องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 544

“ท่านจอมทัพ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง พวกเราจะไปเรียกท่านหมอมาเดี๋ยวนี้”

ทหารองครักษ์ผู้นั้นเอ่ยถามขึ้น

ในทัพมีหมอทหารที่ร่วมเดินทัพมาด้วย ปกติแล้วก็จะรักษาอาการปวดหัวหัวร้อนทั่วไปให้แก่เหล่าทหาร หรือนวดจัดกระดูกให้บ้างเป็นครั้งคราว

อาการบาดเจ็บนั้นยังคงมองเห็นได้อยู่

“ข้า... ไม่เป็นไร พวกเจ้าไปทำงานเถิด” หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าจนลึก เอ่ยขึ้นด้วยเสียงขรึม

“ขอรับ !”

ทหารองครักษ์นั้นพากันมองหน้า แต่ก็ทำได้เพียงทำหน้าที่ลาดตระเวนต่อไป

พวกเขามองเห็นท่าทีของทั้งสองคนได้ไม่ชัดเจนนัก หากต้องอธิบายให้ได้ ก็อาจเป็นการที่จอมทัพและคนรักของเขากำลังสนุกสนานอยู่กับการเล่นอะไรในห้องก็เป็นได้...

เรื่องที่หญิงสาวคนนี้เป็นคนรักของจอมทัพเพราะเขาให้หญิงสาวคนนี้อยู่ข้างกายมาโดยตลอดนั้น เป็นเรื่องที่ทหารทุกคนรับรู้โดยทั่วกัน มิใช่ความลับอันใด

แต่เรื่องพรรค์นี้ ยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี

ชั่วขณะหนึ่งหลังจากนั้น

อาหยวนพยุงหลี่จุ่นกลับสู่กระโจมจอมทัพ นางไม่เอ่ยอันใด หากเพียงแต่คอยซับน้ำตาอยู่ตลอด

“ข้าไม่เป็นไรเสียหน่อย แล้วข้าก็ไม่ใช่พวกขี้โรคจริง ๆ หรือเจ้าคิดว่าเจ้าเตะข้าหนึ่งทีแล้วข้าจะพิการได้หรือ” เมื่อเห็นอาหยวนร้องไห้อยู่ตลอดเวลา หลี่จุ่นก็ยิ้มปลอบนางด้วยความเอ็นดู

ทว่า อาหยวนก็ยังคงร้องไห้เช่นเดิม หญิงสาวรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก

หลี่จุ่นถอนหายใจพลkงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้หญิงสาว แต่อาหยวนก็เบี่ยงตัวหนีเสียได้

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีดุดัน “อย่าขยับ !”

คราวนี้อาหยวนนิ่งไป ปล่อยให้หลี่จุ่นซับน้ำตาให้กับนาง เพียงแต่เกิดอาการเกร็งอยู่บ้าง

“สองวันมานี้เจ้าหายไปไหนมา ข้าตามหาตัวเจ้าไม่พบเลย” หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยเสียงเบา

เมื่อมองดูใบหน้าของอาหยวนที่สดใสงดงาม ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะใช้มือปัดแบ่งหน้าม้าบนหน้าผากของนางให้เปิดกว้างออกไปอีก เผยให้เห็นหน้าผากที่เรียบเนียนและสดใสของหญิงสาว

อาหยวนมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงามและผิวพรรณที่สดใส หากว่าแต่งตัวและแต่งหน้าให้ดี แม้ว่านางอาจจะไม่สวยเท่าหลี่เหวินจวิน (น่าหลันเหวิน) แต่ก็อาจเทียบได้กับหวังเยียนหรันและจ้าวเฟยเอ๋อร์

นับเป็นหญิงสาวที่งดงามมากเช่นกัน

อาหยวนเงียบขรึม ไม่ตอบอันใด

หลี่จุ่นจึงเอ่ยถามต่อ “หรือเจ้าไม่อยากจะเจอข้าแล้ว คิดจะหลบข้าไปทั้งชีวิตหรือ”

อาหยวนรีบส่ายหน้าในทันที แล้วก็รีบหลุบหน้าลงต่ำ

หลี่จุ่นเห็นดังนั้นจึงทอดถอนใจ "ขอโทษด้วย หากมิใช่เพราะตาแก่จี้จงชิงวางยาข้า เรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น..."

“ท่าน... ท่านไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้กับข้าหรอก... ท่านเป็นถึงจอมทัพ อีกทั้งยังเป็นองค์ชาย... ข้าน้อยเป็นเพียงคนรับใช้ต่ำศักดิ์ ไม่คู่ควรให้ท่านต้องมาเอ่ยอธิบายอันใด…”

อาหยวนส่ายหน้าทันที พลางเอ่ยปากอธิบาย

เพียงแต่ พอนางอ้าปากจะพูด ก็ควบคุมน้ำตาที่รินไหลของตนเองไม่ได้

ในใจของนางเกิดความเสียใจอย่างถึงที่สุดขึ้นมา