องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 539

หลี่จุ่นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย และเตรียมจะออกจากห้อง

ทว่า ทัวทัวอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อ ช่างเป็นภรรยาและแม่ที่ดีอย่างแท้จริง คอยช่วยเขาใส่เสื้อผ้าและจัดแต่งทรงผม ดูแลเอาใจใส่อย่างดียิ่ง

ในสายตาของทัวทัว นางได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยตัวเขา

ในสายตาของทัวทัวทุกอย่างคือหลี่จุ่นราวกับว่าหลี่จุ่นคือโลกทั้งใบของนาง

หลี่จุ่นเห็นแล้วก็แอบถอนหายใจ

“ไม่ต้องกลับไปที่ค่ายทหารแล้ว ต่อไปเจ้าก็อยู่ที่นี่เถอะ”

ทัวทัวรีบพยักหน้าอย่างว่าง่ายทันที แต่ก็ไม่อยากให้หลี่จุ่นจากไป จึงรีบโผเข้ากอดเขาจากด้านหลังอย่างรวดเร็วและแนบชิดแผ่นหลังของเขา

หลี่จุ่นหน้าเจื่อนๆ หันกลับมาจูบหน้าผากนาง แล้วพูดว่า

“ข้าจะไปสะสางเรื่องบางอย่างในกองทัพก่อน ตกเย็นข้าจะมาหาใหม่”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทัวทัวก็เปลี่ยนจากกังวลเป็นดีใจและยอมปล่อยเขาไปแต่โดยดี

หลี่จุ่นสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

“ท่านจอมทัพ”

เมื่อองครักษ์ที่เฝ้าอยู่นอกห้องทั้งคือเห็นหลี่จุ่นออกมาก็รีบเข้าไปทำความเคารพทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วถามว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ล่ะ”

“คือ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้...”

องครักษ์หลายคนมองหน้ากัน ส่งสายตาโต้ตอบกันและเกี่ยงกันไปมาเพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

จี้จงชิงทำเรื่องพรรค์นี้กับหลี่จุ่น แล้วยังจะกล้าอยู่ที่นี่ต่อได้อย่างไร เขากลัวว่าหลี่จุ่นจะทำเรื่องที่ไม่เป็นผลดีกับเขาจึงหนีไปตั้งนานแล้ว

คาดว่าหลี่จุ่นคงจับเขาไม่ได้ในเร็วๆ นี้แน่

หลี่จุ่นถอนหายใจ แล้วถามว่า “แล้วอาหยวนล่ะ”

“เอ่อ แม่นางอาหยวนจากไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วขอรับ” องครักษ์คนหนึ่งรีบตอบทันที

เมื่อได้ยินว่าอาหยวนจากไปแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทันใดนั้น หลี่จุ่นถึงกับมีความคิดอยากจะฆ่าจี้จงชิง

ตอนนี้เขาจะต้องสานสัมพันธ์กับอาหยวนอย่างไร

แล้วอาหยวนจะคิดเช่นไร

ที่สำคัญก็คือบางที.. อาหยวนอาจจะเสียใจมาก

อยู่กับนางมานานขนาดนี้ หลี่จุ่นจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางคิดเช่นไร

เพราะรู้มากเกินไปต่างหาก

จึงยากเกินไปที่จะพูดอะไรและไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้แก่ตายยากจี้จงชิงแท้ๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบทัวทัวมาก แต่ความรักจำเป็นต้องค่อยๆ บ่มเพราะ จะร่วมหลับนอนอีกฝ่ายเพียงแค่ชอบไม่ได้