！”

จางฟ่างไม่พูดไม่จา แต่ก็ได้หันหน้าไปทางอื่น

หลินชิงยิ้มขึ้นมา และไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เปิดไหสุราออก

ทันใดนั้น!

กลิ่นหอมเย้ายวนส่งกลิ่นฟุ้งกระจายไปทั่วกระโจมทหาร กลิ่นสุราอันหอมหวนได้ทะลุลอยผ่านจมูก ทันใดนั้นก็ได้อบอวลอยู่รอบๆตัว ราวกับทำให้เมาไปชั่วพริบตา

หลิวจางทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนแปลงฉับพลัน พากันหันไปมองไหสุราที่อยู่ในมือของหลินชิง

มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้น ไม่รู้ใครเป็นคนเริ่มกลืนน้ำลายอึกแรกเข้าไปก่อน เสียงดังฟังชัดกว่าปกติ

หลิวเซิ่งพูดขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว