องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 577

“ผู้นำใหญ่ แย่แล้ว กองทัพศัตรูจะโจมตีแล้วขอรับ!”

ในโถงจงอี้ จู่ ๆ ก็มีลูกสมุนวิ่งพรวดพราดเข้ามา ทำให้สีหน้าของสามคนในห้องโถงเปลี่ยนไปฉับพลัน

“บ้าเอ๊ย!”

ผู้นำสี่ที่ใบหน้ามีรอยมีดระเบิดโทสะพูดออกไปทันที ชักกระบี่จะวิ่งออกจากห้องโถง

ผู้นำห้าตุ้งติ้งขมวดคิ้วเอ่ย

“พี่ใหญ่พูดถูกจริง ๆ ด้วย กองทัพพิทักษ์อุดรนี่อยากลองโจมตีเขาเฟิงโหยวของเราหน่อยจริง”

ผู้นำใหญ่ขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ย

“ให้พวกมันลองเสียให้พอ ลองแล้วก็จะรู้ความร้ายกาจของเขาเฟิงโหยวพวกเราเอง ต่อไปคิดจะโจมตีเขาเฟิงโหยวเราจะได้ชั่งใจก่อน”

เขาเห็นผู้นำสี่ลุกขึ้นจึงพูดว่า

“น้องสี่ไม่ต้องตระหนก นั่งลงเถอะ พวกมันฝ่าขึ้นมาไม่ได้หรอก นอกเสียจากมีปีกงอกออกมา ไม่อย่างนั้นพี่น้องเราเฝ้าจุดทางขึ้นอยู่แน่ะ สถานการณ์เช่นนี้ฝ่ายเราได้เปรียบ อีกฝ่ายคิดจะขึ้นมาอย่างน้อยต้องตายสักหมื่นสองหมื่นคน คิดจะขึ้นมาสบาย ๆ หรือ นั่นแทบเหมือนคนบ้านอนละเมอ!”

ผู้นำห้าสีหน้าผ่อนคลายเหมือนกัน ยิ้มพูด

“พี่สี่ ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอก พี่ใหญ่พูดถูกแล้ว นอกเสียจากอีกฝ่ายจะมีปีกบินขึ้นมา ไม่อย่างนั้นจะปีนขึ้นมาจากข้างล่าง นั่นก็คือความฝัน!”

เมื่อนั้นผู้นำสี่ที่ใบหน้ามีรอยมีดจึงผ่อนคลาย กลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม จิตใจสงบลงมาก

“ถ้าพวกมันต้องบินขึ้นมาจึงจะโจมตีเขาเฟิงโหยวเราได้ อย่างนั้นชาตินี้ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว”

“ฮ่า ๆ ๆ! นับวันพี่สี่จะพูดตลกเก่งแล้วนะ” ผู้นำห้าพลันพูด

“อื่ม เอาไว้น้องรองกับน้องสี่กลับมาต้องดื่มให้สะใจไปเลย!” ผู้นำใหญ่วางใจแล้ว เอ่ยปากปลอบทั้งสอง “ข้าเชื่อ ไม่ผิดหรอก!”

ที่เขาพูดมันไม่ผิดอยู่แล้ว

เหตุใดเขาเฟิงโหยวแห่งนี้จึงเรียกว่าเขาเฟิงโหยว นั่นยังมิใช่เพราะเหมือนมัดติดกับลมหรือ ดังน้ำมัน ขึ้นมายากที่สุด ดังนั้นจึงเรียกว่าเขาเฟิงโหยวอย่างไรเล่า1

เมื่อก่อนภูเขาลูกนี้ไม่ใช่ของพวกเขา แต่เป็นของโจรอีกกลุ่มหนึ่ง แรกเริ่มก็เพราะเล็งเห็นว่าภูเขาลูกนี้รักษาง่ายบุกยาก แค่หลบอยู่บนเขานี้ ในระยะสั้น ๆ ก็แทบจะอยู่ฝั่งที่ไม่มีคำว่าแพ้

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงทุ่มเทกำจัดโจรที่เดิมอยู่บนเขาลูกนี้ และกลายเป็นราชันแห่งการรบบนภูเขา!

หากนับนิ้วดู พวกเขาห้าพี่น้องอยู่บนเขานี้ได้สิบกว่าปีแล้ว มีลูกเป็นโขยง การดำเนินชีวิตเรียกว่าอิสรเสรี