องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 560

“ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดใจเย็น ๆ!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่คิดก่อนทำนะ!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ได้เด็ดขาดนะ!”

“...”

กลุ่มขุนนางตกตะลึงกันยกใหญ่ แต่ละคนรีบเอ่ยปากห้ามปราม

ไม่มีผู้ใดกล้าว่าฮูเถี่ยถูเลยสักคำเดียว!

แม้การกระทำของเขาจะผิดอย่างร้ายแรงขนาดนี้ และลวงเกินเช่นนี้ก็ตาม!

แต่ต่อให้เป็นขุนนางใหญ่ที่ภักดีอีกแค่ไหน ก็ไม่กล้าต่อต้านกับฮูเถี่ยถูอย่างเปิดเผย นั่นจะเป็นเพียงแค่การรนหาที่ตายเท่านั้น!

ในตอนนี้

ใบหน้าของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องขาวซีดจนถึงขีดสุด ล้มลงไปนั่งอยู่บนบัลลังก์ มองฮูเถี่ยถูอย่างขวัญหนีดีฝ่อ ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาเป็นถึงอ๋องของแคว้นหนึ่ง ช่างน่าอัปยศอดสูยิ่งนัก

“ต่อไปหากกล้าพูดจาละลาบละล้วงข้าเช่นนี้อีก ตำแหน่งนี้เจ้าก็ไม่ต้องนั่งแล้ว!”

นัยน์ตาของฮูเถี่ยถูเย็นยะเยือกราวกับเหล็ก พูดคำเหล่านี้ออกไปอย่างเย็นชา เก็บกระบี่แล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปจากตำหนักใหญ่ของวังหลวง!

ไม่มีผู้ใดกล้าขวาง!

ค่ำคืนนี้ ความทะเยอทะยานของฮูเถี่ยถูถูกเปิดเผย และเฟิงเฉวี่ยนอ๋องกลายเป็นอ๋องหุ่นเชิดคนหนึ่งอย่างแท้จริง!

เมื่อฮูเถี่ยถูเดินออกจากตำหนักใหญ่ของวังหลวง มาถึงนอกวัง เถี่ยกู่แม่ทัพใหญ่ลำดับที่สองแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็พาทหารมารออยู่ที่นี่แล้ว

ครั้งนี้เถี่ยกู่ไม่ได้ลงใต้ไปด้วย แต่เขาได้ยินเรื่องที่ทัพใหญ่ถูกตีพ่ายแล้ว มีทหารบางส่วนหนีตายรอดมาจากหุบเขาหัวเสือ แปดส่วนกลัวจนจิตใจไม่ปกติอยู่เล็กน้อย

เหล่าทหารที่เหลือพวกนั้นเล่าให้คนอื่น ๆ ฟังว่า อีกฝ่ายใช้อาวุธที่น่ากลัวมากอย่างหนึ่ง ระเบิดเอาทัพใหญ่แตกออกเป็นส่วน ๆ เลย

ทัพใหญ่ที่ประสานกองกำลังหนึ่งหมื่นนายของซือหม่าชิงอวิ๋น ภายใต้อาวุธที่น่ากลัวของอีกฝ่ายนั้น ไม่นึกเลยว่าจะไร้ซึ่งกำลังจะต่อต้าน สุดท้ายต้องสูญเสียนายทหารและแม่ทัพไป หนีกลับมาได้เพียงแค่คนเหล่านี้

เมื่อเถี่ยกู่ได้ฟังก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก

ได้ยินว่าฮูเถี่ยถูกลับมาแล้ว จึงมารออยู่นอกวัง เตรียมจะพบหน้าเขา อยากรู้สถานการณ์จริงที่เกิดขึ้น!

“ข้าเถี่ยกู่ คารวะท่านแม่ทัพใหญ่!” เถี่ยกู่เห็นเงาร่างของฮูเถี่ยถู ก็รีบเดินหน้าไปทำความเคารพ

ฮูเถี่ยถูพยักหน้า มองทัพใหญ่นับพันนายที่รวมตัวกันเพื่อปกป้องเมืองของเถี่ยกู่ทีหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าทำได้ดีมาก”

ครั้งก่อนเถี่ยกู่คุ้มกันเมืองได้ล้มเหลว ถูกทัพใหญ่ของหลี่จุ่นโจมตีเมืองหลวง เรียกได้ว่าขายหน้าจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี

ตอนนี้ถูกฮูเถี่ยถูชื่นชมว่าทำได้ดีมากประโยคหนึ่ง เขาก็พลันถอนหายใจขึ้นมาในทันใด

“ท่านแม่ทัพใหญ่ ได้ยินมาว่ากองทัพพิทักษ์อุดรที่สมควรตายนั่นใช้อาวุธที่น่ากลัวชนิดหนึ่ง...”

เถี่ยกู่รีบเอ่ยปาก

เขาฮูเถี่ยถูกรีธาทัพออกไปในใต้หล้า ทั่วทั้งทางเหนือล้วนรู้ชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของเขา ไม่มีใครกล้าดูถูกเขา!

ทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนภายใต้การนำทัพของเขา การย่ำยีศัตรูอย่างโหดเหี้ยมกระฉ่อนไปทั่วทั้งทุ่งหญ้าทางเหนือ เขาเคยเห็นอะไร ๆ มานับไม่ถ้วน อาวุธที่เคยเห็นก็มากมายหลากหลายชนิด

แต่อาวุธที่น่ากลัวปานนั้นในวันนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกในชีวิต!

“นี่มันคือสิ่งใดกันแน่? ไม่นึกเลยว่าจะมีอานุภาพที่น่ากลัวขนาดนี้! ทำร้ายทหารในทัพของข้าราวกับหั่นแตงอย่างนั้น...”

ฮูเถี่ยถูมองท้องฟ้ายามค่ำคืน พูดกับตัวเองอยู่เงียบ ๆ บนใบหน้าแฝงความกลัวอยู่ลึก ๆ!

เทือกเขาชิงเฟิง

ผ่านการเคลื่อนทัพอย่างบ้าคลั่ง ล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงวันของวันต่อมา ในที่สุดซือหม่าชิงอวิ๋นที่บาดเจ็บหนักและทัพใหญ่ของเขาก็มาถึงยังเทือกเขาชิงเฟิง

ซือหม่าเหย่ที่ไม่ได้ออกศึกเห็นทัพใหญ่ดูเซื่องซึม แค่เห็นก็รู้ในทันทีว่าพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ จากนั้นก็เห็นซือหม่าชิงอวิ๋นท่านลุงของตัวเอง ไม่นึกเลยว่าผู้บัญชาการที่สง่าผ่าเผยจะเจ็บหนักหมดสติจนต้องแบกกลับมา!

ทั้งคนหน้าถอดสีอยู่ตรงนั้นเลย!

“นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? แคว้นเฟิงเฉวี่ยนออกรบพร้อมทหารหนึ่งแสนนาย ทัพของข้าอีกหนึ่งแสนนาย ทัพใหญ่สองแสนนายที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเคลื่อนลงใต้ เหตุใดจึงมีจุดจบเช่นนี้เล่า?!”

ซือหม่าเหย่ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่สายตาของตัวเองเห็น

การเคลื่อนทัพด้วยขนาดใหญ่เช่นนี้ทั้งที เหตุใดจึงกลับมาพร้อมกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่เล่า?

แม้จะต้านทานไม่ได้ ก็ต้องถอยทัพกลับมาอย่างปลอดภัยสิถึงจะถูก

พันเซิ่งที่หนีกลับมาได้อย่างปลอดภัยรีบขึ้นหน้ามา แล้วเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งน้ำตาไหลพรากว่า