องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 556

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนในชาติพันธุ์ของนางทั้งนั้นนะ!

แม้จะกรีธาทัพออกศึกตามฮูเถี่ยถู แต่ก็ยังเป็นคนในชาติพันธุ์ของนางอยู่ดี ตอนนี้ต้องมาเห็นพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาตัวเองอย่างนับไม่ถ้วน!

ในใจของทัวทัวเสียใจอย่างไร้ที่เปรียบ จะมองดูเฉย ๆ ได้อย่างไร?

ในตอนนี้หลี่จุ่นเองก็เงียบไม่พูดไม่จา

อานุภาพของระเบิดมือที่ทำขึ้นเองนี้ไม่มีขีดจำกัดจริง ๆ น่ากลัวกว่าที่ตนจินตนาการเอาไว้อยู่มาก ปรากฏครั้งแรกบนโลกใบนี้ นี่ราวกับมัจจุราชอย่างนั้น!

พลังทำลายล้างแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก นี่คือการสังหารหมู่เพียงฝ่ายเดียวโดยสมบูรณ์แบบเหตุการณ์หนึ่ง!

แม้คนเหล่านั้นจะเป็นศัตรู แต่ก็เป็นคน คนเป็น ๆ!

“อาหยวน ให้พวกเขาหยุด!” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ในวินาทีนี้อาหยวนเองก็ดูจนหน้าขาวซีดไปหมดแล้ว ของที่หลี่จุ่นประดิษฐ์ขึ้นมานี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น นางก็พลันล้วงพลุสัญญาณในตัวออกมาจุด!

ฟิ้ว!

ปัง!

พลุสัญญาณสีแดงสายหนึ่งแตกกระตายบนท้องฟ้าสูง หยางเฟิงที่อยู่บนยอดเขาออกคำสั่งให้หยุดโยน

หลังเหล่าทหารโยนที่จุดไฟเอาไว้ในมือลงไปแล้ว ก็กลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ เมื่อเห็นฉากที่เลือดสาดกระเด็นไปทั่วเบื้องล่าง ก็สั่นหงึกไปทั้งตัว

คนเหล่านี้ถูกระเบิดมืออะไรนั่นของพวกเขาระเบิดจนตาย...

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ตกลงในไหเล็ก ๆ นี่ใส่อะไรเอาไว้กันแน่ เหตุใดเพียงแค่จุดไฟแล้วโยนออกไปก็ทำให้ระเบิดอย่างรุนแรงแสนน่ากลัวขนาดนี้ได้?

ทำให้คนเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ช่างน่ากลัวมากจริง ๆ...

หยางเฟิงเองก็มองสองมือของตัวเองด้วยความอึ้ง ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะมีวันหนึ่ง ที่ตัวเองเพียงแค่เหวี่ยงมือออกไปมั่วซั่วก็สามารถฆ่าทัพศัตรูได้มากมายเช่นนี้!

ข้างล่างล้วนเป็นทุ่งแห่งซากร่างไปแล้ว

ทัพใหญ่ประสานกองกำลังกันหนึ่งหมื่นนายของอีกฝ่าย เกรงว่าตอนนี้จะเหลือไม่เท่าไร...

นี่แค่แพล็บเดียวเองนะ!

เจ้าอ้วนหลิวเองก็กลับไปยังยอดเขา เมื่อเห็นระเบิดมือที่ตนเป็นคนทำขึ้นเองระเบิดทัพศัตรูแหลกเป็นจุณ ระเบิดทำเอาเลือดสาดกระเซ็น ก็เอ่ยร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

แต่ทว่า

เมื่อเห็นว่าของสิ่งนี้ดูน่ากลัวเกินไปแล้ว คร่าชีวิตของทัพศัตรูตามอำเภอใจราวกับเกี่ยวหญ้า เจ้าอ้วนหลิวเองก็รู้สึกระส่ำระส่ายสุดขีด เสียวสันหลังวาบ

“เจ้านี่ของพี่จุ่น...ใส่สิ่งใดเอาไว้กันแน่ เหตุใดจึงน่ากลัวเช่นนี้...”

เจ้าอ้วนหลิวกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ในใจเต้นระรัวราวกับตีกลอง

รู้สึกว่าในใจของตัวเองเต็มไปด้วยความบาปหนาชั่วร้าย

“แพร่คำสั่งลงไปที่ทัพใหญ่ ไล่โจมตีเดี๋ยวนี้!”

หลี่จุ่นนั่งตรงบนหลังม้า สวมชุดเกราะ รามกับเทพแห่งสงครามผู้หนึ่ง!

เขามองเนินเขาข้าง ๆ ที่ทัพใหญ่ที่เหลือของของฮูเถี่ยถูและซือหม่าชิงอวิ๋นหนีไป จากนั้นก็รีบสั่งให้ไล่ตามไปโจมตี!