องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 584

เมื่อเห็นพี่ใหญ่ของตนถูกหักขา ทันใดนั้น ผู้นำสี่ที่หน้ามีรอยแผลเป็นและผู้นำรองที่กล้ามแน่นก็ค่อยๆ ก้มหน้าก้มตาลงโดยพร้อมเพรียงกัน และไม่กล้าเงยหน้ามองหลี่จุ่น

แต่น่าเสียดายที่หลี่จุ่นเป็นคนไม่เลือกที่รักมักที่ชัง

เขารีบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โจรชั่วอย่างพวกเจ้าเข่นฆ่า วางเพลิง ก่อกรรมทำชั่วสารพัดสินะ แล้วยังเป็นอันธพาล ทำตัวเป็นเจ้าถิ่น ไม่ใช่คนอะไร ข้าสั่งสอนพวกเจ้าย่อมถูกต้องแล้ว... มานี่ หักขาสองคนนั้นที่อยู่ด้านหลังคนละข้างเช่นกัน”

ผู้นำสามตกใจกลัวจนตัวสั่นเทา

นางอยากพูดมากว่า

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นโจรขี่ม้า แต่ก็เป็นโจรขี่ม้าอย่างมีศักดิ์ศรี ไม่เคยลงมือกับพลเรือนและไม่เคยรังแกคนดี...

พวกเขามักจะรังแกแค่โจรผู้ร้ายคนอื่นๆ แน่นอนว่า บางครั้งก็ปล้นขบวนคาราวาน แต่พวกเขาเป็นโจรขี่ม้า กระนั้นการปล้นขบวนคาราวานจึงเป็นเรื่องปกติ...

บางครั้งพวกเขายังปล้นคนรวยเพื่อช่วยคนจน แม้จะน้อยครั้งก็ตาม แต่แค่ความดีเล็กๆ น้อยๆ อย่างไรก็ถือว่าเป็นความดีอยู่...

ทว่า ผู้นำสามไม่อยากแก้ต่างเลยสักนิด ไม่เช่นนั้นผู้ชายที่น่ากลัวที่อยู่ตรงหน้าก็จะพูดอีกว่า “เจ้าคับข้องใจมาก?”

จากนั้นตบหน้าตนห้าสิบที หากเป็นเช่นนั้นก็จะน่ากลัวเกินไปแล้ว...

กระนั้น ผู้นำสามจึงเพียงแค่ตัวสั่นเทาและไม่กล้าส่งเสียงใดๆ

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินคำสั่งของหลี่จุ่นก็โบกหอกยาวในมืออีกครั้ง จากนั้นฟาดขาของผู้นำสี่และผู้นำรองคนละข้างอย่างคล่องแคล่ว

แน่นอนว่า

จงจื่อหนิงรู้ว่าหลี่จุ่นยังสามารถใช้ประโยชน์จากโจรขี่ม้าพวกนี้ได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่สั่งให้ตนจับตัวพวกเขามา แต่ให้เขาฆ่าพวกเขาทั้งหมดโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไปเลย อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นโจรชั่วที่ก่อกรรมทำชั่วสารพัด ฆ่าพวกเขาก็เท่ากับเป็นการขจัดอันตรายให้กับพลเรือน

เขาลงมืออย่างชั่งใจ เพียงแค่พักรักษาอย่างดี ขาที่หักก็ย่อมหายดีเป็นธรรมดา กลับมาลุกขึ้นยืนและเดินได้อีกครั้ง

พวกผู้นำต่างร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด พวกโจรขี่ม้าคนอื่นๆ ที่ถูกควบคุมตัวให้คุกเข่าอยู่ไกลๆ ต่างก็ตกใจกลัวจนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ สีหน้าซีดเผือด และไม่กล้าแม้แต่ขยับเขยื้อน

จริงแท้ สมกับที่เป็นกองทัพพิทักษ์อุดร ไม่แปลกใจเลยที่สามารถเอาชนะกองทัพของฮูเถี่ยถูและทหารของแคว้นจ้าวได้จนต้องหนีหัวซุกหัวซุน ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว...

ผู้นำทั้งห้าคนพาพวกเขารอนแรมทางเหนือนานกว่าสิบปี ถือว่าเก่งกาจ?

แต่ตอนนี้คุกเข่าร้องไห้ครวญครางด้วยความเจ็บปวด ถูกสอนสั่งจนสภาพยับเยิน...

ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ออกมายอมแพ้ตั้งแต่แรกแล้ว...

เมื่อจงจื่อหนิงเห็นว่าหัวหน้าทั้งสี่คนต่างถูกลงโทษแล้ว แต่โจรสาวที่มีลำเสียงเหมือนผู้ชายนั้นยังไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยจึงพูดขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ หักขานางด้วยหรือไม่ขอรับ”

ผู้นำสามขวัญผวาจนเกือบตกใจตายคาที่ทันที... ชายน่ารังเกลียดคนนี้ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ

โชคดีที่หลี่จุ่นส่ายหน้าและพูดว่า “อย่าเพิ่งตระหนกไป”

จากนั้นหันกลับมาพูดกับผู้นำสามว่า