องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 537

จี้จงชิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชาและเสียงขรึมทันทีว่า

“หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว!”

หลี่จุ่นขำแห้งๆ และไม่สนใจ

เขาเพียงหยั่งเชิงจี้จงชิงเท่านั้นเพื่อดูว่าเขารู้เรื่องที่ตนไม่รู้หรือไม่ อย่างเช่น เจิ้นเป่ยอ๋องสมคบคิดกับศัตรูต่างชาติจริงๆ หรือไม่

แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องนี้จริง ไอ้แก่นี่ก็ระมัดระวังตัวมากทีเดียวเพราะไม่ต้องการให้ตนรู้เรื่องเหล่านี้

ดังนั้น หากต้องการรู้ข้อมูลอื่นๆ มากกว่านี้ก็คงยากแล้วล่ะ

อย่างน้อย ในช่วงนี้ก็อย่าได้คาดหวังว่าจะได้รู้อะไรจากปากไอ้แก่นี่ เพราะลองหยั่งเชิงเขาคราวที่แล้วทำให้เขาระมัดระวังตัวมาก

“ข้าเพียงพูดพล่อยๆ ไปเท่านั้น ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้อย่าได้ถือสาเลย... อืม ข้าอาจจะเมาแล้วจึงพูดจาเหลวไหล”

หลี่จุ่นรีบพูดกลบเกลื่อน

ทว่า จู่ๆ เขาก็พลันขมวดคิ้วทันที

เพราะรู้สึกว่าตนเหมือนจะเมาแล้วจริงๆ

นี่มันอะไรกัน

เกิดอะไรขึ้น

ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเมาได้ล่ะ

แต่ว่าเมาแล้วก็เมาไปเหอะ

ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เขารินสุราด้วยตนเอง จากนั้นพูดว่า “มาเถอะ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ เรา เรามาดื่มอีกหน่อยเถอะ แต่ดื่มอย่างเดียวไม่ได้ ต้องกินอาหารด้วย ไม่เช่นนั้นจะเมาง่าย”

ใช่สิ ไม่มีเหตุผลที่เขาจะเมาเร็วขนาดนี้เลย

เขากินอาหารไปตั้งเยอะแหนะ...

“ฮ่าๆๆ”

ทันใดนั้น จี้จงชิงพลันหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า

“เห็นทีท่านจอมทัพจะเมาแล้วจริงๆ ท่านจอมทัพคออ่อนไปนะ สู้ข้าก็ไม่ได้”

หลี่จุ่น “...”

แม่งเอ้ย!

จริงแท้ ตนต้องฝึกฝนเรื่องดื่มเหล้าหน่อยแล้ว จะให้คนแก่สบประมาทไม่ได้

เป็นถึงจอมทัพผู้มีเกียรติทั้งที

“ไม่สิ ท่านวางยาข้า?”

ทันใดนั้น หลี่จุ่นพลันรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติและร้อนรุ่มไปทั้งตัว

จี้จงชิงนิ่งงันไปชั่วขณะ จากนั้นยิ้มอย่างสะใจและพูดว่า