องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 572

“ท่านจอมทัพ ถึงแล้วขอรับ!”

หนีกู่เอ่ยปาก

พอเห็นภูเขาที่ตั้งตระหง่านโดดเดี่ยวบนทุ่งหญ้าราบเรียบประหนึ่งอาคันตุกะผู้เดียวดาย เป็นเอกลักษณ์เด่นชัดบนทุ่งหญ้า

หลี่จุ่นต้องเห็นอยู่แล้ว จึงให้ทัพใหญ่หยุด พอเห็นภูเขาลูกนั้นที่อยู่ไกล ๆ ก็พยักหน้าน้อย ๆ

ทัพใหญ่หยุดแล้ว เหล่าทหารต่างเห็นภูเขาลูกนั้นที่อยู่ไกล ๆ สีหน้าตกตะลึงประมาณหนึ่ง

คิดไม่ถึงว่าทุ่งหญ้าราบเรียบแห่งนี้จะมีภูเขาที่ดูแปลกแยกเช่นนี้อยู่ด้วย หาได้ยากโดยแท้

“ถ่ายทอดคำสั่ง หยุดพักครู่หนึ่ง! ทัพหน้าทุกกองรับผิดชอบระแวดระวังรอบด้าน!”

หลี่จุ่นพลิกตัวลงจากม้าและออกคำสั่ง

“ขอรับ!” ทหารที่ถ่ายทอดคำสั่งไปปฏิบัติตามทันที

จงจื่อหนิงวิ่งมาเดี๋ยวนั้น เอ่ย “ท่านจอมทัพ ศัตรูอยู่บนเขานี้ โจมตียากนัก”

“ไม่รีบ”

หลี่จุ่นเอ่ยเรียบ

เขาแหงนหน้ามองสีของท้องฟ้า เวลานี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับหลังเขาแล้ว แม้วันนี้ท้องฟ้าจะไม่ถือว่าเปิดโล่งเท่าไร แต่ก็เห็นพระอาทิตย์ได้ราง ๆ

หลี่จุ่นมองรอบด้าน ไม่เห็นต้นไม้สักต้น นอกจากหญ้าแล้วก็คือวัชพืช จึงถามหนีกู่ทันที

“แถวนี้มีไม้ไผ่หรือว่าต้นไม้อะไรพวกนี้หรือไม่”

หนีกู่ตอบเดี๋ยวนั้น “เรียนจอมทัพ ไม่มีป่าไผ่ขอรับ แต่จากนี่ไปทางใต้ประมาณห้าลี้มีป่าอยู่ขอรับ”

“ดีมาก”

หลี่จุ่นพยักหน้า ล้วงกระดาษออกมาจากหน้าอกก่อนจะยื่นให้จงจื่อหนิง

“หาผู้บังคับกองพันที่ทำงานดีมาสักคน นำพลพันคนไปข้างหน้ากับหนีกู่ เตรียมของในกระดาษพวกนี้ให้ครบแล้วกลับมา”

“ขอรับ!”

จงจื่อหนิงผงกศีรษะทันที ถือกระดาษไปหาคน

หนึ่งครู่ให้หลัง หนีกู่นำคนไปด้านหน้า

จงจื่อหนิงรู้สึกประหลาดใจมากจึงอดถามขึ้นไม่ได้

“ท่านจอมทัพ นี่ต้องการทำอะไรกันแน่ หรือว่าที่เขียนอยู่ในกระดาษแผ่นนั้นจะเกี่ยวข้องกับกลวิธีที่จะโจมตีศัตรู”

หลี่จุ่นพยักหน้ากล่าว “ถูกต้อง ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยแน่ชัด เอาไว้พวกเขากลับมาแล้วเจ้าก็จะรู้เอง ตอนนี้ถ่ายทอดคำสั่งข้า ทัพใหญ่เดินหน้าสามลี้แล้วปักหลักอยู่กับที่!”

“ขอรับ!”